ΙΩΒ - Giobbe - Job 8

LXX	BIBLES DES PEUPLES
1 υπολαβων δε βαλδαδ ο σαυχιτης λεγει	1 Bildad de Chouah prit la parole et dit:
2 μεχρι τινος λαλησεις ταυτα πνευμα πολυρημον του στοματος σου	2 Jusqu’à quand vas-tu prolonger ce discours, et ces paroles, comme un vent qui n’en finit pas?
3 μη ο κυριος αδικησει κρινων η ο τα παντα ποιησας ταραξει το δικαιον	3 Dieu est-il capable de tourner la justice? Le Tout-Puissant fausserait-il le droit?
4 ει οι υιοι σου ημαρτον εναντιον αυτου απεστειλεν εν χειρι ανομιας αυτων	4 Si tes fils ont péché contre lui, il les a fait payer pour leurs fautes.
5 συ δε ορθριζε προς κυριον παντοκρατορα δεομενος	5 Mais si toi tu as recours à Dieu, si tu implores le Tout-Puissant,
6 ει καθαρος ει και αληθινος δεησεως επακουσεται σου αποκαταστησει δε σοι διαιταν δικαιοσυνης	6 si toi, tu es pur et droit, aussitôt il prendra soin de toi pour te mettre en la demeure que mérite ta droiture.
7 εσται ουν τα μεν πρωτα σου ολιγα τα δε εσχατα σου αμυθητα	7 Le passé te semblera peu de chose tant l’avenir sera meilleur.
8 επερωτησον γαρ γενεαν πρωτην εξιχνιασον δε κατα γενος πατερων	8 Demande à l’ancienne génération, et remonte à l’expérience de leurs pères.
9 χθιζοι γαρ εσμεν και ουκ οιδαμεν σκια γαρ εστιν ημων επι της γης ο βιος	9 Car nous sommes nés d’hier et ne savons guère, nos jours passent sur terre comme une ombre.
10 η ουχ ουτοι σε διδαξουσιν και αναγγελουσιν και εκ καρδιας εξαξουσιν ρηματα	10 Mais eux peuvent t’instruire et te parler, et ces quelques mots te diront ce qu’ils sentent:
11 μη θαλλει παπυρος ανευ υδατος η υψωθησεται βουτομον ανευ ποτου	11 “Le papyrus va-t-il pousser hors des marais? Le roseau se développera-t-il sans eau?
12 ετι ον επι ριζης και ου μη θερισθη προ του πιειν πασα βοτανη ουχι ξηραινεται	12 Même vert, avant qu’on le coupe avant toute autre plante il se déssèche”.
13 ουτως τοινυν εσται τα εσχατα παντων των επιλανθανομενων του κυριου ελπις γαρ ασεβους απολειται	13 C’est ainsi que termine celui qui oublie Dieu, et que se perdent les espoirs de l’impie.
14 αοικητος γαρ αυτου εσται ο οικος αραχνη δε αυτου αποβησεται η σκηνη	14 Sa confiance s’accrochait à un fil, il faisait fond sur une toile d’araignée.
15 εαν υπερειση την οικιαν αυτου ου μη στη επιλαβομενου δε αυτου ου μη υπομεινη	15 Il s’appuie sur sa maison, et elle cède, il s’y accroche: elle s’écroule.
16 υγρος γαρ εστιν υπο ηλιου και εκ σαπριας αυτου ο ραδαμνος αυτου εξελευσεται	16 Il était plein de vigueur au soleil et couvrait le jardin de ses jeunes pousses:
17 επι συναγωγην λιθων κοιμαται εν δε μεσω χαλικων ζησεται	17 ses racines serpentaient sur la pente, elles s’accrochaient entre les roches.
18 εαν καταπιη ο τοπος ψευσεται αυτον ουχ εορακας τοιαυτα	18 À peine l’as-tu arraché de sa place, elle le renie: “Je ne t’ai jamais vu!”
19 οτι καταστροφη ασεβους τοιαυτη εκ δε γης αλλον αναβλαστησει	19 Le voilà pourrissant sur le chemin: un autre bientôt est sorti du sol.
20 ο γαρ κυριος ου μη αποποιησηται τον ακακον παν δε δωρον ασεβους ου δεξεται	20 Non! Dieu ne méprise pas celui qui est parfait, pas plus qu’il ne soutient ceux qui sont malfaisants.
21 αληθινων δε στομα εμπλησει γελωτος τα δε χειλη αυτων εξομολογησεως	21 Il remplira encore ta bouche de rires, et mettra sur tes lèvres les cris de joie.
22 οι δε εχθροι αυτων ενδυσονται αισχυνην διαιτα δε ασεβους ουκ εσται	22 Tes ennemis seront couverts de honte, et l’on ne verra plus la demeure des méchants.