Księga Hioba 32

¹ I zaprzestali trzej mężowie odpowiadać Hiobowi, gdyż w oczach własnych był on sprawiedliwy.

² Wtedy wybuchnął gniewem Elihu, syn Barakeela, Buzyta, ze szczepu Ram. Rozgniewał się na Hioba, że się uznaje u sprawiedliwego Boga.

³ Rozgniewał się i na trzech przyjaciół, że nie znaleźli odpowiedzi i potępili Boga.

⁴ Odwlekał jednak Elihu rozmowę swą z Hiobem, ponieważ tamci wiekiem byli od niego starsi.

⁵ Teraz Elihu zauważył, że trzej mężowie nie wiedzą, co odpowiedzieć, i wybuchnął gniewem.

⁶ Zabrał głos Elihu, syn Barakeela, Buzyta, i rzekł: Co do lat jestem młody, wy zaś jesteście już starzy: stąd się przeląkłem, strwożyłem, nie ujawniłem swej wiedzy.

⁷ Niech mówią lata - myślałem, podeszły wiek jest rozumny.

⁸ Ale to duch w człowieku, to Wszechmocnego tchnienie go poucza.

⁹ Mądrość nie z wiekiem przychodzi, a prawość nie tylko starcom jest znana.

¹⁰ Stąd mówię: Mnie posłuchajcie; niechaj przedstawię swą wiedzę!

¹¹ Czekałem na wasze mowy, wasze dowody ważyłem; gdyście szukali wyrazów,

¹² zwracałem na was uwagę. Nikt z was nie zwyciężył Hioba, nikt mu już nie odpowiada.

¹³ Nie mówcie: Znaleźliśmy mądrość; odeprze go Bóg, a nie człowiek.

¹⁴ Własną przygotowuję mowę i nie tak, jak wy, mu odpowiem.

¹⁵ Zamilkli. Już więcej nie mówią: widocznie słów zabrakło.

¹⁶ Czekałem. Nie odpowiadają. Stoją. Nie wiedzą, co odrzec.

¹⁷ Niech ja z kolei coś powiem, niech ja wyjawię swą wiedzę!

¹⁸ Gdyż słów jestem pełen, od wnętrza duch mnie przymusza.

¹⁹ Me serce jak wino zamknięte, rwie się jak nowe bukłaki.

²⁰ Muszę powiedzieć dla ulgi. Otworzę swe usta. Przemówię.

²¹ Nie trzymam niczyjej strony. Nie będę schlebiał nikomu, gdyż dusza moja nie cierpi pochlebstw, wnet by mnie Stwórca usunął.