Giobbe 17

BIBBIA RICCIOTTI	Biblia Tysiąclecia
1 - Il mio spirito s'attenua, i miei giorni s'accorciano, e per me non resta che il sepolcro!	1 Zgnębiony duch - minęły dni, tylko grób mi pozostaje.
2 Io non ho peccato, eppur nelle amarezze s'intrattiene l'occhio mio.	2 Czyż nie naśmiewcy są ze mną? Od szyderstw mam noce bezsenne.
3 Liberami, o Signore, e mettimi vicino a te, e poi mi combatta pur la mano di chiunque.	3 Ty sam racz zastaw przechować, bo któż chce za mnie poręczyć?
4 Il cuor di costoro tu tenesti lontano dall'intelligenza, perciò essi non trionferanno.	4 Zamknąłeś ich umysł przed rozsądkiem, nie dopuścisz do ich triumfu.
5 Si promette del bottino ai compagni, mentre gli occhi dei propri figli si consumano [in vana attesa].	5 Zwołano bliskich do podziału, a mdleją oczy własnych dzieci.
6 Eppur egli mi ha ridotto a proverbio della plebe, e [spaventoso] esempio io sono per essi.	6 Wydano mnie ludziom na pośmiewisko, jestem w ich oczach wyrzutkiem.
7 S'ottenebrò pel corruccio l'occhio mio, e le mie membra sono ridotte ad un nulla.	7 Moje oko przyćmione od bólu, członki me wyschły jak cień.
8 I giusti sono sgomenti di questo, e l'innocente insorge contro l'ipocrita;	8 Sprawiedliwi są tym przerażeni, uczciwi na złych się gniewają;
9 ma il giusto s'attiene alla sua strada, e chi è puro di mani accresce la costanza.	9 bogobojni pewniejsi swej drogi, kto ręce ma czyste, mocniejszy.
10 Perciò voi tutti volgetevi e venite, ed io non troverò fra voi alcun sapiente!	10 Wy wszyscy, nawróćcie się, przyjdźcie! Mędrca wśród was nie znajduję.
11 I miei giorni passarono, i miei progetti furono dispersi, tormentandomi il cuore.	11 Minęło już życie, z nim plany i dążenia mojego serca.
12 La notte [per me] s'è cambiata in giorno, e di nuovo dopo le tenebre aspetto la luce.	12 Noc chcą zamienić na dzień: światło jest bliżej niż ciemność.
13 Se ho una speranza, è che gl'ìnferi diventino la mia dimora, e che nelle tenebre [della morte] io stenda il mio giaciglio;	13 Mam ufać? Szeol mym domem, w ciemności rozścielę swe łoże,
14 alla putredine io esclamo: - Tu sei il padre mio! Mamma mia! e Sorella mia! - [chiamo] la verminaia.	14 grobowi powiem: Mój ojcze! Matko ma, siostro! - robactwu.
15 Ov'è mai dunque la mia speranza [umana], e la mia felicità chi può scoprirla?	15 Właściwie, po cóż nadzieja, kto przedmiot ufności zobaczy?
16 Nei profondissimi ìnferi scenderà ogni mia cosa: non potrò almeno laggiù trovar la mia pace?».	16 Czy zejdzie do królestwa Szeolu? Czy razem do ziemi pójdziemy?