Job 7

DOUAI-RHEIMS	GREEK BIBLE
1 The life of man upon earth is a warfare, and his days are like the days of a hireling.	1 Δεν ειναι εκστρατεια ο βιος του ανθρωπου επι της γης; αι ημεραι αυτου ως ημεραι μισθωτου;
2 As a servant longeth for the shade, as the hireling looketh for the end of his work;	2 Καθως ο δουλος επιποθει την σκιαν, και καθως ο μισθωτος αναμενει τον μισθον αυτου,
3 So I also have had empty months, and have numbered to myself wearisome nights.	3 ουτως εγω ελαβον δια κληρονομιαν μηνας ματαιοτητος, και οδυνηραι νυκτες διωρισθησαν εις εμε.
4 If I lie down to sleep, I shall say: When shall arise? and again I shall look for the evening, and shall be filled with sorrows even till darkness.	4 Οταν πλαγιαζω, λεγω, Ποτε θελω εγερθη, και θελει περασει η νυξ; και ειμαι πληρης ανησυχιας εως της αυγης?
5 My flesh is clothed with rottenness and the filth of dust, my skin is withered and drawn together.	5 Η σαρξ μου ειναι περιενδεδυμενη σκωληκας και βωλους χωματος? το δερμα μου διασχιζεται και ρεει.
6 My days have passed more swiftly than the web is cut by the weaver, and are consumed without any hope.	6 Αι ημεραι μου ειναι ταχυτεραι της κερκιδος του υφαντου, και χανονται ανευ ελπιδος.
7 Remember that my life is but wind, and my eyes shall not return to see good things.	7 Ενθυμηθητι οτι η ζωη μου ειναι ανεμος? ο οφθαλμος μου δεν θελει επιστρεψει δια να ιδη αγαθον.
8 Nor shall the sight of man behold me: thy eyes are upon me, and I shall be no more.	8 Ο οφθαλμος του βλεποντος με δεν θελει με ιδει πλεον? οι οφθαλμοι σου ειναι επ' εμε, και εγω δεν υπαρχω.
9 As a cloud is consumed, and passeth away: so he that shall go down to hell shall not come up.	9 Καθως το νεφος διαλυεται και χανεται ουτως ο καταβαινων εις τον ταφον δεν θελει επαναβη?
10 Nor shall he return my more into his house, neither shall his place know him any more.	10 δεν θελει επιστρεψει πλεον εις τον οικον αυτου, και ο τοπος αυτου δεν θελει γνωρισει αυτον πλεον.
11 Wherefore I will not spare my month, I will speak in the affliction of my spirit: I will talk with the bitterness of my soul.	11 Δια τουτο εγω δεν θελω κρατησει το στομα μου? θελω λαλησει εν τη αγωνια του πνευματος μου? θελω θρηνολογησει εν τη πικρια της ψυχης μου.
12 Am I a sea, or a whale, that thou hast enclosed me in a prison?	12 Θαλασσα ειμαι η κητος, ωστε εθεσας επ' εμε φυλακην;
13 If I say: My bed shall comfort me, and I shall be relieved speaking with myself on my couch:	13 Οταν λεγω, Η κλινη μου θελει με παρηγορησει, η κοιτη μου θελει ελαφρωσει το παραπονον μου,
14 Thou wilt frighten me with dreams and terrify me with visions.	14 τοτε με φοβιζεις με ονειρα και με καταπληττεις με ορασεις?
15 So that my soul rather chooseth hanging, and my bones death.	15 και η ψυχη μου εκλεγει αγχονην και θανατον, παρα τα οστα μου.
16 I have done with hope, I shall now live no longer: spare me, for my days are nothing.	16 Αηδιασα? δεν θελω ζησει εις τον αιωνα? λειψον απ' εμου? διοτι αι ημεραι μου ειναι ματαιοτης.
17 What is a man that thou shouldst magnify him? or why dost thou set thy heart upon him?	17 Τι ειναι ο ανθρωπος, ωστε μεγαλυνεις αυτον, και βαλλεις τον νουν σου επ' αυτον;
18 Thou visitest him early in the morning, and thou provest him suddenly.	18 Και επισκεπτεσαι αυτον κατα πασαν πρωιαν και δοκιμαζεις αυτον κατα πασαν στιγμην;
19 How long wilt thou not spare me, nor suffer me to swallow down my spittle?	19 Εως ποτε δεν θελεις συρθη απ' εμου και δεν θελεις με αφησει, εως να καταπιω τον σιελον μου;
20 I have sinned: what shall I do to thee, O keeper of men? why hast thou set me opposite to thee, and I am become burdensome to myself?	20 Ημαρτησα? τι δυναμαι να καμω εις σε, διατηρητα του ανθρωπου; δια τι με εθεσας σημαδιον σου, και ειμαι βαρος εις εμαυτον;
21 Why dost thou not remove my sin, and why dost thou not take away my iniquity? Behold now I shall sleep in the dust: and if thou seek me in the morning, I shall not be.	21 Και δια τι δεν συγχωρεις την παραβασιν μου και αφαιρεις την ανομιαν μου; διοτι μετ' ολιγον θελω κοιμασθαι εν τω χωματι? και το πρωι θελεις με ζητησει, και δεν θελω υπαρχει.