1 βροτος γαρ γεννητος γυναικος ολιγοβιος και πληρης οργης | 1 el hombre, nacido de mujer, corto de días y harto de tormentos. |
2 η ωσπερ ανθος ανθησαν εξεπεσεν απεδρα δε ωσπερ σκια και ου μη στη | 2 Como la flor, brota y se marchita, y huye como la sombra sin pararse. |
3 ουχι και τουτου λογον εποιησω και τουτον εποιησας εισελθειν εν κριματι ενωπιον σου | 3 ¡Y sobre un ser tal abres tú los ojos, le citas a juicio frente a ti! |
4 τις γαρ καθαρος εσται απο ρυπου αλλ' ουθεις | 4 Mas ¿quién podrá sacar lo puro de lo impuro? ¡Ninguno! |
5 εαν και μια ημερα ο βιος αυτου επι της γης αριθμητοι δε μηνες αυτου παρα σοι εις χρονον εθου και ου μη υπερβη | 5 Si es que están contados ya sus días, si te es sabida la cuenta de sus meses, si un límite le has fijado que no franqueará, |
6 αποστα απ' αυτου ινα ησυχαση και ευδοκηση τον βιον ωσπερ ο μισθωτος | 6 aparta de él tus ojos, déjale, hasta que acabe, como un jornalero, su jornada. |
7 εστιν γαρ δενδρω ελπις εαν γαρ εκκοπη ετι επανθησει και ο ραδαμνος αυτου ου μη εκλιπη | 7 Una esperanza guarda el árbol: si es cortado, aún puede retoñar, y no dejará de echar renuevos. |
8 εαν γαρ γηραση εν γη η ριζα αυτου εν δε πετρα τελευτηση το στελεχος αυτου | 8 Incluso con raíces en tierra envejecidas, con un tronco que se muere en el polvo, |
9 απο οσμης υδατος ανθησει ποιησει δε θερισμον ωσπερ νεοφυτον | 9 en cuanto siente el agua, reflorece y echa ramaje como una planta joven. |
10 ανηρ δε τελευτησας ωχετο πεσων δε βροτος ουκετι εστιν | 10 Pero el hombre que muere queda inerte, cuando un humano expira, ¿dónde está? |
11 χρονω γαρ σπανιζεται θαλασσα ποταμος δε ερημωθεις εξηρανθη | 11 Podrán agotarse las aguas del mar, sumirse los ríos y secarse, |
12 ανθρωπος δε κοιμηθεις ου μη αναστη εως αν ο ουρανος ου μη συρραφη και ουκ εξυπνισθησονται εξ υπνου αυτων | 12 que el hombre que yace no se levantará, se gastarán los cielos antes que se despierte, antes que surja de su sueño. |
13 ει γαρ οφελον εν αδη με εφυλαξας εκρυψας δε με εως αν παυσηται σου η οργη και ταξη μοι χρονον εν ω μνειαν μου ποιηση | 13 ¡Ojalá en el seol tú me guardaras, me escondieras allí mientras pasa tu cólera, y una tregua me dieras, para acordarte de mí luego |
14 εαν γαρ αποθανη ανθρωπος ζησεται συντελεσας ημερας του βιου αυτου υπομενω εως αν παλιν γενωμαι | 14 - pues, muerto el hombre, ¿puede revivir? - todos los días de mi milicia esperaría, hasta que llegara mi relevo! |
15 ειτα καλεσεις εγω δε σοι υπακουσομαι τα δε εργα των χειρων σου μη αποποιου | 15 Me llamarías y te respondería; reclamarías la obra de tus manos. |
16 ηριθμησας δε μου τα επιτηδευματα και ου μη παρελθη σε ουδεν των αμαρτιων μου | 16 En lugar de contar mi pasos, como ahora, no te cuidarías más de mis pecados; |
17 εσφραγισας δε μου τας ανομιας εν βαλλαντιω επεσημηνω δε ει τι ακων παρεβην | 17 dentro de un saco se sellaría mi delito, y blanquearías mi falta. |
18 και πλην ορος πιπτον διαπεσειται και πετρα παλαιωθησεται εκ του τοπου αυτης | 18 Ay, como el monte acabará por derrumbarse, la roca cambiará de sitio, |
19 λιθους ελεαναν υδατα και κατεκλυσεν υδατα υπτια του χωματος της γης και υπομονην ανθρωπου απωλεσας | 19 las aguas desgastarán las piedras, inundará una llena los terrenos, así aniquilas tú la esperanza del hombre. |
20 ωσας αυτον εις τελος και ωχετο επεστησας αυτω το προσωπον και εξαπεστειλας | 20 Le aplastas para siempre, y se va, desfiguras su rostro y le despides. |
21 πολλων δε γενομενων των υιων αυτου ουκ οιδεν εαν δε ολιγοι γενωνται ουκ επισταται | 21 Que sean honrados sus hijos, no lo sabe; que sean despreciados, no se entera. |
22 αλλ' η αι σαρκες αυτου ηλγησαν η δε ψυχη αυτου επενθησεν | 22 Tan solo por él sufre su carne, sólo por él se lamenta su alma. |