ΙΩΒ - Giobbe - Job 5

LXX	NOVA VULGATA
1 επικαλεσαι δε ει τις σοι υπακουσεται η ει τινα αγγελων αγιων οψη	1 Voca ergo, si est qui tibi re spondeat! Ad quem sanctorum converteris?
2 και γαρ αφρονα αναιρει οργη πεπλανημενον δε θανατοι ζηλος	2 Vere stultum interficit iracundia, et fatuum occidit invidia.
3 εγω δε εωρακα αφρονας ριζαν βαλλοντας αλλ' ευθεως εβρωθη αυτων η διαιτα	3 Ego vidi stultum firma radice et maledixi sedi eius statim.
4 πορρω γενοιντο οι υιοι αυτων απο σωτηριας κολαβρισθειησαν δε επι θυραις ησσονων και ουκ εσται ο εξαιρουμενος	4 Longe fient filii eius a salute et conterentur in porta, et non erit qui eruat.
5 α γαρ εκεινοι συνηγαγον δικαιοι εδονται αυτοι δε εκ κακων ουκ εξαιρετοι εσονται εκσιφωνισθειη αυτων η ισχυς	5 Cuius messem famelicus comedet, et ipsum rapiet armatus, et bibent sitientes divitias eius.
6 ου γαρ μη εξελθη εκ της γης κοπος ουδε εξ ορεων αναβλαστησει πονος	6 Quia non egreditur ex pulvere nequitia, et de humo non oritur dolor.
7 αλλα ανθρωπος γενναται κοπω νεοσσοι δε γυπος τα υψηλα πετονται	7 Sed homo generat laborem, et aves elevant volatum.
8 ου μην δε αλλα εγω δεηθησομαι κυριου κυριον δε τον παντων δεσποτην επικαλεσομαι	8 Quam ob rem ego deprecabor Dominum et ad Deum ponam eloquium meum,
9 τον ποιουντα μεγαλα και ανεξιχνιαστα ενδοξα τε και εξαισια ων ουκ εστιν αριθμος	9 qui facit magna et inscrutabilia et mirabilia absque numero;
10 τον διδοντα υετον επι την γην αποστελλοντα υδωρ επι την υπ' ουρανον	10 qui dat pluviam super faciem terrae et irrigat aquis rura;
11 τον ποιουντα ταπεινους εις υψος και απολωλοτας εξεγειροντα	11 qui ponit humiles in sublime et maerentes erigit sospitate;
12 διαλλασσοντα βουλας πανουργων και ου μη ποιησουσιν αι χειρες αυτων αληθες	12 qui dissipat cogitationes malignorum, ne possint implere manus eorum, quod coeperant;
13 ο καταλαμβανων σοφους εν τη φρονησει βουλην δε πολυπλοκων εξεστησεν	13 qui apprehendit sapientes in astutia eorum et consilium pravorum dissipat.
14 ημερας συναντησεται αυτοις σκοτος το δε μεσημβρινον ψηλαφησαισαν ισα νυκτι	14 Per diem incurrent tenebras et, quasi in nocte, sic palpabunt in meridie.
15 απολοιντο δε εν πολεμω αδυνατος δε εξελθοι εκ χειρος δυναστου	15 Porro salvum faciet egenum a gladio oris eorum et de manu violenti pauperem;
16 ειη δε αδυνατω ελπις αδικου δε στομα εμφραχθειη	16 et erit egeno spes, iniquitas autem contrahet os suum.
17 μακαριος δε ανθρωπος ον ηλεγξεν ο κυριος νουθετημα δε παντοκρατορος μη απαναινου	17 Beatus homo, qui corripitur a Deo; increpationem ergo Omnipotentis ne reprobes.
18 αυτος γαρ αλγειν ποιει και παλιν αποκαθιστησιν επαισεν και αι χειρες αυτου ιασαντο	18 Quia ipse vulnerat et medetur, percutit, et manus eius sanabunt.
19 εξακις εξ αναγκων σε εξελειται εν δε τω εβδομω ου μη αψηται σου κακον	19 In sex tribulationibus liberabit te, et in septem non tanget te malum.
20 εν λιμω ρυσεται σε εκ θανατου εν πολεμω δε εκ χειρος σιδηρου λυσει σε	20 In fame eruet te de morte et in bello de manu gladii.
21 απο μαστιγος γλωσσης σε κρυψει και ου μη φοβηθης απο κακων ερχομενων	21 A flagello linguae absconderis et non timebis vastationem, cum venerit.
22 αδικων και ανομων καταγελαση απο δε θηριων αγριων ου μη φοβηθης	22 In vastitate et fame ridebis et bestias terrae non formidabis.
23 θηρες γαρ αγριοι ειρηνευσουσιν σοι	23 Sed cum lapidibus campi pactum tuum, et bestiae terrae pacificae erunt tibi.
24 ειτα γνωση οτι ειρηνευσει σου ο οικος η δε διαιτα της σκηνης σου ου μη αμαρτη	24 Et scies quod pacem habeattabernaculum tuum, et visitans habitationem tuam non falleris.
25 γνωση δε οτι πολυ το σπερμα σου τα δε τεκνα σου εσται ωσπερ το παμβοτανον του αγρου	25 Scies quoque quoniam multiplex erit semen tuum, et progenies tua quasi herba terrae.
26 ελευση δε εν ταφω ωσπερ σιτος ωριμος κατα καιρον θεριζομενος η ωσπερ θιμωνια αλωνος καθ' ωραν συγκομισθεισα	26 Ingredieris in abundantia sepulcrum, sicut infertur acervus tritici in tempore suo.
27 ιδου ταυτα ουτως εξιχνιασαμεν ταυτα εστιν α ακηκοαμεν συ δε γνωθι σεαυτω ει τι επραξας	27 Ecce hoc, ut investigavimus, ita est; oboedi illi et tu sapias tibi ”.