Księga Hioba 9

¹ Hiob na to tak odpowiedział:

² Istotnie. Ja wiem, że to prawda, Czy człowiek jest prawy przed Bogiem?

³ Gdyby się ktoś z Nim prawował, nie odpowie raz jeden na tysiąc.

⁴ Umysł to mądry, a siła potężna. Któż Mu przeciwny nie padnie?

⁵ W mgnieniu oka On przesunie góry i zniesie je w swoim gniewie,

⁶ On ziemię poruszy w posadach: i poczną trzeszczeć jej słupy.

⁷ On słońcu zabroni świecić, na gwiazdy pieczęć nałoży.

⁸ On sam rozciąga niebiosa, kroczy po morskich głębinach;

⁹ On stworzył Niedźwiedzicę, Oriona, Plejady i Strefy Południa.

¹⁰ On czyni cuda niezbadane, nikt nie zliczy Jego dziwów.

¹¹ Nie widzę Go, chociaż przechodzi: mija, a dostrzec nie mogę.

¹² Kto Mu zabroni, choć zniszczy? Kto zdoła powiedzieć: Co robisz?

¹³ Bóg gniewu hamować nie musi, uległe są Mu służki Rahaba.

¹⁴ Jakże ja zdołam z Nim mówić? Dobiorę wyrazów właściwych?

¹⁵ Choć słuszność mam, nie odpowiadam i tylko błagam o litość.

¹⁶ Proszę Go, by się odezwał, a nie mam pewności, że słucha.

¹⁷ On może zniszczyć mnie burzą, bez przyczyny pomnożyć mi rany.

¹⁸ Nawet odetchnąć mi nie da, tak mnie napełni goryczą.

¹⁹ O siłę chodzi? To mocarz. O sąd? Kto da mi świadectwo?

²⁰ On i prawym zamknie usta, mam słuszność, a winnnym mnie uzna.

²¹ Czym czysty? Nie znam sam siebie, potępiam swe własne życie.

²² Na jedno więc, rzekłem, wychodzi, prawego ze złym razem zniszczy.

²³ Gdy nagła powódź zabija, drwi z cierpień niewinnego;

²⁴ ziemię dał w ręce grzeszników, sędziom zakrywa oblicza. Jeśli nie On - to kto właściwie?

²⁵ Szybsze me dni niźli biegacz, ciekają, nie zaznawszy szczęścia,

²⁶ mkną jak łodzie z sitowia, gonią jak orzeł ofiarę.

²⁷ Gdy powiem: Zapomnę o męce, odmienię, rozjaśnię oblicze -

²⁸ drżę na myśl o cierpieniu, pewny, że mnie nie uwolni.

²⁹ Jestem grzesznikiem, przyznaję. Więc po co się męczę na próżno?

³⁰ Choćbym się w śniegu wykąpał, a ługiem umył swe ręce;

³¹ umieścisz mnie tam, na dole. Nawet mój płaszcz mną się brzydzi.

³² Nie człowiek to, aby Mu odrzec: Razem stawajmy u sądu!

³³ Czy jest między nami rozjemca, co rękę położy na obu?

³⁴ Niech zdejmie ze mnie swą rózgę i strachem mnie nie napełnia,

³⁵ bym mówić zdołał bez lęku... A tak, ja nie mam śmiałości.