1 Job continuó pronunciando su poema, y dijo: | 1 ετι δε προσθεις ιωβ ειπεν τω προοιμιω |
2 ¡Por el Dios viviente, que me priva de mi derecho, y por el Todopoderoso, que me llenó de amargura; | 2 ζη κυριος ος ουτω με κεκρικεν και ο παντοκρατωρ ο πικρανας μου την ψυχην |
3 mientras haya en mí un aliento de vida y el soplo de Dios esté en mis narices, | 3 η μην ετι της πνοης μου ενουσης πνευμα δε θειον το περιον μοι εν ρισιν |
4 mis labios no dirán nada falso ni mi lengua pronunciará una mentira! | 4 μη λαλησειν τα χειλη μου ανομα ουδε η ψυχη μου μελετησει αδικα |
5 ¡Lejos de mí darles la razón a ustedes: hasta que expire, no renunciaré a mi integridad! | 5 μη μοι ειη δικαιους υμας αποφηναι εως αν αποθανω ου γαρ απαλλαξω μου την ακακιαν |
6 Me aferré a mi justicia, y no la soltaré mi corazón no se avergüenza de ninguno de mis días. | 6 δικαιοσυνη δε προσεχων ου μη προωμαι ου γαρ συνοιδα εμαυτω ατοπα πραξας |
7 ¡Que mi enemigo tenga la suerte del malvado, y mi adversario, la del hombre injusto! | 7 ου μην δε αλλα ειησαν οι εχθροι μου ωσπερ η καταστροφη των ασεβων και οι επ' εμε επανιστανομενοι ωσπερ η απωλεια των παρανομων |
8 Porque ¿qué puede esperar el impío, aunque suplique, aunque eleve su alma a Dios? | 8 και τις γαρ εστιν ελπις ασεβει οτι επεχει πεποιθως επι κυριον αρα σωθησεται |
9 ¿Acaso Dios escuchará su grito cuando le sobrevenga la calamidad? | 9 η την δεησιν αυτου εισακουσεται κυριος η επελθουσης αυτω αναγκης |
10 ¿Se deleita él en el Todopoderoso e invoca a Dios en todo tiempo? | 10 μη εχει τινα παρρησιαν εναντι αυτου η ως επικαλεσαμενου αυτου εισακουσεται αυτου |
11 Yo los instruyo sobre la conducta de Dios, no oculto las intenciones del Todopoderoso, ¿por qué se pierden en pensamientos vanos? | 11 αλλα δη αναγγελω υμιν τι εστιν εν χειρι κυριου α εστιν παρα παντοκρατορι ου ψευσομαι |
12 Si todos ustedes ya lo han comprobado, ¿por qué se pierden en pensamientos vanos? | 12 ιδου δη παντες οιδατε οτι κενα κενοις επιβαλλετε |
13 Esta es la parte que Dios asigna al malvado y la herencia que los violentos reciben del Todopoderoso. | 13 αυτη η μερις ανθρωπου ασεβους παρα κυριου κτημα δε δυναστων ελευσεται παρα παντοκρατορος επ' αυτους |
14 Si tienen muchos hijos, la espada los espera, y sus vástagos no se saciarán de pan. | 14 εαν δε πολλοι γενωνται οι υιοι αυτου εις σφαγην εσονται εαν δε και ανδρωθωσιν προσαιτησουσιν |
15 A los que sobrevivan, los sepultará la Muerte, y sus viudas no llorarán. | 15 οι δε περιοντες αυτου εν θανατω τελευτησουσιν χηρας δε αυτων ουθεις ελεησει |
16 Si él acumula plata como polvo y amontona ropa fina como arcilla, | 16 εαν συναγαγη ωσπερ γην αργυριον ισα δε πηλω ετοιμαση χρυσιον |
17 ¡que siga amontonando!: un justo se vestirá con ella y un inocente heredará la plata. | 17 ταυτα παντα δικαιοι περιποιησονται τα δε χρηματα αυτου αληθινοι καθεξουσιν |
18 Se edificó una casa como la araña, como la choza que hace un guardián. | 18 απεβη δε ο οικος αυτου ωσπερ σητες και ωσπερ αραχνη |
19 Se acuesta rico, pero es por última vez: abre los ojos, y no queda nada. | 19 πλουσιος κοιμηθεις και ου προσθησει οφθαλμους αυτου διηνοιξεν και ουκ εστιν |
20 En pleno día lo asaltan los terrores y por la noche lo arrebata un torbellino. | 20 συνηντησαν αυτω ωσπερ υδωρ αι οδυναι νυκτι δε υφειλατο αυτον γνοφος |
21 El viento del este lo levanta y se lo lleva, lo barre del lugar donde habita. | 21 αναλημψεται αυτον καυσων και απελευσεται και λικμησει αυτον εκ του τοπου αυτου |
22 Se lo hostiga sin compasión y tiene que huir de la mano que lo hiere. | 22 και επιρριψει επ' αυτον και ου φεισεται εκ χειρος αυτου φυγη φευξεται |
23 La gente aplaude por su ruina y se lo silba por todas partes. | 23 κροτησει επ' αυτου χειρας αυτου και συριει αυτον εκ του τοπου αυτου |