1 διαθηκην εθεμην τοις οφθαλμοις μου και ου συνησω επι παρθενον | 1 If I have made an agreement with my eyes and entertained any thoughts against a maiden; |
2 και τι εμερισεν ο θεος απανωθεν και κληρονομια ικανου εξ υψιστων | 2 But what is man's lot from God above, his inheritance from the Almighty on high? |
3 ουχι απωλεια τω αδικω και απαλλοτριωσις τοις ποιουσιν ανομιαν | 3 Is it not calamity for the unrighteous, and woe for evildoers? |
4 ουχι αυτος οψεται οδον μου και παντα τα διαβηματα μου εξαριθμησεται | 4 Does he not see my ways, and number all my steps? |
5 ει δε ημην πεπορευμενος μετα γελοιαστων ει δε και εσπουδασεν ο πους μου εις δολον | 5 If I have walked in falsehood and my foot has hastened to deceit; |
6 ισταιη με αρα εν ζυγω δικαιω οιδεν δε ο κυριος την ακακιαν μου | 6 Let God weigh me in the scales of justice; thus will he know my innocence! |
7 ει εξεκλινεν ο πους μου εκ της οδου ει δε και τω οφθαλμω επηκολουθησεν η καρδια μου ει δε και ταις χερσιν μου ηψαμην δωρων | 7 If my steps have turned out of the way, and my heart has followed my eyes, or any stain clings to my hands, |
8 σπειραιμι αρα και αλλοι φαγοισαν αρριζος δε γενοιμην επι γης | 8 Then may I sow, but another eat of it, or may my planting be rooted up! |
9 ει εξηκολουθησεν η καρδια μου γυναικι ανδρος ετερου ει και εγκαθετος εγενομην επι θυραις αυτης | 9 If my heart has been enticed toward a woman, and I have lain in wait at my neighbor's door; |
10 αρεσαι αρα και η γυνη μου ετερω τα δε νηπια μου ταπεινωθειη | 10 Then may my wife grind for another, and may others cohabit with her! |
11 θυμος γαρ οργης ακατασχετος το μιαναι ανδρος γυναικα | 11 For that would be heinous, a crime to be condemned; |
12 πυρ γαρ εστιν καιομενον επι παντων των μερων ου δ' αν επελθη εκ ριζων απωλεσεν | 12 A fire that should burn down to the abyss till it consumed all my possessions to the roots. |
13 ει δε και εφαυλισα κριμα θεραποντος μου η θεραπαινης κρινομενων αυτων προς με | 13 Had I refused justice to my manservant or to my maid, when they had a claim against me, |
14 τι γαρ ποιησω εαν ετασιν μου ποιησηται ο κυριος εαν δε και επισκοπην τινα αποκρισιν ποιησομαι | 14 What then should I do when God rose up; what could I answer when he demanded an account? |
15 ποτερον ουχ ως και εγω εγενομην εν γαστρι και εκεινοι γεγονασιν γεγοναμεν δε εν τη αυτη κοιλια | 15 Did not he who made me in the womb make him? Did not the same One fashion us before our birth? |
16 αδυνατοι δε χρειαν ην ποτ' ειχον ουκ απετυχον χηρας δε τον οφθαλμον ουκ εξετηξα | 16 If I have denied anything to the poor, or allowed the eyes of the widow to languish |
17 ει δε και τον ψωμον μου εφαγον μονος και ουχι ορφανω μετεδωκα | 17 While I ate my portion alone, with no share in it for the fatherless, |
18 οτι εκ νεοτητος μου εξετρεφον ως πατηρ και εκ γαστρος μητρος μου ωδηγησα | 18 Though like a father God has reared me from my youth, guiding me even from my mother's womb-- |
19 ει δε και υπερειδον γυμνον απολλυμενον και ουκ ημφιασα | 19 If I have seen a wanderer without clothing, or a poor man without covering, |
20 αδυνατοι δε ει μη ευλογησαν με απο δε κουρας αμνων μου εθερμανθησαν οι ωμοι αυτων | 20 Whose limbs have not blessed me when warmed with the fleece of my sheep; |
21 ει επηρα ορφανω χειρα πεποιθως οτι πολλη μοι βοηθεια περιεστιν | 21 If I have raised my hand against the innocent because I saw that I had supporters at the gate-- |
22 αποσταιη αρα ο ωμος μου απο της κλειδος ο δε βραχιων μου απο του αγκωνος μου συντριβειη | 22 Then may my arm fall from the shoulder, my forearm be broken at the elbow! |
23 φοβος γαρ κυριου συνεσχεν με και απο του λημματος αυτου ουχ υποισω | 23 For the dread of God will be upon me, and his majesty will overpower me. |
24 ει εταξα χρυσιον ισχυν μου ει δε και λιθω πολυτελει επεποιθησα | 24 Had I put my trust in gold or called fine gold my security; |
25 ει δε και ευφρανθην πολλου πλουτου μοι γενομενου ει δε και επ' αναριθμητοις εθεμην χειρα μου | 25 Or had I rejoiced that my wealth was great, or that my hand had acquired abundance-- |
26 η ουχ ορω μεν ηλιον τον επιφαυσκοντα εκλειποντα σεληνην δε φθινουσαν ου γαρ επ' αυτοις εστιν | 26 Had I looked upon the sun as it shone, or the moon in the splendor of its progress, |
27 και ει ηπατηθη λαθρα η καρδια μου ει δε και χειρα μου επιθεις επι στοματι μου εφιλησα | 27 And had my heart been secretly enticed to waft them a kiss with my hand; |
28 και τουτο μοι αρα ανομια η μεγιστη λογισθειη οτι εψευσαμην εναντιον κυριου του υψιστου | 28 This too would be a crime for condemnation, for I should have denied God above. |
29 ει δε και επιχαρης εγενομην πτωματι εχθρων μου και ειπεν η καρδια μου ευγε | 29 Had I rejoiced at the destruction of my enemy or exulted when evil fell upon him, |
30 ακουσαι αρα το ους μου την καταραν μου θρυληθειην δε αρα υπο λαου μου κακουμενος | 30 Even though I had not suffered my mouth to sin by uttering a curse against his life-- |
31 ει δε και πολλακις ειπον αι θεραπαιναι μου τις αν δωη ημιν των σαρκων αυτου πλησθηναι λιαν μου χρηστου οντος | 31 Had not the men of my tent exclaimed, "Who has not been fed with his meat!" |
32 εξω δε ουκ ηυλιζετο ξενος η δε θυρα μου παντι ελθοντι ανεωκτο | 32 Because no stranger lodged in the street, but I opened my door to wayfarers-- |
33 ει δε και αμαρτων ακουσιως εκρυψα την αμαρτιαν μου | 33 Had I, out of human weakness, hidden my sins and buried my guilt in my bosom |
34 ου γαρ διετραπην πολυοχλιαν πληθους του μη εξαγορευσαι ενωπιον αυτων ει δε και ειασα αδυνατον εξελθειν θυραν μου κολπω κενω | 34 Because I feared the noisy multitude and the scorn of the tribes terrified me- then I should have remained silent, and not come out of doors! |
35 τις δωη ακουοντα μου χειρα δε κυριου ει μη εδεδοικειν συγγραφην δε ην ειχον κατα τινος | 35 Oh, that I had one to hear my case, and that my accuser would write out his indictment! |
36 επ' ωμοις αν περιθεμενος στεφανον ανεγινωσκον | 36 Surely, I should wear it on my shoulder or put it on me like a diadem; |
37 και ει μη ρηξας αυτην απεδωκα ουθεν λαβων παρα χρεοφειλετου | 37 Of all my steps I should give him an account; like a prince I should present myself before him. This is my final plea; let the Almighty answer me! The words of Job are ended. |
38 ει επ' εμοι ποτε η γη εστεναξεν ει δε και οι αυλακες αυτης εκλαυσαν ομοθυμαδον | 38 If my land has cried out against me till its very furrows complained; |
39 ει δε και την ισχυν αυτης εφαγον μονος ανευ τιμης ει δε και ψυχην κυριου της γης εκβαλων ελυπησα | 39 If I have eaten its produce without payment and grieved the hearts of its tenants; |
40 αντι πυρου αρα εξελθοι μοι κνιδη αντι δε κριθης βατος και επαυσατο ιωβ ρημασιν | 40 Then let the thistles grow instead of wheat and noxious weeds instead of barley! |