Ecclésiaste 5

JERUSALEM	LXX
1 Ne hâte pas tes lèvres, que ton coeur ne se presse pas de proférer une parole devant Dieu, carDieu est au ciel et toi sur la terre; aussi, que tes paroles soient peu nombreuses.	1 μη σπευδε επι στοματι σου και καρδια σου μη ταχυνατω του εξενεγκαι λογον προ προσωπου του θεου οτι ο θεος εν τω ουρανω και συ επι της γης επι τουτω εστωσαν οι λογοι σου ολιγοι
2 Car du nombre des tracas vient le songe, du nombre des paroles, le ton de l'insensé.	2 οτι παραγινεται ενυπνιον εν πληθει περισπασμου και φωνη αφρονος εν πληθει λογων
3 Si tu fais un voeu à Dieu, ne tarde pas à l'accomplir, car Dieu n'aime pas les insensés. Ton voeu,accomplis-le.	3 καθως αν ευξη ευχην τω θεω μη χρονισης του αποδουναι αυτην οτι ουκ εστιν θελημα εν αφροσιν συν οσα εαν ευξη αποδος
4 Et mieux vaut ne pas faire de voeu que d'en faire un sans l'accomplir.	4 αγαθον το μη ευξασθαι σε η το ευξασθαι σε και μη αποδουναι
5 Ne laisse pas ta bouche faire de toi un pécheur. Et ne va pas dire au Messager que c'était parinadvertance: pourquoi donner à Dieu l'occasion de s'irriter contre toi et de ruiner l'oeuvre de tes mains?	5 μη δως το στομα σου του εξαμαρτησαι την σαρκα σου και μη ειπης προ προσωπου του θεου οτι αγνοια εστιν ινα μη οργισθη ο θεος επι φωνη σου και διαφθειρη τα ποιηματα χειρων σου
6 Car du nombre des songes viennent les vanités et les paroles multipliées. Ainsi crains Dieu.	6 οτι εν πληθει ενυπνιων και ματαιοτητες και λογοι πολλοι οτι συν τον θεον φοβου
7 Si tu vois dans une province le pauvre opprimé, la justice et le droit bafoués, n'en sois passurpris; car au-dessus d'une autorité veille une plus haute autorité, et de plus hautes au-dessus d'elles.	7 εαν συκοφαντιαν πενητος και αρπαγην κριματος και δικαιοσυνης ιδης εν χωρα μη θαυμασης επι τω πραγματι οτι υψηλος επανω υψηλου φυλαξαι και υψηλοι επ' αυτους
8 Mais le profit qu'on tire d'une terre est à tous, un roi est servi par les champs.	8 και περισσεια γης εν παντι εστι βασιλευς του αγρου ειργασμενου
9 Qui aime l'argent ne se rassasie pas d'argent, qui aime l'abondance n'a pas de revenu, cela aussiest vanité.	9 αγαπων αργυριον ου πλησθησεται αργυριου και τις ηγαπησεν εν πληθει αυτων γενημα και γε τουτο ματαιοτης
10 Où abonde le bien, abondent ceux qui le mangent, quel avantage pour le propriétaire, sinon unspectacle pour les yeux?	10 εν πληθει της αγαθωσυνης επληθυνθησαν εσθοντες αυτην και τι ανδρεια τω παρ' αυτης οτι αλλ' η του οραν οφθαλμοις αυτου
11 Le sommeil du travailleur est doux, qu'il ait mangé peu ou beaucoup; mais la satiété du riche nele laisse pas dormir.	11 γλυκυς υπνος του δουλου ει ολιγον και ει πολυ φαγεται και τω εμπλησθεντι του πλουτησαι ουκ εστιν αφιων αυτον του υπνωσαι
12 Il est un tort criant que je vois sous le soleil: la richesse gardée par son possesseur à son propredétriment.	12 εστιν αρρωστια ην ειδον υπο τον ηλιον πλουτον φυλασσομενον τω παρ' αυτου εις κακιαν αυτου
13 Il perd cette richesse dans une mauvaise affaire, il met au monde un fils, il n'a plus rien enmain.	13 και απολειται ο πλουτος εκεινος εν περισπασμω πονηρω και εγεννησεν υιον και ουκ εστιν εν χειρι αυτου ουδεν
14 Comme il était sorti du sein de sa mère, tout nu, il s'en retournera, comme il était venu. De sontravail il n'a rien retiré qui lui reste en main.	14 καθως εξηλθεν απο γαστρος μητρος αυτου γυμνος επιστρεψει του πορευθηναι ως ηκει και ουδεν ου λημψεται εν μοχθω αυτου ινα πορευθη εν χειρι αυτου
15 Cela aussi est un tort criant qu'il s'en aille comme il était venu: Quel profit retire-t-il d'avoirtravaillé pour le vent?	15 και γε τουτο πονηρα αρρωστια ωσπερ γαρ παρεγενετο ουτως και απελευσεται και τις περισσεια αυτω η μοχθει εις ανεμον
16 Et puis tous ses jours se passent dans l'obscurité, le deuil, les chagrins nombreux, la maladie etl'irritation.	16 και γε πασαι αι ημεραι αυτου εν σκοτει και πενθει και θυμω πολλω και αρρωστια και χολω
17 Voici ce que j'ai vu: le bonheur qui convient à l'homme, c'est de manger et de boire, et detrouver le bonheur dans tout le travail qu'il accomplit sous le soleil, tout au long des jours de la vie que Dieu luidonne, car c'est là sa part.	17 ιδου ο ειδον εγω αγαθον ο εστιν καλον του φαγειν και του πιειν και του ιδειν αγαθωσυνην εν παντι μοχθω αυτου ω εαν μοχθη υπο τον ηλιον αριθμον ημερων ζωης αυτου ων εδωκεν αυτω ο θεος οτι αυτο μερις αυτου
18 Et tout homme à qui Dieu donne richesses et ressources, qu'il laisse maître de s'en nourrir, d'enrecevoir sa part et de jouir de son travail, cela est un don de Dieu.	18 και γε πας ο ανθρωπος ω εδωκεν αυτω ο θεος πλουτον και υπαρχοντα και εξουσιασεν αυτον του φαγειν απ' αυτου και του λαβειν το μερος αυτου και του ευφρανθηναι εν μοχθω αυτου τουτο δομα θεου εστιν
19 Car il ne se souvient guère des jours de sa vie tant que Dieu occupe son coeur à la joie.	19 οτι ου πολλα μνησθησεται τας ημερας της ζωης αυτου οτι ο θεος περισπα αυτον εν ευφροσυνη καρδιας αυτου