1 υπολαβων δε βαλδαδ ο σαυχιτης λεγει | 1 Bildad de Chua tomou a palavra e disse: |
2 μεχρι τινος λαλησεις ταυτα πνευμα πολυρημον του στοματος σου | 2 Até quando dirás semelhantes coisas, e tuas palavras serão como um furacão? |
3 μη ο κυριος αδικησει κρινων η ο τα παντα ποιησας ταραξει το δικαιον | 3 Porventura Deus fará curvar o que é reto, e o Todo-poderoso subverterá a justiça? |
4 ει οι υιοι σου ημαρτον εναντιον αυτου απεστειλεν εν χειρι ανομιας αυτων | 4 Se teus filhos o ofenderam, ele os entregou às conseqüências de suas culpas. |
5 συ δε ορθριζε προς κυριον παντοκρατορα δεομενος | 5 Se recorreres a Deus, e implorares ao Todo-poderoso, |
6 ει καθαρος ει και αληθινος δεησεως επακουσεται σου αποκαταστησει δε σοι διαιταν δικαιοσυνης | 6 se fores puro e reto, ele atenderá a tua oração e restaurará a morada de tua justiça; |
7 εσται ουν τα μεν πρωτα σου ολιγα τα δε εσχατα σου αμυθητα | 7 teu começo parecerá pouca coisa diante da grandeza do que se seguirá. |
8 επερωτησον γαρ γενεαν πρωτην εξιχνιασον δε κατα γενος πατερων | 8 Interroga as gerações passadas, e examina com cuidado a experiência dos antepassados; |
9 χθιζοι γαρ εσμεν και ουκ οιδαμεν σκια γαρ εστιν ημων επι της γης ο βιος | 9 - porque somos uns ignorantes das {coisas} de ontem, nossos dias sobre a terra passam como a sombra -: |
10 η ουχ ουτοι σε διδαξουσιν και αναγγελουσιν και εκ καρδιας εξαξουσιν ρηματα | 10 elas podem instruir-te, falar-te e de seu coração tirar este discurso: |
11 μη θαλλει παπυρος ανευ υδατος η υψωθησεται βουτομον ανευ ποτου | 11 Pode o papiro crescer fora do brejo, o junco germinar sem água? |
12 ετι ον επι ριζης και ου μη θερισθη προ του πιειν πασα βοτανη ουχι ξηραινεται | 12 Verde ainda, sem ser cortado, ele seca antes que as outras ervas; |
13 ουτως τοινυν εσται τα εσχατα παντων των επιλανθανομενων του κυριου ελπις γαρ ασεβους απολειται | 13 assim acabam todos os que esquecem Deus, assim perece a esperança do ímpio; |
14 αοικητος γαρ αυτου εσται ο οικος αραχνη δε αυτου αποβησεται η σκηνη | 14 sua confiança é como filandras, sua segurança, uma teia de aranha. |
15 εαν υπερειση την οικιαν αυτου ου μη στη επιλαβομενου δε αυτου ου μη υπομεινη | 15 Ele se apóia sobre uma casa que não se sustenta, atém-se a uma morada que não se mantém de pé. |
16 υγρος γαρ εστιν υπο ηλιου και εκ σαπριας αυτου ο ραδαμνος αυτου εξελευσεται | 16 Cheio de vigor, ao sol, faz brotar suas hastes em seu jardim; |
17 επι συναγωγην λιθων κοιμαται εν δε μεσω χαλικων ζησεται | 17 suas raízes se entrelaçam sobre a pedra, apóiam-se entre rochas; |
18 εαν καταπιη ο τοπος ψευσεται αυτον ουχ εορακας τοιαυτα | 18 mas se é arrancado de seu lugar, este o renega: nunca te vi. |
19 οτι καταστροφη ασεβους τοιαυτη εκ δε γης αλλον αναβλαστησει | 19 Eis onde termina seu destino, e outros germinarão do solo. |
20 ο γαρ κυριος ου μη αποποιησηται τον ακακον παν δε δωρον ασεβους ου δεξεται | 20 Não; Deus não rejeita o homem íntegro, nem dá a mão aos malvados. |
21 αληθινων δε στομα εμπλησει γελωτος τα δε χειλη αυτων εξομολογησεως | 21 Ele porá de novo o riso em tua boca, e em teus lábios, gritos de alegria; |
22 οι δε εχθροι αυτων ενδυσονται αισχυνην διαιτα δε ασεβους ουκ εσται | 22 teus inimigos serão cobertos de vergonha, a tenda dos maus desaparecerá. |