ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ Β´ - 2 Samuele - Kings II 22

LXX	EINHEITSUBERSETZUNG BIBEL
1 και ελαλησεν δαυιδ τω κυριω τους λογους της ωδης ταυτης εν η ημερα εξειλατο αυτον κυριος εκ χειρος παντων των εχθρων αυτου και εκ χειρος σαουλ	1 David sang dem Herrn an dem Tag, als ihn der Herr aus der Gewalt all seiner Feinde und aus der Gewalt Sauls errettet hatte, folgendes Lied:
2 και ειπεν κυριε πετρα μου και οχυρωμα μου και εξαιρουμενος με εμοι	2 Herr, du mein Fels, meine Burg, mein Retter,
3 ο θεος μου φυλαξ εσται μου πεποιθως εσομαι επ' αυτω υπερασπιστης μου και κερας σωτηριας μου αντιλημπτωρ μου και καταφυγη μου σωτηριας μου εξ αδικου σωσεις με	3 mein Gott, mein Fels, bei dem ich mich berge, mein Schild und sicheres Heil, meine Feste, meine Zuflucht, mein Helfer, der mich vor der Gewalttat rettet.
4 αινετον επικαλεσομαι κυριον και εκ των εχθρων μου σωθησομαι	4 Ich rufe: Der Herr sei gepriesen!, und ich werde vor meinen Feinden gerettet.
5 οτι περιεσχον με συντριμμοι θανατου χειμαρροι ανομιας εθαμβησαν με	5 Denn mich umfingen die Wellen des Todes, mich erschreckten die Fluten des Verderbens.
6 ωδινες θανατου εκυκλωσαν με προεφθασαν με σκληροτητες θανατου	6 Die Bande der Unterwelt umstrickten mich, über mich fielen die Schlingen des Todes.
7 εν τω θλιβεσθαι με επικαλεσομαι κυριον και προς τον θεον μου βοησομαι και επακουσεται εκ ναου αυτου φωνης μου και η κραυγη μου εν τοις ωσιν αυτου	7 In meiner Not rief ich zum Herrn und rief zu meinem Gott. Aus seinem Heiligtum hörte er mein Rufen, mein Hilfeschrei (drang) zu seinen Ohren.
8 και εταραχθη και εσεισθη η γη και τα θεμελια του ουρανου συνεταραχθησαν και εσπαραχθησαν οτι εθυμωθη κυριος αυτοις	8 Da wankte und schwankte die Erde, die Grundfesten des Himmels erbebten. Sie wankten, denn sein Zorn war entbrannt.
9 ανεβη καπνος εν τη οργη αυτου και πυρ εκ στοματος αυτου κατεδεται ανθρακες εξεκαυθησαν απ' αυτου	9 Rauch stieg aus seiner Nase auf, aus seinem Mund kam verzehrendes Feuer, glühende Kohlen sprühten aus von ihm.
10 και εκλινεν ουρανους και κατεβη και γνοφος υποκατω των ποδων αυτου	10 Er neigte den Himmel und fuhr herab, zu seinen Füßen dunkle Wolken.
11 και επεκαθισεν επι χερουβιν και επετασθη και ωφθη επι πτερυγων ανεμου	11 Er fuhr auf dem Kerub und flog daher; er schwebte auf den Flügeln des Windes.
12 και εθετο σκοτος αποκρυφην αυτου κυκλω αυτου η σκηνη αυτου σκοτος υδατων επαχυνεν εν νεφελαις αερος	12 Er hüllte sich in Finsternis, in dunkles Wasser und dichtes Gewölk wie in ein Zelt.
13 απο του φεγγους εναντιον αυτου εξεκαυθησαν ανθρακες πυρος	13 Von seinem Glanz flammten glühende Kohlen auf.
14 εβροντησεν εξ ουρανου κυριος και ο υψιστος εδωκεν φωνην αυτου	14 Da ließ der Herr den Donner vom Himmel her dröhnen, der Höchste ließ seine Stimme erschallen.
15 και απεστειλεν βελη και εσκορπισεν αυτους αστραπην και εξεστησεν αυτους	15 Er schoss seine Pfeile und streute sie, er schleuderte Blitze und jagte sie dahin.
16 και ωφθησαν αφεσεις θαλασσης και απεκαλυφθη θεμελια της οικουμενης εν τη επιτιμησει κυριου απο πνοης πνευματος θυμου αυτου	16 Da wurden sichtbar die Tiefen des Meeres, die Grundfesten der Erde wurden entblößt durch das Drohen des Herrn, vor dem Schnauben seines zornigen Atems.
17 απεστειλεν εξ υψους και ελαβεν με ειλκυσεν με εξ υδατων πολλων	17 Er griff aus der Höhe herab und fasste mich, zog mich heraus aus gewaltigen Wassern.
18 ερρυσατο με εξ εχθρων μου ισχυος εκ των μισουντων με οτι εκραταιωθησαν υπερ εμε	18 Er entriss mich meinen mächtigen Feinden, die stärker waren als ich und mich hassten.
19 προεφθασαν με εν ημερα θλιψεως μου και εγενετο κυριος επιστηριγμα μου	19 Sie überfielen mich am Tag meines Unheils, doch der Herr wurde mein Halt.
20 και εξηγαγεν με εις πλατυσμον και εξειλατο με οτι ευδοκησεν εν εμοι	20 Er führte mich hinaus ins Weite, er befreite mich, denn er hatte an mir Gefallen.
21 και ανταπεδωκεν μοι κυριος κατα την δικαιοσυνην μου κατα την καθαριοτητα των χειρων μου ανταπεδωκεν μοι	21 Der Herr hat mir vergolten, weil ich gerecht bin und meine Hände rein sind.
22 οτι εφυλαξα οδους κυριου και ουκ ησεβησα απο του θεου μου	22 Denn ich hielt mich an die Wege des Herrn und fiel nicht ruchlos ab von meinem Gott.
23 οτι παντα τα κριματα αυτου κατεναντιον μου και τα δικαιωματα αυτου ουκ απεστην απ' αυτων	23 Ja, ich habe alle seine Gebote vor Augen, weiche von seinen Gesetzen niemals ab.
24 και εσομαι αμωμος αυτω και προφυλαξομαι απο της ανομιας μου	24 Ich war vor ihm ohne Makel, ich nahm mich in Acht vor der Sünde.
25 και αποδωσει μοι κυριος κατα την δικαιοσυνην μου και κατα την καθαριοτητα των χειρων μου ενωπιον των οφθαλμων αυτου	25 Darum hat der Herr mir vergolten, weil ich gerecht bin und weil ich rein bin vor seinen Augen.
26 μετα οσιου οσιωθηση και μετα ανδρος τελειου τελειωθηση	26 Gegen den Treuen zeigst du dich treu, an dem Aufrichtigen handelst du recht.
27 και μετα εκλεκτου εκλεκτος εση και μετα στρεβλου στρεβλωθηση	27 Gegen den Reinen zeigst du dich rein, doch falsch gegen den Falschen.
28 και τον λαον τον πτωχον σωσεις και οφθαλμους επι μετεωρων ταπεινωσεις	28 Dem bedrückten Volk bringst du Heil, doch die Blicke der Stolzen zwingst du nieder.
29 οτι συ ο λυχνος μου κυριε και κυριος εκλαμψει μοι το σκοτος μου	29 Ja, du bist meine Leuchte, Herr. Der Herr macht meine Finsternis hell.
30 οτι εν σοι δραμουμαι μονοζωνος και εν τω θεω μου υπερβησομαι τειχος	30 Mit dir erstürme ich Wälle, mit meinem Gott überspringe ich Mauern.
31 ο ισχυρος αμωμος η οδος αυτου το ρημα κυριου κραταιον πεπυρωμενον υπερασπιστης εστιν πασιν τοις πεποιθοσιν επ' αυτω	31 Vollkommen ist Gottes Weg, das Wort des Herrn ist im Feuer geläutert. Ein Schild ist er für alle, die sich bei ihm bergen.
32 τις ισχυρος πλην κυριου και τις κτιστης εσται πλην του θεου ημων	32 Denn wer ist Gott als allein der Herr, wer ist ein Fels, wenn nicht unser Gott?
33 ο ισχυρος ο κραταιων με δυναμει και εξετιναξεν αμωμον την οδον μου	33 Gott ist meine starke Burg, er gab mir meinen Weg ohne Hindernis frei.
34 τιθεις τους ποδας μου ως ελαφων και επι τα υψη ιστων με	34 Er ließ mich springen schnell wie Hirsche, auf hohem Weg ließ er mich gehen.
35 διδασκων χειρας μου εις πολεμον και καταξας τοξον χαλκουν εν βραχιονι μου	35 Er lehrte meine Hände kämpfen, meine Arme, den ehernen Bogen zu spannen.
36 και εδωκας μοι υπερασπισμον σωτηριας μου και η υπακοη σου επληθυνεν με	36 Du gabst mir deine Hilfe zum Schild, dein Zuspruch machte mich groß.
37 εις πλατυσμον εις τα διαβηματα μου υποκατω μου και ουκ εσαλευθησαν τα σκελη μου	37 Du schaffst meinen Schritten weiten Raum, meine Knöchel wanken nicht.
38 διωξω εχθρους μου και αφανιω αυτους και ουκ αναστρεψω εως συντελεσω αυτους	38 Ich verfolge meine Feinde und vertilge sie, ich kehre nicht um, bis sie vernichtet sind.
39 και θλασω αυτους και ουκ αναστησονται και πεσουνται υπο τους ποδας μου	39 Ich vernichte sie, ich schlage sie nieder; sie können sich nicht mehr erheben, sie fallen und liegen unter meinen Füßen.
40 και ενισχυσεις με δυναμει εις πολεμον καμψεις τους επανιστανομενους μοι υποκατω μου	40 Du hast mich zum Kampf mit Kraft umgürtet, hast (alle) in die Knie gezwungen, die sich gegen mich erhoben.
41 και τους εχθρους μου εδωκας μοι νωτον τους μισουντας με και εθανατωσας αυτους	41 Meine Feinde hast du zur Flucht gezwungen; ich konnte die vernichten, die mich hassen.
42 βοησονται και ουκ εστιν βοηθος προς κυριον και ουχ υπηκουσεν αυτων	42 Sie schreien, doch hilft ihnen niemand, sie schreien zum Herrn, doch er gibt keine Antwort.
43 και ελεανα αυτους ως χουν γης ως πηλον εξοδων ελεπτυνα αυτους	43 Ich zermalme sie wie Staub auf der Erde, wie Unrat auf der Straße zertrete, zermalme ich sie.
44 και ρυση με εκ μαχης λαων φυλαξεις με εις κεφαλην εθνων λαος ον ουκ εγνων εδουλευσαν μοι	44 Du rettest mich aus dem Streit meines Volkes, bewahrst mich als Haupt ganzer Völker. Stämme, die ich früher nicht kannte, sind mir nun untertan.
45 υιοι αλλοτριοι εψευσαντο μοι εις ακοην ωτιου ηκουσαν μου	45 Mir huldigen die Söhne der Fremde; sobald sie mich nur hören, gehorchen sie mir.
46 υιοι αλλοτριοι απορριφησονται και σφαλουσιν εκ των συγκλεισμων αυτων	46 Die Söhne der Fremde schwinden dahin, sie kommen zitternd aus ihren Burgen hervor.
47 ζη κυριος και ευλογητος ο φυλαξ μου και υψωθησεται ο θεος μου ο φυλαξ της σωτηριας μου	47 Es lebt der Herr! Mein Fels sei gepriesen! Der Gott, der Fels meines Heils, sei hoch erhoben;
48 ισχυρος κυριος ο διδους εκδικησεις εμοι παιδευων λαους υποκατω μου	48 denn Gott verschaffte mir Vergeltung und unterwarf mir die Völker.
49 και εξαγων με εξ εχθρων μου και εκ των επεγειρομενων μοι υψωσεις με εξ ανδρος αδικηματων ρυση με	49 Du hast mich meinen Feinden entführt, mich über meine Gegner erhoben, dem Mann der Gewalt mich entrissen.
50 δια τουτο εξομολογησομαι σοι κυριε εν τοις εθνεσιν και εν τω ονοματι σου ψαλω	50 Darum will ich dir danken, Herr, vor den Völkern, ich will deinem Namen singen und spielen.
51 μεγαλυνων σωτηριας βασιλεως αυτου και ποιων ελεος τω χριστω αυτου τω δαυιδ και τω σπερματι αυτου εως αιωνος	51 Seinem König verlieh er große Hilfe, Huld erwies er seinem Gesalbten, David und seinem Stamm auf ewig.