ΙΩΒ - Giobbe - Job 14

LXX	VULGATA
1 βροτος γαρ γεννητος γυναικος ολιγοβιος και πληρης οργης	1 Homo natus de muliere, brevi vivens tempore, repletur multis miseriis.
2 η ωσπερ ανθος ανθησαν εξεπεσεν απεδρα δε ωσπερ σκια και ου μη στη	2 Qui quasi flos egreditur et conteritur, et fugit velut umbra, et numquam in eodem statu permanet.
3 ουχι και τουτου λογον εποιησω και τουτον εποιησας εισελθειν εν κριματι ενωπιον σου	3 Et dignum ducis super hujuscemodi aperire oculos tuos, et adducere eum tecum in judicium ?
4 τις γαρ καθαρος εσται απο ρυπου αλλ' ουθεις	4 Quis potest facere mundum de immundo conceptum semine ? nonne tu qui solus es ?
5 εαν και μια ημερα ο βιος αυτου επι της γης αριθμητοι δε μηνες αυτου παρα σοι εις χρονον εθου και ου μη υπερβη	5 Breves dies hominis sunt : numerus mensium ejus apud te est : constituisti terminos ejus, qui præteriri non poterunt.
6 αποστα απ' αυτου ινα ησυχαση και ευδοκηση τον βιον ωσπερ ο μισθωτος	6 Recede paululum ab eo, ut quiescat, donec optata veniat, sicut mercenarii, dies ejus.
7 εστιν γαρ δενδρω ελπις εαν γαρ εκκοπη ετι επανθησει και ο ραδαμνος αυτου ου μη εκλιπη	7 Lignum habet spem : si præcisum fuerit, rursum virescit, et rami ejus pullulant.
8 εαν γαρ γηραση εν γη η ριζα αυτου εν δε πετρα τελευτηση το στελεχος αυτου	8 Si senuerit in terra radix ejus, et in pulvere emortuus fuerit truncus illius,
9 απο οσμης υδατος ανθησει ποιησει δε θερισμον ωσπερ νεοφυτον	9 ad odorem aquæ germinabit, et faciet comam, quasi cum primum plantatum est.
10 ανηρ δε τελευτησας ωχετο πεσων δε βροτος ουκετι εστιν	10 Homo vero cum mortuus fuerit, et nudatus, atque consumptus, ubi, quæso, est ?
11 χρονω γαρ σπανιζεται θαλασσα ποταμος δε ερημωθεις εξηρανθη	11 Quomodo si recedant aquæ de mari, et fluvius vacuefactus arescat :
12 ανθρωπος δε κοιμηθεις ου μη αναστη εως αν ο ουρανος ου μη συρραφη και ουκ εξυπνισθησονται εξ υπνου αυτων	12 sic homo, cum dormierit, non resurget : donec atteratur cælum, non evigilabit, nec consurget de somno suo.
13 ει γαρ οφελον εν αδη με εφυλαξας εκρυψας δε με εως αν παυσηται σου η οργη και ταξη μοι χρονον εν ω μνειαν μου ποιηση	13 Quis mihi hoc tribuat, ut in inferno protegas me, et abscondas me donec pertranseat furor tuus, et constituas mihi tempus in quo recorderis mei ?
14 εαν γαρ αποθανη ανθρωπος ζησεται συντελεσας ημερας του βιου αυτου υπομενω εως αν παλιν γενωμαι	14 Putasne mortuus homo rursum vivat ? cunctis diebus quibus nunc milito, expecto donec veniat immutatio mea.
15 ειτα καλεσεις εγω δε σοι υπακουσομαι τα δε εργα των χειρων σου μη αποποιου	15 Vocabis me, et ego respondebo tibi : operi manuum tuarum porriges dexteram.
16 ηριθμησας δε μου τα επιτηδευματα και ου μη παρελθη σε ουδεν των αμαρτιων μου	16 Tu quidem gressus meos dinumerasti : sed parce peccatis meis.
17 εσφραγισας δε μου τας ανομιας εν βαλλαντιω επεσημηνω δε ει τι ακων παρεβην	17 Signasti quasi in sacculo delicta mea, sed curasti iniquitatem meam.
18 και πλην ορος πιπτον διαπεσειται και πετρα παλαιωθησεται εκ του τοπου αυτης	18 Mons cadens defluit, et saxum transfertur de loco suo :
19 λιθους ελεαναν υδατα και κατεκλυσεν υδατα υπτια του χωματος της γης και υπομονην ανθρωπου απωλεσας	19 lapides excavant aquæ, et alluvione paulatim terra consumitur : et hominem ergo similiter perdes.
20 ωσας αυτον εις τελος και ωχετο επεστησας αυτω το προσωπον και εξαπεστειλας	20 Roborasti eum paululum, ut in perpetuum transiret : immutabis faciem ejus, et emittes eum.
21 πολλων δε γενομενων των υιων αυτου ουκ οιδεν εαν δε ολιγοι γενωνται ουκ επισταται	21 Sive nobiles fuerint filii ejus, sive ignobiles, non intelliget.
22 αλλ' η αι σαρκες αυτου ηλγησαν η δε ψυχη αυτου επενθησεν	22 Attamen caro ejus, dum vivet, dolebit, et anima illius super semetipso lugebit.