Księga Hioba 6

Biblia Tysiąclecia	STUTTGARTENSIA-DELITZSCH
1 Hiob na to odpowiedział:	1 וַיַּעַן אִיֹּוב וַיֹּאמַר
2 Proszę was, zważcie nieszczęście, połóżcie na szali zniszczenie:	2 לוּ שָׁקֹול יִשָּׁקֵל כַּעְשִׂי [וְהַיָּתִי כ] (וְהַוָּתִי ק) בְּמֹאזְנַיִם יִשְׂאוּ־יָחַד
3 cięższe to od piasku morskiego, stąd nierozważne me słowa.	3 כִּי־עַתָּה מֵחֹול יַמִּים יִכְבָּד עַל־כֵּן דְּבָרַי לָעוּ
4 Bo strzały Boga tkwią we mnie, moja dusza truciznę ich pije, strach przed Bogiem na mnie naciera.	4 כִּי חִצֵּי שַׁדַּי עִמָּדִי אֲשֶׁר חֲמָתָם שֹׁתָה רוּחִי בִּעוּתֵי אֱלֹוהַּ יַעַרְכוּנִי
5 Czy dziki osioł ryczy na trawie lub mruczy wół, gdy ma paszę?	5 הֲיִנְהַק־פֶּרֶא עֲלֵי־דֶשֶׁא אִם יִגְעֶהשֹּׁ־ור עַל־בְּלִילֹו
6 Czy miła potrawa bez soli, a ślaz czy w smaku przyjemny?	6 הֲיֵאָכֵל תָּפֵל מִבְּלִי־מֶלַח אִם־יֶשׁ־טַעַם בְּרִיר חַלָּמוּת
7 Dotknąć się tego nie ważę, są niby chleb nieczysty.	7 מֵאֲנָה לִנְגֹּועַ נַפְשִׁי הֵמָּה כִּדְוֵי לַחְמִי
8 Któż zdoła ziścić mą prośbę? Niech spełni Bóg moje życzenie!	8 מִי־יִתֵּן תָּבֹוא שֶׁאֱלָתִי וְתִקְוָתִי יִתֵּן אֱלֹוהַּ
9 Oby się zgodził mnie zmiażdżyć i przeciął pasmo dni moich!	9 וְיֹאֵל אֱלֹוהַּ וִידַכְּאֵנִי יַתֵּר יָדֹו וִיבַצְּעֵנִי
10 Przez to już będę miał ulgę, ucieszę się w mojej udręce, że nie wzgardziłem słowami Świętego.	10 וּתְהִי עֹוד ׀ נֶחָמָתִי וַאֲסַלְּדָה בְחִילָה לֹא יַחְמֹול כִּי־לֹא כִחַדְתִּי אִמְרֵי קָדֹושׁ
11 Czy starczy mi sił, aby przetrwać? Jakiż tu cel cierpliwości?	11 מַה־כֹּחִי כִי־אֲיַחֵל וּמַה־קִּצִּי כִּי־אַאֲרִיךְ נַפְשִׁי
12 Czy moja siła z kamienia? Czy ja mam ciało ze spiżu?	12 אִם־כֹּחַ אֲבָנִים כֹּחִי אִם־בְּשָׂרִי נָחוּשׁ
13 Nie znajdę dla siebie pociechy. Choć stokroć pomnożę zasoby, daleki ode mnie ratunek.	13 הַאִם אֵין עֶזְרָתִי בִי וְתֻשִׁיָּה נִדְּחָה מִמֶּנִּי
14 W rozpaczy mieć pomoc od bliźnich, to wrócić do czci Wszechmocnego.	14 לַמָּס מֵרֵעֵהוּ חָסֶד וְיִרְאַת שַׁדַּי יַעֲזֹוב
15 Najbiliżsi zawiedli jak potok, jak zimowy strumień uchodzą	15 אַחַי בָּגְדוּ כְמֹו־נָחַל כַּאֲפִיק נְחָלִים יַעֲבֹרוּ
16 od lodu, co płynie, zmącony, gdy śnieg już nad nim topnieje,	16 הַקֹּדְרִים מִנִּי־קָרַח עָלֵימֹו יִתְעַלֶּם־שָׁלֶג
17 a suszą spalony wysycha, zanika w porze upałów.	17 בְּעֵת יְזֹרְבוּ נִצְמָתוּ בְּחֻמֹּו נִדְעֲכוּ מִמְּקֹומָם
18 Ze swych dróg karawany zbaczają, w pustyni zagłębią się, zginą:	18 יִלָּפְתוּ אָרְחֹות דַּרְכָּם יַעֲלוּ בַתֹּהוּ וְיֹאבֵדוּ
19 podróżni z Temy wzrok natężają, szukają wędrowcy ze Saby.	19 הִבִּיטוּ אָרְחֹות תֵּמָא הֲלִיכֹת בָא קִוּוּ־לָמֹו
20 Wstyd im, że mieli już pewność, zmieszani, gdy przyszli na miejsce.	20 בֹּשׁוּ כִּי־בָטָח בָּאוּ עָדֶיהָ וַיֶּחְפָּרוּ
21 Tym wy jesteście dla mnie, przeraża was moje nieszczęście.	21 כִּי־עַתָּה הֱיִיתֶם [לֹא כ] (לֹו ק) תִּרְאוּ חֲתַת וַתִּירָאוּ
22 Czyż mówiłem: Dajcie mi coś, wykupcie mnie swoim bogactwem?	22 הֲ‍כִי־אָמַרְתִּי הָבוּ לִי וּמִכֹּחֲכֶם שִׁחֲדוּ בַעֲדִי
23 Uwolnijcie z ręki ciemiężcy, wykupcie mnie od okrutników?	23 וּמַלְּטוּנִי מִיַּד־צָר וּמִיַּד עָרִיצִים תִּפְדּוּנִי
24 Wskazania dajcie - zamilknę, i wyjaśnijcie, w czym błądzę.	24 הֹורוּנִי וַאֲנִי אַחֲרִישׁ וּמַהשָּׁ־גִיתִי הָבִינוּ לִי
25 Ileż potęgi jest w słowach szczerych! A cóż pomoże wasze łajanie?	25 מַה־נִּמְרְצוּ אִמְרֵי־יֹשֶׁר וּמַה־יֹּוכִיחַ הֹוכֵחַ מִכֶּם
26 Czyż chcecie ganić same słowa - i mowy rozpaczy przez wiatr porywane?	26 הַלְהֹוכַח מִלִּים תַּחְשֹׁבוּ וּלְרוּחַ אִמְרֵי נֹאָשׁ
27 Naprawdę, sierotę gubicie, kupczycie swym przyjacielem.	27 אַף־עַל־יָתֹום תַּפִּילוּ וְתִכְרוּ עַל־רֵיעֲכֶם
28 A teraz popatrzcie na mnie: więc w żywe oczy kłamałbym?	28 וְעַתָּה הֹואִילוּ פְנוּ־בִי וְעַל־פְּנֵיכֶם אִם־אֲכַזֵּב
29 Zmieńcie się, zło niech zaniknie; zmieńcie się, o prawość mą chodzi.	29 שֻׁבוּ־נָא אַל־תְּהִי עַוְלָה [וְשֻׁבִי כ] (וְשׁוּבוּ ק) עֹוד צִדְקִי־בָהּ
30 Czyż język mój jest występny? Czy podniebienie grzechu nie rozezna?	30 הֲיֵשׁ־בִּלְשֹׁונִי עַוְלָה אִם־חִכִּי לֹא־יָבִין הַוֹּות