Livre de Job 30

BIBLES DES PEUPLES	LXX
1 Et maintenant ils se moquent de moi, des jeunes dont je méprisais les pères: ils étaient moins pour moi que les chiens de mon troupeau!	1 νυνι δε κατεγελασαν μου ελαχιστοι νυν νουθετουσιν με εν μερει ων εξουδενουν πατερας αυτων ους ουχ ηγησαμην ειναι αξιους κυνων των εμων νομαδων
2 Qu’aurais-je fait de leurs mains: ils n’avaient plus la moindre force,	2 και γε ισχυς χειρων αυτων ινα τι μοι επ' αυτους απωλετο συντελεια
3 épuisés par la faim et le manque de tout. Ils rongeaient les racines de la steppe, des terres lugubres et désolées.	3 εν ενδεια και λιμω αγονος οι φευγοντες ανυδρον εχθες συνοχην και ταλαιπωριαν
4 Ils cueillaient les herbes des broussailles, n’ayant de pain que les racines de genêt.	4 οι περικλωντες αλιμα επι ηχουντι οιτινες αλιμα ην αυτων τα σιτα ατιμοι δε και πεφαυλισμενοι ενδεεις παντος αγαθου οι και ριζας ξυλων εμασωντο υπο λιμου μεγαλου
5 La société les repoussait, on criait sur eux comme sur un voleur.	5 επανεστησαν μοι κλεπται
6 Ils demeuraient au flanc des ravins, dans les trous du sol et les rochers.	6 ων οι οικοι αυτων ησαν τρωγλαι πετρων
7 Ils glapissaient entre les buissons, ils s’entassaient sous les épineux,	7 ανα μεσον ευηχων βοησονται οι υπο φρυγανα αγρια διητωντο
8 C’étaient des gens de rien, qui n’avaient pas un nom, ils étaient rejetés du pays.	8 αφρονων υιοι και ατιμων ονομα και κλεος εσβεσμενον απο γης
9 Mais maintenant ils me chansonnent, c’est de moi qu’ils se moquent.	9 νυνι δε κιθαρα εγω ειμι αυτων και εμε θρυλημα εχουσιν
10 Dégoûtés, ils se tiennent à distance, et sans se gêner ils crachent à mon passage.	10 εβδελυξαντο δε με αποσταντες μακραν απο δε προσωπου μου ουκ εφεισαντο πτυελον
11 Du jour qu’il a brisé ma force et m’a humilié, ils ont perdu toute retenue en ma présence.	11 ανοιξας γαρ φαρετραν αυτου εκακωσεν με και χαλινον του προσωπου μου εξαπεστειλαν
12 À ma droite se lèvent des accusateurs, mes pieds sont pris au filet, voici qu’on se fraye un chemin jusqu’à moi.	12 επι δεξιων βλαστου επανεστησαν ποδα αυτων εξετειναν και ωδοποιησαν επ' εμε τριβους απωλειας αυτων
13 Ils m’ont coupé la retraite, ils montent à l’assaut, et personne ne les arrête!	13 εξετριβησαν τριβοι μου εξεδυσεν γαρ μου την στολην
14 Ils ont forcé le passage: les voilà! ils se glissent sous les décombres.	14 βελεσιν αυτου κατηκοντισεν με κεχρηται μοι ως βουλεται εν οδυναις πεφυρμαι
15 Les terreurs fondent sur moi; comme un vent elles emportent ma dignité, mon bien-être est passé comme un nuage!	15 επιστρεφονται δε μου αι οδυναι ωχετο μου η ελπις ωσπερ πνευμα και ωσπερ νεφος η σωτηρια μου
16 Et maintenant, mon âme en moi se défait, les jours de peine se sont abattus sur moi.	16 και νυν επ' εμε εκχυθησεται η ψυχη μου εχουσιν δε με ημεραι οδυνων
17 La nuit le mal ronge mes os, mes nerfs n’ont pas de repos.	17 νυκτι δε μου τα οστα συγκεκαυται τα δε νευρα μου διαλελυται
18 De toute sa poigne il a saisi mon vêtement, il m’a pris par le col de ma tunique	18 εν πολλη ισχυι επελαβετο μου της στολης ωσπερ το περιστομιον του χιτωνος μου περιεσχεν με
19 et il m’a jeté dans la boue: je ne suis plus que poussière et cendre!	19 ηγησαι δε με ισα πηλω εν γη και σποδω μου η μερις
20 Tu ne me réponds pas, ô Dieu, quand je t’appelle, je me tiens là et tu ne me regardes pas!	20 κεκραγα δε προς σε και ουκ εισακουεις μου εστησαν και κατενοησαν με
21 Tu es devenu cruel avec moi, tu me frappes de toute ta vigueur!	21 επεβης δε μοι ανελεημονως χειρι κραταια με εμαστιγωσας
22 Tu m’as fait monter le vent, il m’emporte au galop, puis un orage me défait.	22 εταξας δε με εν οδυναις και απερριψας με απο σωτηριας
23 Oui, je sais, tu me ramènes à la mort, au lieu de rendez-vous de tout être vivant.	23 οιδα γαρ οτι θανατος με εκτριψει οικια γαρ παντι θνητω γη
24 Mais je ne portais pas la main sur le pauvre, lorsque dans sa détresse il criait vers moi.	24 ει γαρ οφελον δυναιμην εμαυτον χειρωσασθαι η δεηθεις γε ετερου και ποιησει μοι τουτο
25 J’ai pleuré avec ceux qui voient de durs moments, Mon cœur ne s’est-il pas ému pour l’indigent?	25 εγω δε επι παντι αδυνατω εκλαυσα εστεναξα δε ιδων ανδρα εν αναγκαις
26 J’attendais le bonheur, et le mal est venu; j’espérais la lumière, et tout devient obscur.	26 εγω δε επεχων αγαθοις ιδου συνηντησαν μοι μαλλον ημεραι κακων
27 Mon intérieur bouillonne et ne peut se calmer, les jours de détresse sont venus à ma rencontre.	27 η κοιλια μου εξεζεσεν και ου σιωπησεται προεφθασαν με ημεραι πτωχειας
28 Je vais la peau brûlée, mais non par le soleil; dans l’assemblée j’ai voulu parler: c’était un cri!	28 στενων πεπορευμαι ανευ φιμου εστηκα δε εν εκκλησια κεκραγως
29 Me voici devenu le frère des chacals, le familier des autruches.	29 αδελφος γεγονα σειρηνων εταιρος δε στρουθων
30 Ma peau a noirci et pèle, mes os sont brûlants de fièvre.	30 το δε δερμα μου εσκοτωται μεγαλως τα δε οστα μου απο καυματος
31 Ma guitare a pris le deuil, ma flûte s’est mise au diapason des pleureurs.	31 απεβη δε εις παθος μου η κιθαρα ο δε ψαλμος μου εις κλαυθμον εμοι