1 Non è forse la sapienza che chiama? L'intelligenza non fa sentir la voce? | 1 συ την σοφιαν κηρυξεις ινα φρονησις σοι υπακουση |
2 In cima alle alture, lungo la strada, agli incroci delle vie ella si pone; | 2 επι γαρ των υψηλων ακρων εστιν ανα μεσον δε των τριβων εστηκεν |
3 accanto alle porte, all'ingresso dei villaggi, sulle vie di scorrimento grida: | 3 παρα γαρ πυλαις δυναστων παρεδρευει εν δε εισοδοις υμνειται |
4 "Voi, uomini, io chiamo, grido ai figli dell'uomo. | 4 υμας ω ανθρωποι παρακαλω και προιεμαι εμην φωνην υιοις ανθρωπων |
5 Imparate, ingenui, la prudenza, voi, insensati, diventate giudiziosi! | 5 νοησατε ακακοι πανουργιαν οι δε απαιδευτοι ενθεσθε καρδιαν |
6 Ascoltate, perché cose importanti io dirò, ciò che le mie labbra proferiscono è retto. | 6 εισακουσατε μου σεμνα γαρ ερω και ανοισω απο χειλεων ορθα |
7 Cose vere pronunzia il mio palato, abominio delle mie labbra è l'empietà. | 7 οτι αληθειαν μελετησει ο φαρυγξ μου εβδελυγμενα δε εναντιον εμου χειλη ψευδη |
8 Giuste sono tutte le parole della mia bocca, niente c'è in esse di tortuoso e perverso. | 8 μετα δικαιοσυνης παντα τα ρηματα του στοματος μου ουδεν εν αυτοις σκολιον ουδε στραγγαλωδες |
9 Tutte sono sincere per chi le sa comprendere, rette per chi ha trovato la scienza. | 9 παντα ενωπια τοις συνιουσιν και ορθα τοις ευρισκουσι γνωσιν |
10 Accogliete la mia istruzione, non l'argento, la scienza invece dell'oro fino. | 10 λαβετε παιδειαν και μη αργυριον και γνωσιν υπερ χρυσιον δεδοκιμασμενον ανθαιρεισθε δε αισθησιν χρυσιου καθαρου |
11 Sì, la sapienza è migliore delle perle, quanto può desiderarsi non l'eguaglia. | 11 κρεισσων γαρ σοφια λιθων πολυτελων παν δε τιμιον ουκ αξιον αυτης εστιν |
12 Io, sapienza, abito insieme alla prudenza, ho trovato la scienza dei consigli. | 12 εγω η σοφια κατεσκηνωσα βουλην και γνωσιν και εννοιαν εγω επεκαλεσαμην |
13 Il timore del Signore è l'odio del male. Superbia, orgoglio, cattiva condotta e bocca perversa io li odio. | 13 φοβος κυριου μισει αδικιαν υβριν τε και υπερηφανιαν και οδους πονηρων μεμισηκα δε εγω διεστραμμενας οδους κακων |
14 A me il consiglio e l'abilità, io sono l'intelligenza, a me la forza. | 14 εμη βουλη και ασφαλεια εμη φρονησις εμη δε ισχυς |
15 Per me i re regnano, i capi amministrano la giustizia; | 15 δι' εμου βασιλεις βασιλευουσιν και οι δυνασται γραφουσιν δικαιοσυνην |
16 per me i prìncipi governano, i nobili giudicano la terra. | 16 δι' εμου μεγιστανες μεγαλυνονται και τυραννοι δι' εμου κρατουσι γης |
17 Io amo coloro che mi amano; coloro che mi cercano, mi trovano. | 17 εγω τους εμε φιλουντας αγαπω οι δε εμε ζητουντες ευρησουσιν |
18 Ricchezza e gloria sono con me, i beni che perdurano e la giustizia. | 18 πλουτος και δοξα εμοι υπαρχει και κτησις πολλων και δικαιοσυνη |
19 Il mio frutto è migliore dell'oro, quello fino, i miei prodotti preferibili all'argento puro. | 19 βελτιον εμε καρπιζεσθαι υπερ χρυσιον και λιθον τιμιον τα δε εμα γενηματα κρεισσω αργυριου εκλεκτου |
20 Nella via della giustizia io cammino, nei sentieri del diritto, | 20 εν οδοις δικαιοσυνης περιπατω και ανα μεσον τριβων δικαιωματος αναστρεφομαι |
21 per provvedere a chi mi ama il bene, riempire i suoi tesori. | 21 ινα μερισω τοις εμε αγαπωσιν υπαρξιν και τους θησαυρους αυτων εμπλησω αγαθων [21α] εαν αναγγειλω υμιν τα καθ' ημεραν γινομενα μνημονευσω τα εξ αιωνος αριθμησαι |
22 Il Signore mi ha creata all'inizio del suo operare, prima delle sue opere più antiche. | 22 κυριος εκτισεν με αρχην οδων αυτου εις εργα αυτου |
23 Dall'eternità sono stata costituita, dall'inizio, prima dei primordi della terra. | 23 προ του αιωνος εθεμελιωσεν με εν αρχη |
24 Quando non c'erano gli abissi io fui partorita, quando non c'erano le sorgenti delle acque profonde. | 24 προ του την γην ποιησαι και προ του τας αβυσσους ποιησαι προ του προελθειν τας πηγας των υδατων |
25 Prima che le montagne fossero piantate, prima delle colline io fui partorita; | 25 προ του ορη εδρασθηναι προ δε παντων βουνων γεννα με |
26 ancora non aveva fatto la terra e le campagne e i primi elementi della terra. | 26 κυριος εποιησεν χωρας και αοικητους και ακρα οικουμενα της υπ' ουρανον |
27 Quando fissò il cielo, io ero là, quando stabilì il firmamento sopra la faccia dell'abisso. | 27 ηνικα ητοιμαζεν τον ουρανον συμπαρημην αυτω και οτε αφωριζεν τον εαυτου θρονον επ' ανεμων |
28 Quando condensò le nuvole del cielo, quando chiuse le sorgenti dell'abisso. | 28 ηνικα ισχυρα εποιει τα ανω νεφη και ως ασφαλεις ετιθει πηγας της υπ' ουρανον |
29 Quando impose al mare la sua legge, che le acque non trasgredissero la sua parola; quando fissò i fondamenti della terra, | 29 και ισχυρα εποιει τα θεμελια της γης |
30 io ero al suo fianco, come ordinatrice, io ero la sua delizia giorno per giorno, godendo alla sua presenza sempre, | 30 ημην παρ' αυτω αρμοζουσα εγω ημην η προσεχαιρεν καθ' ημεραν δε ευφραινομην εν προσωπω αυτου εν παντι καιρω |
31 godendo sul suolo della terra e mia delizia erano i figli dell'uomo. | 31 οτε ευφραινετο την οικουμενην συντελεσας και ενευφραινετο εν υιοις ανθρωπων |
32 E ora, figli, ascoltatemi! Felici quelli che osservano le mie vie. | 32 νυν ουν υιε ακουε μου |
33 Ascoltate l'ammonimento e siate saggi, non lo trascurate! | 33 - |
34 Felice l'uomo che mi ascolta, vegliando alle mie porte ogni giorno, custodendone i battenti! | 34 μακαριος ανηρ ος εισακουσεται μου και ανθρωπος ος τας εμας οδους φυλαξει αγρυπνων επ' εμαις θυραις καθ' ημεραν τηρων σταθμους εμων εισοδων |
35 Sì! Chi trova me, trova la vita, e incontrerà la benevolenza del Signore. | 35 αι γαρ εξοδοι μου εξοδοι ζωης και ετοιμαζεται θελησις παρα κυριου |
36 Ma chi mi offende, distrugge se stesso: tutti coloro che mi odiano, amano la morte! | 36 οι δε εις εμε αμαρτανοντες ασεβουσιν τας εαυτων ψυχας και οι μισουντες με αγαπωσιν θανατον |