Księga Psalmów 49

Biblia Tysiąclecia	DIODATI
1 Kierownikowi chóru. Synów Koracha. Psalm.	1 Salmo, dato al capo de’ Musici, de’ figliuoli di Core. UDITE questo, popoli tutti; Porgete gli orecchi, voi tutti gli abitanti del mondo;
2 Słuchajcie tego, wszystkiego narody, nakłońcie uszu, wszyscy, co świat zamieszkujecie,	2 E plebei, e nobili, E ricchi, e bisognosi tutti insieme.
3 wy, niscy pochodzeniem, tak samo jak możni, bogaty na równi z ubogim!	3 La mia bocca proferirà cose di gran sapienza; E il ragionamento del mio cuore sarà di cose di grande intendimento.
4 Moje usta wypowiedzą mądrość, a rozmyślanie mego serca - roztropność.	4 Io inchinerò il mio orecchio alle sentenze; Io spiegherò sopra la cetera i miei detti notevoli.
5 Nakłonię mego ucha ku przypowieści, przy dźwięku liry wyjaśnię mą zagadkę.	5 Perchè temerò ne’ giorni dell’avversità Quando l’iniquità che mi è alle calcagna m’intornierà?
6 Dlaczego miałbym się trwożyć w dniach niedoli, gdy otacza mnie złość podstępnych,	6 Ve ne son molti che si confidano ne’ lor beni, E si gloriano della grandezza delle lor ricchezze.
7 którzy ufają swoim dostatkom i chełpią się z ogromu swych bogactw?	7 Niuno però può riscuotere il suo fratello, Nè dare a Dio il prezzo del suo riscatto.
8 Nikt bowiem siebie samego nie może wykupić ani nie uiści Bogu ceny swego wykupu	8 E il riscatto della lor propria anima non può trovarsi, E il modo ne mancherà in perpetuo;
9 - jego życie jest zbyt kosztowne i nie zdarzy się to nigdy -	9 Per fare che continuino a vivere in perpetuo, E che non veggano la fossa;
10 by móc żyć na wieki i nie doznać zagłady.	10 Conciossiachè veggano che i savi muoiono, E che parimente i pazzi, e gli stolti periscono, E lasciano i lor beni ad altri.
11 Każdy bowiem widzi: mędrcy umierają, tak jednakowo ginie głupi i prostak, zostawiając obcym swoje bogactwa.	11 Il loro intimo pensiero è che le lor case dimoreranno in eterno, E che le loro abitazioni dureranno per ogni età; Impongono i nomi loro a delle terre.
12 Groby są ich domami na wieki, ich mieszkaniem na wszystkie pokolenia, choć imionami swymi nazywali ziemie.	12 E pur l’uomo che è in onore non vi dimora sempre; Anzi è renduto simile alle bestie che periscono.
13 Bo człowiek nie będzie trwał w dostatku, przyrównany jest do bydląt, które giną.	13 Questa lor via è loro una pazzia; E pure i lor discendenti si compiacciono a seguire i lor precetti. Sela.
14 Taka jest droga tych, co ufność pokładają w sobie, i taka przyszłość miłośników własnej mowy.	14 Saranno posti sotterra, come pecore; La morte li pasturerà; E gli uomini diritti signoreggeranno sopra loro in quella mattina; E il sepolcro consumerà la lor bella apparenza, Che sarà portata via dal suo abitacolo
15 Do Szeolu są gnani jak owce, pasie ich śmierć, zejdą prosto do grobu, serca prawych zapanują nad nimi, rano zniknie ich postać, Szeol ich mieszkaniem.	15 Ma Iddio riscuoterà l’anima mia dal sepolcro;
16 Lecz Bóg wyzwoli moją duszę z mocy Szeolu, bo mię zabierze.	16 Non temere, quando alcuno sarà arricchito, Quando la gloria della sua casa sarà accresciuta.
17 Nie obawiaj się, jeśli ktoś się wzbogaci, jeżeli wzrośnie zamożność jego domu:	17 Perciocchè, quando egli morrà non torrà seco nulla; La sua gloria non gli scenderà dietro.
18 bo kiedy umrze, nic z sobą nie weźmie, a jego zamożność nie pójdzie za nim.	18 Benchè egli abbia benedetta l’anima sua in vita sua; E tali ti lodino, se tu ti dài piacere, e buon tempo;
19 I chociaż w życiu sobie pochlebia: Będą cię sławić, że dobrześ się urządził,	19 Quella verrà là ove è la generazion de’ suoi padri; Giammai in eterno non vedranno la luce.
20 musi iść do pokolenia swych przodków, do tych, co na wieki nie zobaczą światła.	20 L’uomo che è in istato onorevole, e non ha intelletto, È simile alle bestie che periscono
21 Człowiek, co w dostatku żyje, ale się nie zastanawia, przyrównany jest do bydląt, które giną.