Księga Hioba 29

¹ Hiob tak dalej prowadził swą mowę i rzekł:

² Kto dawne szczęście mi wróci, czas, kiedy Bóg mnie osłaniał, gdy świecił mi lampą nad głową?

³ Z Jego światłem kroczyłem w ciemności,

⁴ gdym lata jesienne przeżywał, gdy Bóg osłaniał mój namiot.

⁵ Gdy jeszcze Wszechmocny był ze mną, gdy moi chłopcy mnie otaczali,

⁶ nogi w mleku kąpałem, oliwa płynęła ze skały.

⁷ Gdy z bramy miasta wyszedłem, zająłem miejsce na placu,

⁸ widząc mnie usuwali się młodzi, starcy z miejsc powstawali,

⁹ książęta kończyli swą mowę i ręce kładli na ustach.

¹⁰ Szlachetny głos się uciszał, do podniebienia język przywierał;

¹¹ ucho chwaliło mnie, słysząc, a oko godziło się, patrząc.

¹² Bo ratowałem biednego przed możnym, sierotę, co nie miał pomocy.

¹³ Nędzarze składali mi dzięki i serce wdowy radowałem.

¹⁴ Zdobiła mnie dotąd uczciwość, prawość mi płaszczem, zawojem.

¹⁵ Niewidomemu byłem oczami, chromemu służyłem za nogi.

¹⁶ Dla biednych stałem się ojcem, pomagałem w sporze i nieznajomemu,

¹⁷ rozbijałem szczękę łotrowi i wydzierałem mu łupy z zębów.

¹⁸ Myślałem: Skończę w rodzinie, będę miał dni niby piasku;

¹⁹ zapuszczę korzenie nad wodą, konary me rosa w noc zwilży;

²⁰ cześć moja bez przerwy świeża, jak łuk, co stale jest giętki.

²¹ Cierpliwie mnie przecież słuchają, w milczeniu przyjmują mą radę;

²² po mnie już nikt nie przemawia, tak moja mowa w nich wsiąka;

²³ wyczekują mnie jak deszczu, otwarli usta jak na wody wiosenne.

²⁴ Uśmiecham się do nich - nie wierzą, nie dają zniknąć pogodzie mej twarzy.

²⁵ Drogę wyznaczam, przewodzę, przebywam jak król wśród żołnierzy, jak ktoś, kto smutnych pociesza.