ΙΩΒ - Giobbe - Job 14

LXX	NOVA VULGATA
1 βροτος γαρ γεννητος γυναικος ολιγοβιος και πληρης οργης	1 Homo natus de muliere, brevi vivens tempore, commotione satiatur.
2 η ωσπερ ανθος ανθησαν εξεπεσεν απεδρα δε ωσπερ σκια και ου μη στη	2 Qui quasi flos egreditur et arescit et fugit velut umbra et non permanet.
3 ουχι και τουτου λογον εποιησω και τουτον εποιησας εισελθειν εν κριματι ενωπιον σου	3 Et dignum ducis super huiuscemodi aperire oculos tuos et adducere eum tecum in iudicium?
4 τις γαρ καθαρος εσται απο ρυπου αλλ' ουθεις	4 Quis potest facere mundum de immundo? Ne unus quidem!
5 εαν και μια ημερα ο βιος αυτου επι της γης αριθμητοι δε μηνες αυτου παρα σοι εις χρονον εθου και ου μη υπερβη	5 Si statuti dies hominis sunt, et numerus mensium eius apud te est, et constituti sunt termini eius, quos non praeteribit,
6 αποστα απ' αυτου ινα ησυχαση και ευδοκηση τον βιον ωσπερ ο μισθωτος	6 averte oculos tuos ab eo, ut quiescat, donec solvat, sicut mercennarius, dies suos.
7 εστιν γαρ δενδρω ελπις εαν γαρ εκκοπη ετι επανθησει και ο ραδαμνος αυτου ου μη εκλιπη	7 Nam lignum habet spem; si praecisum fuerit, rursum virescet, et rami eius non deficient.
8 εαν γαρ γηραση εν γη η ριζα αυτου εν δε πετρα τελευτηση το στελεχος αυτου	8 Si senuerit in terra radix eius, et in pulvere emortuus fuerit truncus illius,
9 απο οσμης υδατος ανθησει ποιησει δε θερισμον ωσπερ νεοφυτον	9 ad odorem aquae germinabit et faciet comam quasi novellae.
10 ανηρ δε τελευτησας ωχετο πεσων δε βροτος ουκετι εστιν	10 Homo vero cum mortuus fuerit et debilitatur, exspirat homo et, ubi, quaeso, est?
11 χρονω γαρ σπανιζεται θαλασσα ποταμος δε ερημωθεις εξηρανθη	11 Recedent aquae de mari, et fluvius vacuefactus arescet;
12 ανθρωπος δε κοιμηθεις ου μη αναστη εως αν ο ουρανος ου μη συρραφη και ουκ εξυπνισθησονται εξ υπνου αυτων	12 sic homo, cum dormierit, non resurget: donec atteratur caelum, non evigilabit nec consurget de somno suo.
13 ει γαρ οφελον εν αδη με εφυλαξας εκρυψας δε με εως αν παυσηται σου η οργη και ταξη μοι χρονον εν ω μνειαν μου ποιηση	13 Quis mihi hoc tribuat, ut in inferno seponas me et abscondas me, donec pertranseat furor tuus, et constituas mihi tempus, in quo recorderis mei?
14 εαν γαρ αποθανη ανθρωπος ζησεται συντελεσας ημερας του βιου αυτου υπομενω εως αν παλιν γενωμαι	14 Putasne mortuus homo rursum vivat? Cunctis diebus, quibus nunc milito, exspectarem, donec veniat immutatio mea.
15 ειτα καλεσεις εγω δε σοι υπακουσομαι τα δε εργα των χειρων σου μη αποποιου	15 Vocares me, et ego responderem tibi; opus manuum tuarum requireres.
16 ηριθμησας δε μου τα επιτηδευματα και ου μη παρελθη σε ουδεν των αμαρτιων μου	16 Tu quidem nunc gressus meos dinumerares, sed parceres peccatis meis.
17 εσφραγισας δε μου τας ανομιας εν βαλλαντιω επεσημηνω δε ει τι ακων παρεβην	17 Signares quasi in sacculo delicta mea, sed dealbares iniquitatem meam.
18 και πλην ορος πιπτον διαπεσειται και πετρα παλαιωθησεται εκ του τοπου αυτης	18 Mons cadens decidit, et saxum transfertur de loco suo;
19 λιθους ελεαναν υδατα και κατεκλυσεν υδατα υπτια του χωματος της γης και υπομονην ανθρωπου απωλεσας	19 lapides excavant aquae, et alluvione terra inundatur: et spem hominis perdes.
20 ωσας αυτον εις τελος και ωχετο επεστησας αυτω το προσωπον και εξαπεστειλας	20 Praevales adversus eum, et in perpetuum transiet; immutas faciem eius et emittis eum.
21 πολλων δε γενομενων των υιων αυτου ουκ οιδεν εαν δε ολιγοι γενωνται ουκ επισταται	21 Sive nobiles fuerint filii eius, non novit; sive ignobiles, non intellegit.
22 αλλ' η αι σαρκες αυτου ηλγησαν η δε ψυχη αυτου επενθησεν	22 Attamen caro eius, dum vivet, dolet, et anima illius super semetipso luget ”.