Psalmi 49

NOVA VULGATA	LXX
1 Magistro chori. Filiorum Core. Psalmus.	1 ψαλμος τω ασαφ θεος θεων κυριος ελαλησεν και εκαλεσεν την γην απο ανατολων ηλιου και μεχρι δυσμων
2 Audite haec, omnes gentes; auribus percipite, omnes, qui habitatis orbem:	2 εκ σιων η ευπρεπεια της ωραιοτητος αυτου ο θεος εμφανως ηξει
3 quique humiles et viri nobiles, simul in unum dives et pauper!	3 ο θεος ημων και ου παρασιωπησεται πυρ εναντιον αυτου καυθησεται και κυκλω αυτου καταιγις σφοδρα
4 Os meum loquetur sapientiam, et meditatio cordis mei prudentiam.	4 προσκαλεσεται τον ουρανον ανω και την γην διακριναι τον λαον αυτου
5 Inclinabo in parabolam aurem meam, aperiam in psalterio aenigma meum.	5 συναγαγετε αυτω τους οσιους αυτου τους διατιθεμενους την διαθηκην αυτου επι θυσιαις
6 Cur timebo in diebus malis, cum iniquitas supplantantium circumdabit me?	6 και αναγγελουσιν οι ουρανοι την δικαιοσυνην αυτου οτι ο θεος κριτης εστιν διαψαλμα
7 Qui confidunt in virtute sua et in multitudine divitiarum suarum gloriantur.	7 ακουσον λαος μου και λαλησω σοι ισραηλ και διαμαρτυρομαι σοι ο θεος ο θεος σου ειμι εγω
8 Etenim seipsum non redimet homo; non dabit Deo propitiationem suam.	8 ουκ επι ταις θυσιαις σου ελεγξω σε τα δε ολοκαυτωματα σου ενωπιον μου εστιν δια παντος
9 Nimium est pretium redemptionis animae eius: ad ultimum deficiet,	9 ου δεξομαι εκ του οικου σου μοσχους ουδε εκ των ποιμνιων σου χιμαρους
10 ut vivat usque in finem nec videat interitum.	10 οτι εμα εστιν παντα τα θηρια του δρυμου κτηνη εν τοις ορεσιν και βοες
11 Et videbit sapientes morientes; simul insipiens et stultus peribunt et relinquent alienis divitias suas.	11 εγνωκα παντα τα πετεινα του ουρανου και ωραιοτης αγρου μετ' εμου εστιν
12 Sepulcra eorum domus illorum in aeternum; tabernacula eorum in progeniem et progeniem, etsi vocaverunt nominibus suis terras suas.	12 εαν πεινασω ου μη σοι ειπω εμη γαρ εστιν η οικουμενη και το πληρωμα αυτης
13 Et homo, cum sit in honore, non permanebit; comparatus est iumentis, quae pereunt, et similis factus est illis.	13 μη φαγομαι κρεα ταυρων η αιμα τραγων πιομαι
14 Haec via illorum, quorum fiducia in semetipsis, et finis eorum, qui complacent in ore suo.	14 θυσον τω θεω θυσιαν αινεσεως και αποδος τω υψιστω τας ευχας σου
15 Sicut oves in inferno positi sunt, mors depascet eos; descendent praecipites ad sepulcrum, et figura eorum erit in consumptionem: infernus habitaculum eorum.	15 και επικαλεσαι με εν ημερα θλιψεως και εξελουμαι σε και δοξασεις με διαψαλμα
16 Verumtamen Deus redimet animam meam, de manu inferi vere suscipiet me.	16 τω δε αμαρτωλω ειπεν ο θεος ινα τι συ διηγη τα δικαιωματα μου και αναλαμβανεις την διαθηκην μου δια στοματος σου
17 Ne timueris, cum dives factus fuerit homo, et cum multiplicata fuerit gloria domus eius,	17 συ δε εμισησας παιδειαν και εξεβαλες τους λογους μου εις τα οπισω
18 quoniam, cum interierit, non sumet omnia, neque descendet cum eo gloria eius.	18 ει εθεωρεις κλεπτην συνετρεχες αυτω και μετα μοιχων την μεριδα σου ετιθεις
19 Cum animae suae in vita ipsius benedixerit: “ Laudabunt te quod benefecisti tibi ”,	19 το στομα σου επλεονασεν κακιαν και η γλωσσα σου περιεπλεκεν δολιοτητα
20 tamen introibit ad progeniem patrum suorum, qui in aeternum non videbunt lumen.	20 καθημενος κατα του αδελφου σου κατελαλεις και κατα του υιου της μητρος σου ετιθεις σκανδαλον
21 Homo, cum in honore esset, non intellexit; comparatus est iumentis, quae pereunt, et similis factus est illis.	21 ταυτα εποιησας και εσιγησα υπελαβες ανομιαν οτι εσομαι σοι ομοιος ελεγξω σε και παραστησω κατα προσωπον σου
	22 συνετε δη ταυτα οι επιλανθανομενοι του θεου μηποτε αρπαση και μη η ο ρυομενος
	23 θυσια αινεσεως δοξασει με και εκει οδος η δειξω αυτω το σωτηριον του θεου