Scrutatio

Martedi, 14 maggio 2024 - San Mattia ( Letture di oggi)

Giobbe 14


font
DIODATINOVA VULGATA
1 L’uomo nato di donna È di breve età, e pieno di travagli.1 Homo natus de muliere,
brevi vivens tempore, commotione satiatur.
2 Egli esce fuori come un fiore, e poi è reciso; E fugge come l’ombra, e non istà fermo.2 Qui quasi flos egreditur et arescit
et fugit velut umbra et non permanet.
3 E pur tu apri gli occhi tuoi sopra un tale, E mi fai venire a giudicio teco!3 Et dignum ducis super huiuscemodi aperire oculos tuos
et adducere eum tecum in iudicium?
4 Chi può trarre una cosa monda da una immonda? Niuno.4 Quis potest facere mundum de immundo?
Ne unus quidem!
5 Poichè i suoi giorni son determinati, E che il numero de’ suoi mesi è appo te, E che tu gli hai posti i suoi termini, I quali egli non può trapassare,5 Si statuti dies hominis sunt,
et numerus mensium eius apud te est,
et constituti sunt termini eius, quos non praeteribit,
6 Rivolgiti d’addosso a lui, sì ch’egli abbia alcuna posa, Infino a tanto che di buona voglia egli fornisca la sua giornata, come un mercenario6 averte oculos tuos ab eo, ut quiescat,
donec solvat, sicut mercennarius, dies suos.
7 Perciocchè quantunque un albero sia tagliato, Pur vi è speranza per lui, ch’egli si rinnoverà ancora, E che i suoi rampolli non mancheranno.7 Nam lignum habet spem;
si praecisum fuerit, rursum virescet,
et rami eius non deficient.
8 Benchè la sua radice sia invecchiata nella terra, E il suo tronco sia morto nella polvere;8 Si senuerit in terra radix eius,
et in pulvere emortuus fuerit truncus illius,
9 Pur nondimeno, tosto ch’egli sentirà l’acqua, rigermoglierà, E produrrà rami come una pianta novella.9 ad odorem aquae germinabit
et faciet comam quasi novellae.
10 Ma l’uomo muore, e si fiacca; E quando l’uomo è trapassato, ov’è egli?10 Homo vero cum mortuus fuerit et debilitatur,
exspirat homo et, ubi, quaeso, est?
11 Le acque se ne vanno via dal mare, E i fiumi si seccano, e si asciugano;11 Recedent aquae de mari,
et fluvius vacuefactus arescet;
12 Così, quando l’uomo giace in terra, egli non risorge; Finchè non vi sieno più cieli, i morti non si risveglieranno, E non si desteranno dal sonno loro.12 sic homo, cum dormierit, non resurget:
donec atteratur caelum, non evigilabit
nec consurget de somno suo.
13 Oh! nascondessimi tu pur sottera, Ed occultassimi, finchè l’ira tua fosse racquetata; E ponessimi alcun termine, dopo il quale tu ti ricordassi di me!13 Quis mihi hoc tribuat, ut in inferno seponas me
et abscondas me, donec pertranseat furor tuus,
et constituas mihi tempus, in quo recorderis mei?
14 Se l’uomo muore, può egli tornare in vita? Aspetterò io tutti i giorni del tempo determinato della mia vita, Finchè mi venga mutamento di condizione?14 Putasne mortuus homo rursum vivat?
Cunctis diebus, quibus nunc milito,
exspectarem, donec veniat immutatio mea.
15 E che tu mi chiami, e che io ti risponda, E che tu desideri l’opera delle tue mani?15 Vocares me, et ego responderem tibi;
opus manuum tuarum requireres.
16 Perciocchè ora tu conti i miei passi, E non riserbi nulla a punir del mio peccato.16 Tu quidem nunc gressus meos dinumerares,
sed parceres peccatis meis.
17 I miei misfatti son suggellati in un sacchetto, Tu l’hai cucito sopra le mie iniquità.17 Signares quasi in sacculo delicta mea,
sed dealbares iniquitatem meam.
18 Ma certo, come un monte cadendo scoscende, Ed una rupe è divelta dal suo luogo;18 Mons cadens decidit,
et saxum transfertur de loco suo;
19 E le acque rodono le pietre, E i lor diluvi inondano la polvere dalla terra; Così tu fai perir la speranza dell’uomo.19 lapides excavant aquae,
et alluvione terra inundatur:
et spem hominis perdes.
20 Tu lo sopraffai in eterno, ed egli se ne va; Tu gli fai mutar faccia, e lo mandi via.20 Praevales adversus eum, et in perpetuum transiet;
immutas faciem eius et emittis eum.
21 Se poi i suoi figliuoli sono in onore, egli nol sa; Se altresì sono abbassati, egli non vi pon mente.21 Sive nobiles fuerint filii eius, non novit;
sive ignobiles, non intellegit.
22 La sua carne si duole sol di lui, E l’anima sua fa cordoglio sol di lui22 Attamen caro eius, dum vivet, dolet,
et anima illius super semetipso luget ”.