Księga Hioba 42

¹ Hiob na to odpowiedział Panu, i rzekł:

² Wiem, że Ty wszystko możesz, co zamyślasz, potrafisz uczynić.

³ Kto przesłania zamiar nierozumnie? O rzeczach wzniosłych mówiłem. To zbyt cudowne. Ja nie rozumiem.

⁴ Posłuchaj, proszę. Pozwól mi mówić! Chcę spytać. Racz odpowiedzieć!

⁵ Dotąd Cię znałem ze słyszenia, obecnie ujrzałem Cię wzrokiem,

⁶ stąd odwołuję, co powiedziałem, kajam się w prochu i w popiele.

⁷ Skoro Pan te słowa powiedział do Hioba, przemówił i do Elifaza z Temanu: Zapłonąłem gniewem na ciebie i na dwóch przyjaciół twoich, bo nie mówiliście o Mnie prawdy, jak sługa mój, Hiob.

⁸ Weźcie teraz siedem młodych cielców i siedem baranów, idźcie do sługi mego, Hioba, i złóżcie ofiarę całopalną za siebie. Mój sługa, Hiob, będzie się za was modlił. Ze względu na niego nic złego wam nie zrobię, choć nie mówiliście prawdy o Mnie, jak sługa mój, Hiob

⁹ Poszli więc, Elifaz z Temanu, Bildad z Szuach i Sofar z Naamy. Uczynili, jak mówił im Pan, a Pan miał wzgląd na Hioba.

¹⁰ I Pan przywrócił Hioba do dawnego stanu, gdyż modlił się on za swych przyjaciół. Pan oddał mu całą majętność w dwójnasób.

¹¹ Przyszli do niego wszyscy bracia, siostry i dawni znajomi, jedli z nim chleb w jego domu i ubolewali nad nim, i pocieszali go z powodu nieszczęścia, jakie na niego zesłał Pan. Każdy mu dał jeden srebrny pieniądz i jedną złotą obrączkę.

¹² A teraz Pan błogosławił Hiobowi, tak że miał czternaście tysięcy owiec, sześć tysięcy wielbłądów, tysiąc jarzm wołów i tysiąc oślic.

¹³ Miał jeszcze siedmiu synów i trzy córki.

¹⁴ Pierwszą nazwał Gołębicą, drugą Kasją, a trzecią Rogiem Antymonu.

¹⁵ Nie było w całym kraju kobiet tak pięknych jak córki Hioba. Dał im też ojciec dziedzictwo między braćmi.

¹⁶ I żył jeszcze Hiob sto czterdzieści lat, i widział swych potomków - w całości cztery pokolenia.

¹⁷ Umarł Hiob stary i pełen lat.