Księga Hioba 14

¹ Człowiek zrodzony z niewiasty ma krótkie i bolesne życie,

² wyrasta i więdnie jak kwiat, przemija jak cień chwilowy;

³ a z gniewem na niego spoglądasz i stawiasz przed swoim sądem.

⁴ Któż czystym uczyni skalane? Nikt zgoła.

⁵ Człowieka dni ilość zliczona, i liczba miesięcy u Ciebie, kres wyznaczyłeś im nieprzekraczalny.

⁶ Zaniechaj go, wzrok Twój oderwij, niech cieszy się dniem najemnika!

⁷ Drzewo ma jeszcze nadzieję, bo ścięte, na nowo wyrasta, świeży pęd nie obumrze.

⁸ Choć bowiem korzeń zestarzeje się w ziemi, a pień jego w piasku zbutwieje,

⁹ gdy wodę poczuje, odrasta, rozwija się jak młoda roślina.

¹⁰ A mocarz umarły przepada. Gdzież będzie człowiek, gdy zginie?

¹¹ Wody z morza znikną i rzeki wprzód wyschną doszczętnie -

¹² a człowiek umarły nie wstanie, zbudzi się, gdy nieba nie stanie, nie zdoła się ze snu ocucić.

¹³ O gdybyś w Szeolu mnie schował, ukrył, aż gniew Twój przeminie, czas mi postawił, kiedy mnie wspomnisz...

¹⁴ Ale czy zmarły ożyje? Czekałbym przez wszystkie dni mojej walki, aż taka chwila nadejdzie.

¹⁵ Ty mówiłbyś, ja bym odpowiadał, tęskniłbyś do dzieła rąk swoich.

¹⁶ Obliczyłbyś wtedy moje kroki, zło byś mi puścił w niepamięć,

¹⁷ pod pieczęcią trzymał przestępstwa, wybielił wszystkie me grzechy.

¹⁸ Góra rozpadnie się w gruzy i skała zmieni swe miejsce,

¹⁹ woda zniszczy kamienie, fala podmyje glebę; i Ty nadzieję niweczysz w człowieku.

²⁰ Miażdżysz na zawsze i on odchodzi, pozbawiasz kształtu, odsyłasz.

²¹ Czy we czci jego synowie? - On nie wie. Czy też wzgardzeni? Już o tym nie myśli.

²² Zadręcza go własne ciało, odczuwa ból swojej duszy.