Livre de Job 3

BIBLES DES PEUPLES	LXX
1 Alors Job ouvrit la bouche pour maudire le jour de sa naissance.	1 μετα τουτο ηνοιξεν ιωβ το στομα αυτου
2 Et voici ce que dit Job:	2 και κατηρασατο την ημεραν αυτου λεγων
3 Que périsse le jour où je suis né, la nuit qui dit la nouvelle: “Conception d’un garçon!”	3 απολοιτο η ημερα εν η εγεννηθην και η νυξ εν η ειπαν ιδου αρσεν
4 Que ce jour s’en aille aux ténèbres, que Yahvé là-haut l’ignore à jamais, et qu’aucune lumière pour lui ne se lève!	4 η ημερα εκεινη ειη σκοτος και μη αναζητησαι αυτην ο κυριος ανωθεν μηδε ελθοι εις αυτην φεγγος
5 Que le noir et les ténèbres s’en emparent, qu’un nuage s’installe sur lui, et que l’obscurité étouffe son jour!	5 εκλαβοι δε αυτην σκοτος και σκια θανατου επελθοι επ' αυτην γνοφος
6 Que la ténèbre s’empare de cette nuit, qu’elle ne puisse s’ajouter aux autres de l’année, qu’elle n’entre pas en compte pour le mois!	6 καταραθειη η ημερα και η νυξ εκεινη απενεγκαιτο αυτην σκοτος μη ειη εις ημερας ενιαυτου μηδε αριθμηθειη εις ημερας μηνων
7 Que cette nuit soit stérile à jamais, que les cris de joie n’y pénètrent pas!	7 αλλα η νυξ εκεινη ειη οδυνη και μη ελθοι επ' αυτην ευφροσυνη μηδε χαρμονη
8 Que la maudissent ceux-là même qui fuient le jour, et qui s’affairent à réveiller le Léviathan!	8 αλλα καταρασαιτο αυτην ο καταρωμενος την ημεραν εκεινην ο μελλων το μεγα κητος χειρωσασθαι
9 Que s’obscurcissent ses étoiles matinales, qu’elle attende l’aube sans qu’elle vienne, et ne voie plus jamais se lever son aurore!	9 σκοτωθειη τα αστρα της νυκτος εκεινης υπομειναι και εις φωτισμον μη ελθοι και μη ιδοι εωσφορον ανατελλοντα
10 Car elle n’a pas fermé pour moi les portes du ventre, afin de m’épargner, au sortir, la détresse.	10 οτι ου συνεκλεισεν πυλας γαστρος μητρος μου απηλλαξεν γαρ αν πονον απο οφθαλμων μου
11 Pourquoi ne suis-je pas mort dans le sein, pourquoi ne suis-je pas né déjà mort?	11 δια τι γαρ εν κοιλια ουκ ετελευτησα εκ γαστρος δε εξηλθον και ουκ ευθυς απωλομην
12 Pourquoi ai-je trouvé deux genoux pour m’accueillir, deux mamelles pour m’allaiter?	12 ινα τι δε συνηντησαν μοι γονατα ινα τι δε μαστους εθηλασα
13 Car maintenant je serais tranquille sur ma couche, je dormirais et j’aurais mon repos.	13 νυν αν κοιμηθεις ησυχασα υπνωσας δε ανεπαυσαμην
14 Je serais avec les rois, et les grands de la terre, et ceux qui se construisent des tombes au désert,	14 μετα βασιλεων βουλευτων γης οι ηγαυριωντο επι ξιφεσιν
15 avec les princes qui gardaient l’or et remplissaient d’argent leurs palais.	15 η μετα αρχοντων ων πολυς ο χρυσος οι επλησαν τους οικους αυτων αργυριου
16 Pourquoi n’ai-je pas été l’avorton caché, comme ces tout-petits qui n’ont pas vu le jour?	16 η ωσπερ εκτρωμα εκπορευομενον εκ μητρας μητρος η ωσπερ νηπιοι οι ουκ ειδον φως
17 Fini, là-bas, le vacarme des méchants, là-bas se reposent les épuisés,	17 εκει ασεβεις εξεκαυσαν θυμον οργης εκει ανεπαυσαντο κατακοποι τω σωματι
18 les prisonniers sont élargis et n’entendent plus le cri des surveillants.	18 ομοθυμαδον δε οι αιωνιοι ουκ ηκουσαν φωνην φορολογου
19 Petits ou grands, là-bas c’est pareil, et l’esclave est délivré de son maître.	19 μικρος και μεγας εκει εστιν και θεραπων ου δεδοικως τον κυριον αυτου
20 Pourquoi donner la lumière à un malheureux, et la vie à ceux qui iront dans la peine?	20 ινα τι γαρ δεδοται τοις εν πικρια φως ζωη δε ταις εν οδυναις ψυχαις
21 Ils aspirent à la mort, mais elle ne vient pas; ils soupirent après, plus qu’on ne fait pour un trésor.	21 οι ομειρονται του θανατου και ου τυγχανουσιν ανορυσσοντες ωσπερ θησαυρους
22 Ils sont heureux quand vient la fin, ils se réjouissent quand ils arrivent à la tombe.	22 περιχαρεις δε εγενοντο εαν κατατυχωσιν
23 Pourquoi la vie, si l’homme ne voit plus un chemin, si Dieu lui a barré toutes les issues?	23 θανατος ανδρι αναπαυμα συνεκλεισεν γαρ ο θεος κατ' αυτου
24 Pour nourriture je n’ai que mes soupirs, et mes pleurs comme l’eau s’épanchent.	24 προ γαρ των σιτων μου στεναγμος μοι ηκει δακρυω δε εγω συνεχομενος φοβω
25 Ce qui me faisait peur est là sur moi, ce que je redoutais est venu me surprendre.	25 φοβος γαρ ον εφροντισα ηλθεν μοι και ον εδεδοικειν συνηντησεν μοι
26 Je n’ai plus ni paix, ni relâche, les tourments sont venus, j’ai perdu le repos.	26 ουτε ειρηνευσα ουτε ησυχασα ουτε ανεπαυσαμην ηλθεν δε μοι οργη