Księga Hioba 16

¹ Hiob na to odpowiedział:

² Podobnie mówiono mi często. Zamiast koić, wszyscy dręczycie.

³ Czy koniec już pustym dźwiękom? Co skłania cię do mówienia?

⁴ I ja bym przemawiał podobnie, ale gdy role zmienimy. Mowy bym do was układał, kiwałbym głową nad wami.

⁵ Pocieszałbym was ustami, nie skąpiłbym słów współczucia.

⁶ Lecz cierpień nie stłumię słowami. Czy odejdą ode mnie, gdy zmilknę?

⁷ Ach, teraz jestem zmęczony, zniszczyłeś me wszystkie dowody;

⁸ ścisnąłeś mnie, mój świadek mi wrogiem, oskarża mnie moja słabość.

⁹ Sroży się w gniewie i ściga, zgrzytając na mnie zębami. Wróg zmierzył mnie wzrokiem.

¹⁰ Usta swe na mnie rozwarli, po twarzy mnie bili okrutnie, społem się przeciw mnie złączyli.

¹¹ Bóg mnie zaprzedał złoczyńcom, oddał mnie w ręce zbrodniarzy,

¹² zburzył już moją beztroskę, chwycił za grzbiet i roztrzaskał, obrał mnie sobie za cel.

¹³ Łucznikami mnie zewsząd otoczył, nerki mi przeszył nieludzko, żółć moją wylał na ziemię.

¹⁴ Wyłom czynił po wyłomie, jak wojownik natarł na mnie.

¹⁵ Przywdziałem wór na swe ciało, czołem w proch uderzyłem,

¹⁶ oblicze czerwone od płaczu, w oczach już widzę pomrokę,

¹⁷ choć rąk nie zmazałem występkiem i modlitwa moja jest czysta.

¹⁸ Ziemio, nie zakryj mej krwi, by krzyk ukojenia nie zaznał.

¹⁹ Teraz mój Świadek jest w niebie, Ten, co mnie zna, jest wysoko.

²⁰ Gdy gardzą mną przyjaciele, zwracam się z płaczem do Boga,

²¹ by rozsądził spór człowieka z Bogiem, jakby człowieka z człowiekiem.

²² Jeszcze upłynie lat kilka, nim pójdę, skąd nie ma powrotu.