ΙΩΒ - Giobbe - Job 14

LXX	JERUSALEM
1 βροτος γαρ γεννητος γυναικος ολιγοβιος και πληρης οργης	1 l'homme, né de la femme, qui a la vie courte, mais des tourments à satiété.
2 η ωσπερ ανθος ανθησαν εξεπεσεν απεδρα δε ωσπερ σκια και ου μη στη	2 Pareil à la fleur, il éclôt puis se fane, il fuit comme l'ombre sans arrêt.
3 ουχι και τουτου λογον εποιησω και τουτον εποιησας εισελθειν εν κριματι ενωπιον σου	3 Et sur cet être tu gardes les yeux ouverts, tu l'amènes en jugement devant toi!
4 τις γαρ καθαρος εσται απο ρυπου αλλ' ουθεις	4 Mais qui donc extraira le pur de l'impur? Personne!
5 εαν και μια ημερα ο βιος αυτου επι της γης αριθμητοι δε μηνες αυτου παρα σοι εις χρονον εθου και ου μη υπερβη	5 Puisque ses jours sont comptés, que le nombre de ses mois dépend de toi, que tu lui fixes un termeinfranchissable,
6 αποστα απ' αυτου ινα ησυχαση και ευδοκηση τον βιον ωσπερ ο μισθωτος	6 détourne de lui tes yeux et laisse-le, tel un mercenaire, finir sa journée.
7 εστιν γαρ δενδρω ελπις εαν γαρ εκκοπη ετι επανθησει και ο ραδαμνος αυτου ου μη εκλιπη	7 L'arbre conserve un espoir, une fois coupé, il peut renaître encore et ses rejetons continuent de pousser.
8 εαν γαρ γηραση εν γη η ριζα αυτου εν δε πετρα τελευτηση το στελεχος αυτου	8 Même avec des racines qui ont vieilli en terre et une souche qui périt dans le sol,
9 απο οσμης υδατος ανθησει ποιησει δε θερισμον ωσπερ νεοφυτον	9 dès qu'il flaire l'eau, il bourgeonne et se fait une ramure comme un jeune plant.
10 ανηρ δε τελευτησας ωχετο πεσων δε βροτος ουκετι εστιν	10 Mais l'homme, s'il meurt, reste inerte; quand un humain expire, où donc est-il?
11 χρονω γαρ σπανιζεται θαλασσα ποταμος δε ερημωθεις εξηρανθη	11 Les eaux de la mer pourront disparaître, les fleuves tarir et se dessécher:
12 ανθρωπος δε κοιμηθεις ου μη αναστη εως αν ο ουρανος ου μη συρραφη και ουκ εξυπνισθησονται εξ υπνου αυτων	12 l'homme une fois couché ne se relèvera pas, les cieux s'useront avant qu'il ne s'éveille, ou ne soitréveillé de son sommeil.
13 ει γαρ οφελον εν αδη με εφυλαξας εκρυψας δε με εως αν παυσηται σου η οργη και ταξη μοι χρονον εν ω μνειαν μου ποιηση	13 Oh! Si tu m'abritais dans le shéol, si tu m'y cachais, tant que dure ta colère, si tu me fixais un délai,pour te souvenir ensuite de moi:
14 εαν γαρ αποθανη ανθρωπος ζησεται συντελεσας ημερας του βιου αυτου υπομενω εως αν παλιν γενωμαι	14 car, une fois mort, peut-on revivre? -- tous les jours de mon service j'attendrais, jusqu'à ce que viennema relève.
15 ειτα καλεσεις εγω δε σοι υπακουσομαι τα δε εργα των χειρων σου μη αποποιου	15 Tu appellerais et je te répondrais; tu voudrais revoir l'oeuvre de tes mains.
16 ηριθμησας δε μου τα επιτηδευματα και ου μη παρελθη σε ουδεν των αμαρτιων μου	16 Tandis que maintenant tu comptes tous mes pas, tu n'épierais plus mon péché,
17 εσφραγισας δε μου τας ανομιας εν βαλλαντιω επεσημηνω δε ει τι ακων παρεβην	17 tu scellerais ma transgression dans un sachet et tu couvrirais ma faute.
18 και πλην ορος πιπτον διαπεσειται και πετρα παλαιωθησεται εκ του τοπου αυτης	18 Hélas! Comme une montagne finit par s'écrouler, le rocher par changer de place,
19 λιθους ελεαναν υδατα και κατεκλυσεν υδατα υπτια του χωματος της γης και υπομονην ανθρωπου απωλεσας	19 l'eau par user les pierres, l'averse par emporter les terres, ainsi, l'espoir de l'homme, tu l'anéantis.
20 ωσας αυτον εις τελος και ωχετο επεστησας αυτω το προσωπον και εξαπεστειλας	20 Tu le terrasses pour toujours et il s'en va; tu le défigures, puis tu le congédies.
21 πολλων δε γενομενων των υιων αυτου ουκ οιδεν εαν δε ολιγοι γενωνται ουκ επισταται	21 Ses fils sont-ils honorés, il n'en sait rien; sont-ils méprisés, il ne s'en rend pas compte.
22 αλλ' η αι σαρκες αυτου ηλγησαν η δε ψυχη αυτου επενθησεν	22 Il n'a de souffrance que pour son corps, il ne se lamente que sur lui-même.