1 Sofar de Naamá respondió, diciendo: | 1 υπολαβων δε σωφαρ ο μιναιος λεγει |
2 Mis pensamientos me obligan a replicar, porque no puedo dominar mi excitación. | 2 ουχ ουτως υπελαμβανον αντερειν σε ταυτα και ουχι συνιετε μαλλον η και εγω |
3 Tengo que oír reproches injuriosos, pero mi inteligencia me inspira una respuesta. | 3 παιδειαν εντροπης μου ακουσομαι και πνευμα εκ της συνεσεως αποκρινεται μοι |
4 ¿No sabes acaso que desde siempre, desde que el hombre fue puesto sobre la tierra, | 4 μη ταυτα εγνως απο του ετι αφ' ου ετεθη ανθρωπος επι της γης |
5 el júbilo de los malvados acaba pronto y la alegría del impío dura sólo un instante? | 5 ευφροσυνη γαρ ασεβων πτωμα εξαισιον χαρμονη δε παρανομων απωλεια |
6 Aunque su altura se eleve hasta el cielo y llegue a tocar las nubes con la cabeza, | 6 εαν αναβη εις ουρανον αυτου τα δωρα η δε θυσια αυτου νεφων αψηται |
7 él perece para siempre, como sus excrementos, y sus conocidos preguntan: «¿Dónde está?». | 7 οταν γαρ δοκη ηδη κατεστηριχθαι τοτε εις τελος απολειται οι δε ιδοντες αυτον ερουσιν που εστιν |
8 Huye como un sueño, y nadie lo encuentra, desechado como una visión nocturna, | 8 ωσπερ ενυπνιον εκπετασθεν ου μη ευρεθη επτη δε ωσπερ φασμα νυκτερινον |
9 El ojo que lo miraba no lo ve más, el lugar que ocupaba lo pierde de vista. | 9 οφθαλμος παρεβλεψεν και ου προσθησει και ουκετι προσνοησει αυτον ο τοπος αυτου |
10 Sus hijos indemnizan a los que él empobreció y sus propias manos restituyen las riquezas | 10 τους υιους αυτου ολεσαισαν ηττονες αι δε χειρες αυτου πυρσευσαισαν οδυνας |
11 El vigor juvenil que llenaba sus huesos yace con él en el polvo. | 11 οστα αυτου ενεπλησθησαν νεοτητος αυτου και μετ' αυτου επι χωματος κοιμηθησεται |
12 El mal era dulce a su boca y él lo disimulaba bajo su lengua; | 12 εαν γλυκανθη εν στοματι αυτου κακια κρυψει αυτην υπο την γλωσσαν αυτου |
13 lo saboreaba y no lo soltaba, lo retenía en medio de su paladar; | 13 ου φεισεται αυτης και ουκ εγκαταλειψει αυτην και συνεξει αυτην εν μεσω του λαρυγγος αυτου |
14 pero su comida se corrompe en las entrañas, es un veneno de víboras dentro de él. | 14 και ου μη δυνηθη βοηθησαι εαυτω χολη ασπιδος εν γαστρι αυτου |
15 Tiene que vomitar las riquezas que tragó, Dios se las arranca de su vientre. | 15 πλουτος αδικως συναγομενος εξεμεσθησεται εξ οικιας αυτου εξελκυσει αυτον αγγελος |
16 ¡El mamaba veneno de serpientes y lo mata la lengua de la víbora! | 16 θυμον δε δρακοντων θηλασειεν ανελοι δε αυτον γλωσσα οφεως |
17 Ya no ve más los arroyos de aceite ni los torrentes de miel y leche cuajada. | 17 μη ιδοι αμελξιν νομαδων μηδε νομας μελιτος και βουτυρου |
18 Devuelve las ganancias sin tragarlas, y no disfruta de lo que lucró con sus negocios, | 18 εις κενα και ματαια εκοπιασεν πλουτον εξ ου ου γευσεται ωσπερ στριφνος αμασητος ακαταποτος |
19 porque oprimió y dejó sin amparo a los pobres, y usurpó casas que no había edificado. | 19 πολλων γαρ αδυνατων οικους εθλασεν διαιταν δε ηρπασεν και ουκ εστησεν |
20 Su voracidad no conocía descanso y nada escapaba a sus deseos; | 20 ουκ εστιν αυτου σωτηρια τοις υπαρχουσιν εν επιθυμια αυτου ου σωθησεται |
21 nadie se libraba de su avidez, por eso no dura su prosperidad. | 21 ουκ εστιν υπολειμμα τοις βρωμασιν αυτου δια τουτο ουκ ανθησει αυτου τα αγαθα |
22 En el colmo de la abundancia, lo asalta la angustia, le sobrevienen toda clase de desgracias. | 22 οταν δε δοκη ηδη πεπληρωσθαι θλιβησεται πασα δε αναγκη επ' αυτον επελευσεται |
23 Mientras él llena su vientre, Dios descarga el ardor de su ira y hace llover el fuego de su enojo sobre él. | 23 ει πως πληρωσαι γαστερα αυτου επαποστειλαι επ' αυτον θυμον οργης νιψαι επ' αυτον οδυνας |
24 Si escapa del arma de hierro, lo traspasa el arco de bronce: | 24 και ου μη σωθη εκ χειρος σιδηρου τρωσαι αυτον τοξον χαλκειον |
25 la flecha le sale por la espalda, y la punta fulgurante por el hígado. Lo invaden los terrores, | 25 διεξελθοι δε δια σωματος αυτου βελος αστραπαι δε εν διαιταις αυτου περιπατησαισαν επ' αυτω φοβοι |
26 todas las tinieblas están reservadas para él, lo consume un fuego que nadie atiza y que devora lo que aún queda de su carpa. | 26 παν δε σκοτος αυτω υπομειναι κατεδεται αυτον πυρ ακαυστον κακωσαι δε αυτου επηλυτος τον οικον |
27 Los cielos revelan su iniquidad y la tierra se levanta contra él. | 27 ανακαλυψαι δε αυτου ο ουρανος τας ανομιας γη δε επανασταιη αυτω |
28 Un diluvio se lleva su casa, una correntada, en el día de la ira. | 28 ελκυσαι τον οικον αυτου απωλεια εις τελος ημερα οργης επελθοι αυτω |
29 Esta es la porción que Dios asigna al malvado, la herencia que le tiene destinada. | 29 αυτη η μερις ανθρωπου ασεβους παρα κυριου και κτημα υπαρχοντων αυτω παρα του επισκοπου |