Księga Hioba 10

¹ Życie obrzydło mojej duszy, przedstawię Jemu swą sprawę, odezwę się w bólu mej duszy!

² Nie potępiaj mnie, powiem do Boga. Dlaczego dokuczasz mi, powiedz!

³ Przyjemnie ci mnie uciskać, odrzucać dzieło swoich rąk i sprzyjać radzie występnych?

⁴ Czy oczy Twoje cielesne lub patrzysz na sposób ludzki?

⁵ Czy dni Twoje są jak dni człowieka, jak wiek mężczyzny Twe lata,

⁶ że szukasz u mnie przestępstwa i grzechu mego dochodzisz?

⁷ Choć wiesz, żem przecież nie zgrzeszył, nikt mnie z Twej ręki nie wyrwie.

⁸ Twe ręce ukształtowały mnie, uczyniły: opuszczonego dokoła chcesz zniszczyć?

⁹ Wspomnij, żeś ulepił mnie z gliny: i chcesz obrócić mnie w proch?

¹⁰ Czy mnie nie zlałeś jak mleko, czyż zsiąść się nie dałeś jak serowi?

¹¹ Odziałeś mnie skórą i ciałem i spiąłeś żyłami i kośćmi,

¹² darzyłeś miłością, bogactwem, troskliwość Twa strzegła mi ducha -

¹³ a w sercu to ukrywałeś? Teraz już znam Twe zamiary.

¹⁴ Tylko czyhałeś na mój grzech, nie chcesz mnie uwolnić od winy.

¹⁵ Biada mi, gdybym ja zgrzeszył! Choć sprawiedliwy, nie podniosę głowy, syty pogardy, niedolą pojony.

¹⁶ Pysznego złowisz jak lwiątko, na nowo użyjesz Twej mocy,

¹⁷ postawisz mi świeże dowody, gniew swój umocnisz powtórnie, sprowadzisz nowe zastępy.

¹⁸ Czemuż wywiodłeś mnie z łona? Bodajbym zginął i nikt mnie nie widział,

¹⁹ jak ktoś, co nigdy nie istniał, od łona złożony do grobu.

²⁰ Czyż nie krótkie są dni mego życia? Odwróć Twój wzrok, niech trochę rozjaśnię oblicze,

²¹ nim pójdę, by nigdy nie wrócić, do kraju pełnego ciemności,

²² do ziemi czarnej jak noc, do cienia chaosu i śmierci, gdzie świecą jedynie mroki!