Giobbe 10
Confronta con un'altra Bibbia
Cambia Bibbia
BIBBIA MARTINI | VULGATA |
---|---|
1 Noioso è divenuto all'anima mia il vivere: lascerò libero il corso alle mie parole contro di me: parlerò nell'amarezza dell'anima mia. | 1 Tædet animam meam vitæ meæ ; dimittam adversum me eloquium meum : loquar in amaritudine animæ meæ. |
2 Dirò a Dio: Non voler tu condannarmi: fammi sapere il perché in tal guisa mi giudichi. | 2 Dicam Deo : Noli me condemnare ; indica mihi cur me ita judices. |
3 Parrà egli forse a te ben fatto il calunniarmi, e l'opprimer me opera delle tue mani, e favorire i consigli degli empj? | 3 Numquid bonum tibi videtur, si calumnieris me, et opprimas me opus manuum tuarum, et consilium impiorum adjuves ? |
4 Son eglino forse gli occhi tuoi occhi di carne? E la tua vista sarà ella simile a quella dell'uomo? | 4 Numquid oculi carnei tibi sunt ? aut sicut videt homo, et tu videbis ? |
5 Sun eglino forse i giorni tuoi come gli giorni dell'uomo, e gli anni tuoi simili agli anni dell'uomo? | 5 Numquid sicut dies hominis dies tui, et anni tui sicut humana sunt tempora, |
6 Onde tu abbi da ire indagando le mie iniquità, e investigando i miei peccati, | 6 ut quæras iniquitatem meam, et peccatum meum scruteris, |
7 Per sapere che nulla ho fatto di empio, e non v'ha chi possa sottrarmi alla tua mano. | 7 et scias quia nihil impium fecerim, cum sit nemo qui de manu tua possit eruere ? |
8 Le mani tue mi lavorarono, e tutto parte a parte mi impastarono, e sì di repente mi atterri? | 8 Manus tuæ fecerunt me, et plasmaverunt me totum in circuitu : et sic repente præcipitas me ? |
9 Di grazia ricorditi, che qual vaso di fango tu mi facesti, e nella polvere mi tornerai. | 9 Memento, quæso, quod sicut lutum feceris me, et in pulverem reduces me. |
10 Non fosti tu forse, che mi spremesti qual latte, e mi rappigliasti come latte acquagliato? | 10 Nonne sicut lac mulsisti me, et sicut caseum me coagulasti ? |
11 Di pelle, e di carne tu mi vestisti, mi tessesti di ossa, e di nervi: | 11 Pelle et carnibus vestisti me ; ossibus et nervis compegisti me. |
12 Mi donasti vita, e misericordia, il tuo favore custodì il mio spirito. | 12 Vitam et misericordiam tribuisti mihi, et visitatio tua custodivit spiritum meum. |
13 Abbenchè tu queste cose nasconda in cuor tuo, io però so che di tutte hai memoria. | 13 Licet hæc celes in corde tuo, tamen scio quia universorum memineris. |
14 Se io peccai, e per un tempo mi perdonasti: perché non permetti, che io sia mondo dalla mia iniquità? | 14 Si peccavi, et ad horam pepercisti mihi, cur ab iniquitate mea mundum me esse non pateris ? |
15 E guai a me se io fossi empio; e se giusto fossi, non alzerei la testa satollo di afflizione, e di miseria. | 15 Et si impius fuero, væ mihi est ; et si justus, non levabo caput, saturatus afflictione et miseria. |
16 E per la superbia mi prenderai qual lionessa, e in maniera portentosa tornerai a tormentarmi. | 16 Et propter superbiam quasi leænam capies me, reversusque mirabiliter me crucias. |
17 Tu novi testimoni produci contro di me, e contro di me raddoppi il tuo sdegno, e un esercito di travaglj fa a me guerra. | 17 Instauras testes tuos contra me, et multiplicas iram tuam adversum me, et pœnæ militant in me. |
18 Perché fuor mi traesti dal sen materno? Foss' io stato consunto, senza che occhio umano m'avesse veduto. | 18 Quare de vulva eduxisti me ? qui utinam consumptus essem, ne oculus me videret. |
19 Foss'io stato (come se non avessi avuta esistenza) trasportato dal sen materno al sepolcro. | 19 Fuissem quasi non essem, de utero translatus ad tumulum. |
20 Non finirà egli ben presto il numero de' miei giorni? lascia adunque ch'io pianga alcun poco il mio dolore: | 20 Numquid non paucitas dierum meorum finietur brevi ? dimitte ergo me, ut plangam paululum dolorem meum, |
21 Prima ch'io men vada colà donde non tornerò, a quella tenebrosa terra ingombrata da caligine di morte: | 21 antequam vadam, et non revertar, ad terram tenebrosam, et opertam mortis caligine : |
22 Terra di miseria, e di scurità, dove l'ombra di morte, e non verun ordine, ma sempiterno orrore ha sua stanza. | 22 terram miseriæ et tenebrarum, ubi umbra mortis et nullus ordo, sed sempiternus horror inhabitat. |