Księga Hioba 37

¹ A na to drży moje serce, zda się, że z piersi wyskoczy.

² Tego huku pilnie słuchajcie, grzmotu, co z ust Jego wychodzi.

³ Pod całym niebem latać każe błyskawicy, po krańce ziemi jej światło.

⁴ Potem nastaje huk straszny, to grzmot zesłał Wszechmocny; nie wstrzymał go, bo ciągle go słychać.

⁵ A Bóg cudownie grzmi swoim głosem, działając cuda niepojęte.

⁶ Śniegowi mówi: Padaj na ziemię!, ulewie i deszczowi: Bądźcie mocne!

⁷ Ludzi zamyka po domach, by każdy rozważał Jego dzieła.

⁸ Zwierzęta zaszyte w kryjówkach nocują w swych legowiskach.

⁹ Burza przychodzi z komory, zima nadciąga z północy,

¹⁰ mróz dany z tchnienia Bożego i lodem ścięta powierzchnia wody.

¹¹ Blask Jego chmury rozpędza, słońce rozprasza obłoki.

¹² Tu i tam ono krąży, idzie, by spełnić zlecenia. Wszystkie nakazy wykona na całej powierzchni ziemi,

¹³ jako upomnienie czy łaska lub jako miłosierdzie wysłane.

¹⁴ Posłuchaj, Hiobie, zaczekaj! A cuda Boże zrozumiesz.

¹⁵ Czy wiesz, jak Bóg rozkazuje, jak świeci z chmur błyskawicą?

¹⁶ Czy wiesz, jak w powietrzu mgły wiszą? Te cuda są pełne mądrości.

¹⁷ Ubranie twoje gorące, gdy ziemia spoczywa bez wiatru.

¹⁸ Potrafisz z Nim niebiosa rozciągać, twarde jak lustro z metalu?

¹⁹ Poucz nas, co Mu odpowiedzieć, w ciemności nie możemy się bronić.

²⁰ Czy trzeba Mu zgłosić: Chcę mówić? Musi Mu człowiek powiedzieć, że ginie?

²¹ Nie widać teraz światłości, jaśnieje poza chmurami. Zawieje wiatr i je rozpędzi.

²² Z północy przychodzi blask złoty, to Boga straszliwy majestat.

²³ Wszechmocny jest - któż Go dosięże? Pełen potęgi, świętości, bogaty w prawość, nie w ucisk.

²⁴ Stąd Go się ludzie lękają. Nie zważa na wszystkich mądrych sercem.