ΙΩΒ - Giobbe - Job 41

LXX	JERUSALEM
1 ουχ εορακας αυτον ουδε επι τοις λεγομενοις τεθαυμακας	1 Ton espérance serait illusoire, car sa vue seule suffit à terrasser.
2 ου δεδοικας οτι ητοιμασται μοι τις γαρ εστιν ο εμοι αντιστας	2 Il devient féroce quand on l'éveille, qui peut lui résister en face?
3 η τις αντιστησεται μοι και υπομενει ει πασα η υπ' ουρανον εμη εστιν	3 Qui donc l'a affronté sans en pâtir? Personne sous tous les cieux!
4 ου σιωπησομαι δι' αυτον και λογον δυναμεως ελεησει τον ισον αυτου	4 Je parlerai aussi de ses membres, je dirai sa force incomparable.
5 τις αποκαλυψει προσωπον ενδυσεως αυτου εις δε πτυξιν θωρακος αυτου τις αν εισελθοι	5 Qui a découvert par devant sa tunique, pénétré dans sa double cuirasse?
6 πυλας προσωπου αυτου τις ανοιξει κυκλω οδοντων αυτου φοβος	6 Qui a ouvert les battants de sa gueule? La terreur règne autour de ses dents!
7 τα εγκατα αυτου ασπιδες χαλκειαι συνδεσμος δε αυτου ωσπερ σμιριτης λιθος	7 Son dos, ce sont des rangées de boucliers, que ferme un sceau de pierre.
8 εις του ενος κολλωνται πνευμα δε ου μη διελθη αυτον	8 Ils se touchent de si près qu'un souffle ne peut s'y infiltrer.
9 ανηρ τω αδελφω αυτου προσκολληθησεται συνεχονται και ου μη αποσπασθωσιν	9 Ils adhèrent l'un à l'autre et font un bloc sans fissure.
10 εν πταρμω αυτου επιφαυσκεται φεγγος οι δε οφθαλμοι αυτου ειδος εωσφορου	10 Son éternuement projette de la lumière, ses yeux ressemblent aux paupières de l'aurore.
11 εκ στοματος αυτου εκπορευονται λαμπαδες καιομεναι και διαρριπτουνται εσχαραι πυρος	11 De sa gueule jaillissent des torches, il s'en échappe des étincelles de feu.
12 εκ μυκτηρων αυτου εκπορευεται καπνος καμινου καιομενης πυρι ανθρακων	12 Ses naseaux crachent de la fumée, comme un chaudron qui bout sur le feu.
13 η ψυχη αυτου ανθρακες φλοξ δε εκ στοματος αυτου εκπορευεται	13 Son souffle allumerait des charbons, une flamme sort de sa gueule.
14 εν δε τραχηλω αυτου αυλιζεται δυναμις εμπροσθεν αυτου τρεχει απωλεια	14 Sur son cou est campée la force, et devant lui bondit la violence.
15 σαρκες δε σωματος αυτου κεκολληνται καταχεει επ' αυτον ου σαλευθησεται	15 Les fanons de sa chair sont soudés ensemble: ils adhèrent à elle, inébranlables.
16 η καρδια αυτου πεπηγεν ως λιθος εστηκεν δε ωσπερ ακμων ανηλατος	16 Son coeur est dur comme le roc, résistant comme la meule de dessous.
17 στραφεντος δε αυτου φοβος θηριοις τετραποσιν επι γης αλλομενοις	17 Quand il se dresse, les flots prennent peur et les vagues de la mer se retirent.
18 εαν συναντησωσιν αυτω λογχαι ουδεν μη ποιησωσιν δορυ επηρμενον και θωρακα	18 L'épée l'atteint sans se fixer, de même lance, javeline ou dard.
19 ηγηται μεν γαρ σιδηρον αχυρα χαλκον δε ωσπερ ξυλον σαθρον	19 Pour lui, le fer n'est que paille, et l'airain, du bois pourri.
20 ου μη τρωση αυτον τοξον χαλκειον ηγηται μεν πετροβολον χορτον	20 Les traits de l'arc ne le font pas fuir: il reçoit comme un fétu les pierres de fronde.
21 ως καλαμη ελογισθησαν σφυραι καταγελα δε σεισμου πυρφορου	21 La massue lui semble un fétu, il se rit du javelot qui vibre.
22 η στρωμνη αυτου οβελισκοι οξεις πας δε χρυσος θαλασσης υπ' αυτον ωσπερ πηλος αμυθητος	22 Il a sous lui des tessons aigus, comme une herse il passe sur la vase.
23 αναζει την αβυσσον ωσπερ χαλκειον ηγηται δε την θαλασσαν ωσπερ εξαλειπτρον	23 Il fait bouillonner le gouffre comme une chaudière, il change la mer en brûle-parfums.
24 τον δε ταρταρον της αβυσσου ωσπερ αιχμαλωτον ελογισατο αβυσσον εις περιπατον	24 Il laisse derrière lui un sillage lumineux, l'abîme semble couvert d'une toison blanche.
25 ουκ εστιν ουδεν επι της γης ομοιον αυτω πεποιημενον εγκαταπαιζεσθαι υπο των αγγελων μου	25 Sur terre, il n'a point son pareil, il a été fait intrépide.
26 παν υψηλον ορα αυτος δε βασιλευς παντων των εν τοις υδασιν	26 Il regarde en face les plus hautains, il est roi sur tous les fils de l'orgueil.