Księga Hioba 4

¹ Teraz zabrał głos Elifaz z Temanu i tak rzekł:

² Wolno pomówić? Przykro ci? Lecz któż się wstrzyma od słów stwierdzonych doświadczeniem?

³ Tyś przecież wielu pouczał, wzmacniałeś omdlałe ręce,

⁴ twe słowa krzepiły słabych, wspierałeś kolana zachwiane.

⁵ Gdy teraz przyszło na ciebie, tyś słaby, strwożony, gdy ciebie dotknęło.

⁶ Czy bogobojność już nie jest twą ufnością, a nadzieją - doskonałość dróg twoich?

⁷ Przypomnij, czy zginął kto prawy? Gdzie sprawiedliwych zgładzono?

⁸ O ile wiadomo, złoczyńca, który sieje nieprawość, zbiera z niej plon.

⁹ Od gniewu Boga on ginie, upada od gniewu Jego oburzenia:

¹⁰ ryk lwa, wrzask lwicy, łamią się i zęby lwiątek;

¹¹ lew ginie z braku łupu, a małe lwicy idą w rozsypkę.

¹² Doszło mnie tajemne słowo, jakiś szmer przyjęło me ucho

¹³ w zgłębianiu nocnych rozmyślań, gdy sen człowiekiem owładnął.

¹⁴ Strach mnie ogarnął i drżenie, że wszystkie się kości zatrzęsły,

¹⁵ tchnienie mi twarz owionęło, włosy się na mnie zjeżyły.

¹⁶ Stał. Nie poznałem twarzy. Jakaś postać przed mymi oczami. Szelest. I głos dosłyszałem:

¹⁷ Czyż u Boga człowiek jest niewinny, czy u Stwórcy śmiertelnik jest czysty?

¹⁸ Wszak On sługom swoim nie ufa: i w aniołach braki dostrzega.

¹⁹ A cóż mieszkańcy glinianych lepianek, których podstawy na piasku? - Łatwiej ich zgnieść niż mola.

²⁰ Od rana do zmroku wyginą, bez sławy przepadną na wieki.

²¹ Czy ich mieszkanie nie runie? Umrą, lecz nie w mądrości.