Księga Hioba 10

Biblia Tysiąclecia	VULGATA
1 Życie obrzydło mojej duszy, przedstawię Jemu swą sprawę, odezwę się w bólu mej duszy!	1 Tædet animam meam vitæ meæ ; dimittam adversum me eloquium meum : loquar in amaritudine animæ meæ.
2 Nie potępiaj mnie, powiem do Boga. Dlaczego dokuczasz mi, powiedz!	2 Dicam Deo : Noli me condemnare ; indica mihi cur me ita judices.
3 Przyjemnie ci mnie uciskać, odrzucać dzieło swoich rąk i sprzyjać radzie występnych?	3 Numquid bonum tibi videtur, si calumnieris me, et opprimas me opus manuum tuarum, et consilium impiorum adjuves ?
4 Czy oczy Twoje cielesne lub patrzysz na sposób ludzki?	4 Numquid oculi carnei tibi sunt ? aut sicut videt homo, et tu videbis ?
5 Czy dni Twoje są jak dni człowieka, jak wiek mężczyzny Twe lata,	5 Numquid sicut dies hominis dies tui, et anni tui sicut humana sunt tempora,
6 że szukasz u mnie przestępstwa i grzechu mego dochodzisz?	6 ut quæras iniquitatem meam, et peccatum meum scruteris,
7 Choć wiesz, żem przecież nie zgrzeszył, nikt mnie z Twej ręki nie wyrwie.	7 et scias quia nihil impium fecerim, cum sit nemo qui de manu tua possit eruere ?
8 Twe ręce ukształtowały mnie, uczyniły: opuszczonego dokoła chcesz zniszczyć?	8 Manus tuæ fecerunt me, et plasmaverunt me totum in circuitu : et sic repente præcipitas me ?
9 Wspomnij, żeś ulepił mnie z gliny: i chcesz obrócić mnie w proch?	9 Memento, quæso, quod sicut lutum feceris me, et in pulverem reduces me.
10 Czy mnie nie zlałeś jak mleko, czyż zsiąść się nie dałeś jak serowi?	10 Nonne sicut lac mulsisti me, et sicut caseum me coagulasti ?
11 Odziałeś mnie skórą i ciałem i spiąłeś żyłami i kośćmi,	11 Pelle et carnibus vestisti me ; ossibus et nervis compegisti me.
12 darzyłeś miłością, bogactwem, troskliwość Twa strzegła mi ducha -	12 Vitam et misericordiam tribuisti mihi, et visitatio tua custodivit spiritum meum.
13 a w sercu to ukrywałeś? Teraz już znam Twe zamiary.	13 Licet hæc celes in corde tuo, tamen scio quia universorum memineris.
14 Tylko czyhałeś na mój grzech, nie chcesz mnie uwolnić od winy.	14 Si peccavi, et ad horam pepercisti mihi, cur ab iniquitate mea mundum me esse non pateris ?
15 Biada mi, gdybym ja zgrzeszył! Choć sprawiedliwy, nie podniosę głowy, syty pogardy, niedolą pojony.	15 Et si impius fuero, væ mihi est ; et si justus, non levabo caput, saturatus afflictione et miseria.
16 Pysznego złowisz jak lwiątko, na nowo użyjesz Twej mocy,	16 Et propter superbiam quasi leænam capies me, reversusque mirabiliter me crucias.
17 postawisz mi świeże dowody, gniew swój umocnisz powtórnie, sprowadzisz nowe zastępy.	17 Instauras testes tuos contra me, et multiplicas iram tuam adversum me, et pœnæ militant in me.
18 Czemuż wywiodłeś mnie z łona? Bodajbym zginął i nikt mnie nie widział,	18 Quare de vulva eduxisti me ? qui utinam consumptus essem, ne oculus me videret.
19 jak ktoś, co nigdy nie istniał, od łona złożony do grobu.	19 Fuissem quasi non essem, de utero translatus ad tumulum.
20 Czyż nie krótkie są dni mego życia? Odwróć Twój wzrok, niech trochę rozjaśnię oblicze,	20 Numquid non paucitas dierum meorum finietur brevi ? dimitte ergo me, ut plangam paululum dolorem meum,
21 nim pójdę, by nigdy nie wrócić, do kraju pełnego ciemności,	21 antequam vadam, et non revertar, ad terram tenebrosam, et opertam mortis caligine :
22 do ziemi czarnej jak noc, do cienia chaosu i śmierci, gdzie świecą jedynie mroki!	22 terram miseriæ et tenebrarum, ubi umbra mortis et nullus ordo, sed sempiternus horror inhabitat.