Księga Hioba 17

Biblia Tysiąclecia	LXX
1 Zgnębiony duch - minęły dni, tylko grób mi pozostaje.	1 ολεκομαι πνευματι φερομενος δεομαι δε ταφης και ου τυγχανω
2 Czyż nie naśmiewcy są ze mną? Od szyderstw mam noce bezsenne.	2 λισσομαι καμνων και τι ποιησας
3 Ty sam racz zastaw przechować, bo któż chce za mnie poręczyć?	3 εκλεψαν δε μου τα υπαρχοντα αλλοτριοι τις εστιν ουτος τη χειρι μου συνδεθητω
4 Zamknąłeś ich umysł przed rozsądkiem, nie dopuścisz do ich triumfu.	4 οτι καρδιαν αυτων εκρυψας απο φρονησεως δια τουτο ου μη υψωσης αυτους
5 Zwołano bliskich do podziału, a mdleją oczy własnych dzieci.	5 τη μεριδι αναγγελει κακιας οφθαλμοι δε μου εφ' υιοις ετακησαν
6 Wydano mnie ludziom na pośmiewisko, jestem w ich oczach wyrzutkiem.	6 εθου δε με θρυλημα εν εθνεσιν γελως δε αυτοις απεβην
7 Moje oko przyćmione od bólu, członki me wyschły jak cień.	7 πεπωρωνται γαρ απο οργης οι οφθαλμοι μου πεπολιορκημαι μεγαλως υπο παντων
8 Sprawiedliwi są tym przerażeni, uczciwi na złych się gniewają;	8 θαυμα εσχεν αληθινους επι τουτω δικαιος δε επι παρανομω επανασταιη
9 bogobojni pewniejsi swej drogi, kto ręce ma czyste, mocniejszy.	9 σχοιη δε πιστος την εαυτου οδον καθαρος δε χειρας αναλαβοι θαρσος
10 Wy wszyscy, nawróćcie się, przyjdźcie! Mędrca wśród was nie znajduję.	10 ου μην δε αλλα παντες ερειδετε και δευτε δη ου γαρ ευρισκω εν υμιν αληθες
11 Minęło już życie, z nim plany i dążenia mojego serca.	11 αι ημεραι μου παρηλθον εν βρομω ερραγη δε τα αρθρα της καρδιας μου
12 Noc chcą zamienić na dzień: światło jest bliżej niż ciemność.	12 νυκτα εις ημεραν εθηκαν φως εγγυς απο προσωπου σκοτους
13 Mam ufać? Szeol mym domem, w ciemności rozścielę swe łoże,	13 εαν γαρ υπομεινω αδης μου ο οικος εν δε γνοφω εστρωται μου η στρωμνη
14 grobowi powiem: Mój ojcze! Matko ma, siostro! - robactwu.	14 θανατον επεκαλεσαμην πατερα μου ειναι μητερα δε μου και αδελφην σαπριαν
15 Właściwie, po cóż nadzieja, kto przedmiot ufności zobaczy?	15 που ουν μου ετι εστιν η ελπις η τα αγαθα μου οψομαι
16 Czy zejdzie do królestwa Szeolu? Czy razem do ziemi pójdziemy?	16 η μετ' εμου εις αδην καταβησονται η ομοθυμαδον επι χωματος καταβησομεθα