Giobbe 30

BIBBIA RICCIOTTI	GREEK BIBLE
1 - Adesso invece, si fan beffe di meminori di me in età, i cui padri io già non degnaid'ammettere fra i cani del mio gregge.	1 Αλλα τωρα οι νεωτεροι μου την ηλικιαν με περιγελωσι, των οποιων τους πατερας δεν ηθελον καταδεχθη να βαλω μετα των κυνων του ποιμνιου μου.
2 La cui forza di braccia a me non serviva, a pur di vivere sembravano incapaci,	2 Και εις τι τωοντι ηδυνατο να με ωφεληση η δυναμις των χειρων αυτων, εις τους οποιους η ισχυς εξελιπε;
3 squallidi [com'erano] di penuria e di fame: essi, che brucavano lungo il deserto, consunti da calamità e miseria:	3 Δι' ενδειαν και πειναν ησαν απομεμονωμενοι? εφευγον εις γην ανυδρον, σκοτεινην, ηφανισμενην και ερημον?
4 mangiavano erbe e cortecce d'alberi, ed era lor cibo la radice di ginepro.	4 εκοπτον μολοχην πλησιον των θαμνων και την ριζαν των αρκευθων δια τροφην αυτων.
5 E andando in cerca di tali cose lungo le valli, quando ne avessero trovate, vi correvano sopra con schiamazzo.	5 Ησαν εκ μεσου δεδιωγμενοι? εφωναζον επ' αυτους ως κλεπτας.
6 Abitavano essi nei deserti dei torrenti, nelle grotte della terra e sulla ghiaia;	6 Κατωκουν εν τοις κρημνοις των χειμαρρων, ταις τρυπαις της γης και τοις βροχοις.
7 e ivi dimorando erano lieti, stimando una delizia star fra le ortiche:	7 Μεταξυ των θαμνων ωγκωντο? υποκατω των ακανθων συνηγοντο?
8 gente stolta ed ignobile, che nemmen comparisce sulla terra!	8 αφρονες και δυσφημοι, εκδεδιωγμενοι εκ της γης.
9 E adesso, son diventato la loro canzone, sono per essi una favola:	9 Και τωρα εγω ειμαι το τραγωδιον αυτων, ειμαι και η παροιμια αυτων.
10 mi hanno aborrito, fuggono lungi da me, nè senton ritegno a sputacchiarmi in faccia!	10 Με βδελυττονται, απομακρυνονται απ' εμου, και δεν συστελλονται να πτυωσιν εις το προσωπον μου.
11 Poichè aprì [Dio] la sua faretra, e m'ha bersagliato, e ha messo il morso alla mia bocca.	11 Επειδη ο Θεος διελυσε την υπεροχην μου και με εθλιψεν, απερριψαν και αυτοι τον χαλινον εμπροσθεν μου.
12 A destra d'oriente insorsero a un tratto le mie calamità, travolsero i miei passi, e m'oppressero come flutti che s'avanzino;	12 Εκ δεξιων ανιστανται οι νεοι? απωθουσι τους ποδας μου, και ετοιμαζουσι κατ' εμου τας ολεθριους οδους αυτων.
13 sconvolsero le mie strade, mi tesero insidie e prevalsero, nè vi fu chi desse aiuto;	13 Ανατρεπουσι την οδον μου, επαυξανουσι την συμφοραν μου, χωρις να εχωσι βοηθον.
14 come per muro spaccato e porta sforzataesse piombarono su me, e sulle mie miserie incrudelirono:	14 Εφορμωσιν ως σφοδρα πλημμυρα, επι της ερημωσεως μου περικυλιονται.
15 sono ridotto a nulla; tu rapisti via come vento la mia aspirazione, e come nube trascorse via la mia salvezza.	15 Τρομοι εστραφησαν επ' εμε? καταδιωκουσι την ψυχην μου ως ανεμος? και η σωτηρια μου παρερχεται ως νεφος.
16 E adesso, in me stesso si disfà l'anima mia, e m'hanno afferrato giorni di miseria.	16 Και τωρα η ψυχη μου εξεχυθη εντος μου? ημεραι θλιψεως με κατελαβον.
17 Di notte l'ossa mie son trafitte da dolori, e questi miei divoratori non dormono;	17 Την νυκτα τα οστα μου διεπερασθησαν εν εμοι, και τα νευρα μου δεν αναπαυονται.
18 la loro moltitudine consuma il mio manto, e come cappuccio di tunica mi costringono.	18 Υπο της σφοδρας δυναμεως ηλλοιωθη το ενδυμα μου? με περισφιγγει ως το περιλαιμιον του χιτωνος μου.
19 Sono diventato pari a fango, e simile a pula e a cenere.	19 Με ερριψεν εις τον πηλον, και ωμοιωθην με χωμα και κονιν.
20 Verso te, [o Dio], io grido, ma tu non mi ascolti, fermo mi tengo, ma tu non mi guardi;	20 Κραζω προς σε, και δεν μοι αποκρινεσαι? ισταμαι, και με παραβλεπεις.
21 sei diventato verso me crudele, e nella durezza del tuo pugno mi combatti;	21 Εγεινες ανελεημων προς εμε? δια της κραταιας χειρος σου με μαστιγονεις.
22 mi lanciasti in alto, e come gittandomi al ventominutamente mi sfracellasti:	22 Με εσηκωσας επι τον ανεμον? με επεβιβασας και διελυσας την ουσιαν μου.
23 lo so, a morte tu mi consegni, là ov'è fissata la casa per ogni vivente!	23 Εξευρω μεν οτι θελεις με φερει εις θανατον και τον οικον τον προσδιωρισμενον εις παντα ζωντα.
24 Eppure, non per loro distruzione tu stendi la mano, e quando procombano, tu stesso li salverai.	24 Αλλα δεν θελει εκτεινει χειρα εις τον ταφον, εαν κραζωσι προς αυτον οταν αφανιζη.
25 Io piangevo in altri tempi su chi era afflitto, e l'anima mia aveva pietà per il povero.	25 Δεν εκλαυσα εγω δια τον οντα εν ημεραις σκληραις, και ελυπηθη η ψυχη μου δια τον πτωχον;
26 Aspettavo il bene, e m'è venuto il male, attendevo la luce, e sono spuntate le tenebre,	26 Ενω περιεμενον το καλον, τοτε ηλθε το κακον? και ενω ανεμενον το φως, τοτε ηλθε το σκοτος.
27 Le mie viscere bollono senza aver tregua, mi si fecero incontro giorni di miseria;	27 Τα εντοσθια μου ανεβρασαν και δεν ανεπαυθησαν? ημεραι θλιψεως με προεφθασαν.
28 abbrunato m'aggiro, ma non dal sole, mi levo su, nell'adunanza io grido;	28 Περιεπατησα μελαγχροινος ουχι υπο ηλιου? εσηκωθην, εβοησα εν συναξει.
29 fratello son diventato agli sciacalli, e compagno agli struzzi:	29 Εγεινα αδελφος των δρακοντων και συντροφος των στρουθοκαμηλων.
30 mi si è annerita in dosso la mia pelle, il mio scheletro è arrostito dal bruciore.	30 Το δερμα μου εμαυρισεν επ' εμε, και τα οστα μου κατεκαυθησαν υπο της φλογωσεως.
31 È diventata lutto la mia cetra, e la mia zampogna una voce di piangenti!	31 Η δε κιθαρα μου μετεβληθη εις πενθος και το οργανον μου εις φωνην κλαιοντων.