Księga Hioba 29

Biblia Tysiąclecia	NOVA VULGATA
1 Hiob tak dalej prowadził swą mowę i rzekł:	1 Addidit quoque Iob assumens parabolam suam et di xit:
2 Kto dawne szczęście mi wróci, czas, kiedy Bóg mnie osłaniał, gdy świecił mi lampą nad głową?	2 “ Quis mihi tribuat, ut sim iuxta menses pristinos, secundum dies, quibus Deus custodiebat me?
3 Z Jego światłem kroczyłem w ciemności,	3 Quando splendebat lucerna eius super caput meum, et ad lumen eius ambulabam in tenebris.
4 gdym lata jesienne przeżywał, gdy Bóg osłaniał mój namiot.	4 Sicut fui in diebus adulescentiae meae, quando familiaris Deus erat in tabernaculo meo,
5 Gdy jeszcze Wszechmocny był ze mną, gdy moi chłopcy mnie otaczali,	5 quando erat Omnipotens mecum, et in circuitu meo pueri mei,
6 nogi w mleku kąpałem, oliwa płynęła ze skały.	6 quando lavabam pedes meos lacte, et petra fundebat mihi rivos olei.
7 Gdy z bramy miasta wyszedłem, zająłem miejsce na placu,	7 Quando procedebam ad portam civitatis et in platea parabam cathedram mihi,
8 widząc mnie usuwali się młodzi, starcy z miejsc powstawali,	8 videbant me iuvenes et abscondebantur, et senes assurgentes stabant.
9 książęta kończyli swą mowę i ręce kładli na ustach.	9 Principes cessabant loqui et digitum superponebant ori suo.
10 Szlachetny głos się uciszał, do podniebienia język przywierał;	10 Vocem suam cohibebant duces, et lingua eorum palato suo adhaerebat.
11 ucho chwaliło mnie, słysząc, a oko godziło się, patrząc.	11 Auris audiens beatificabat me, et oculus videns testimonium reddebat mihi,
12 Bo ratowałem biednego przed możnym, sierotę, co nie miał pomocy.	12 eo quod liberassem pauperem vociferantem et pupillum, cui non esset adiutor.
13 Nędzarze składali mi dzięki i serce wdowy radowałem.	13 Benedictio perituri super me veniebat, et cor viduae iubilare feci.
14 Zdobiła mnie dotąd uczciwość, prawość mi płaszczem, zawojem.	14 Iustitia indutus sum et vestivi me, sicut vestimento et diademate, iudicio meo.
15 Niewidomemu byłem oczami, chromemu służyłem za nogi.	15 Oculus fui caeco et pes claudo;
16 Dla biednych stałem się ojcem, pomagałem w sporze i nieznajomemu,	16 pater eram pauperum et causam viri ignoti diligentissime investigabam.
17 rozbijałem szczękę łotrowi i wydzierałem mu łupy z zębów.	17 Conterebam molas iniqui et de dentibus illius auferebam praedam.
18 Myślałem: Skończę w rodzinie, będę miał dni niby piasku;	18 Dicebamque: In nidulo meo moriar et sicut palma multiplicabo dies.
19 zapuszczę korzenie nad wodą, konary me rosa w noc zwilży;	19 Radix mea aperta est secus aquas, et ros morabitur in ramis meis.
20 cześć moja bez przerwy świeża, jak łuk, co stale jest giętki.	20 Gloria mea semper innovabitur, et arcus meus in manu mea instaurabitur.
21 Cierpliwie mnie przecież słuchają, w milczeniu przyjmują mą radę;	21 Qui me audiebant, blandiebantur et intenti tacebant ad consilium meum.
22 po mnie już nikt nie przemawia, tak moja mowa w nich wsiąka;	22 Verbis meis addere nihil audebant, et super illos stillabat eloquium meum.
23 wyczekują mnie jak deszczu, otwarli usta jak na wody wiosenne.	23 Exspectabant me sicut pluviam et os suum aperiebant quasi ad imbrem serotinum.
24 Uśmiecham się do nich - nie wierzą, nie dają zniknąć pogodzie mej twarzy.	24 Si quando ridebam ad eos, non credebant, et lux vultus mei non cadebat in terram.
25 Drogę wyznaczam, przewodzę, przebywam jak król wśród żołnierzy, jak ktoś, kto smutnych pociesza.	25 Si voluissem ire ad eos, sedebam primus; cumque sederem quasi rex, circumstante exercitu, eram tamen maerentium consolator.