Księga Hioba 30

Biblia Tysiąclecia	LXX
1 A teraz śmieją się ze mnie wiekiem ode mnie młodsi. Ich ojców umieścić nie chciałem z psami przy mojej trzodzie:	1 νυνι δε κατεγελασαν μου ελαχιστοι νυν νουθετουσιν με εν μερει ων εξουδενουν πατερας αυτων ους ουχ ηγησαμην ειναι αξιους κυνων των εμων νομαδων
2 bo cóż mi po pracy ich rąk, gdy siły ich opuściły,	2 και γε ισχυς χειρων αυτων ινα τι μοι επ' αυτους απωλετο συντελεια
3 wynędzniali z biedy i głodu? Zrywają rośliny pustyni, ziemi od dawna jałowej.	3 εν ενδεια και λιμω αγονος οι φευγοντες ανυδρον εχθες συνοχην και ταλαιπωριαν
4 Żywią się malwą i liśćmi krzewów. Chlebem ich - korzeń jałowca.	4 οι περικλωντες αλιμα επι ηχουντι οιτινες αλιμα ην αυτων τα σιτα ατιμοι δε και πεφαυλισμενοι ενδεεις παντος αγαθου οι και ριζας ξυλων εμασωντο υπο λιμου μεγαλου
5 Społeczność się ich wyrzeka, krzyczy się na nich jak na złodzieja,	5 επανεστησαν μοι κλεπται
6 mieszkają na brzegu rzeki, w jamach podziemnych i skałach.	6 ων οι οικοι αυτων ησαν τρωγλαι πετρων
7 Między krzewami zawodzą, stłoczeni, nocują pod cierniem;	7 ανα μεσον ευηχων βοησονται οι υπο φρυγανα αγρια διητωντο
8 jak synów przestępcy i głupca wypędza się ich z ojczyzny.	8 αφρονων υιοι και ατιμων ονομα και κλεος εσβεσμενον απο γης
9 A teraz jestem przedmiotem ich fraszek i tematem wesołych pieśni,	9 νυνι δε κιθαρα εγω ειμι αυτων και εμε θρυλημα εχουσιν
10 brzydzą się, omijają z dala, nie wstydzą się pluć mi w twarz.	10 εβδελυξαντο δε με αποσταντες μακραν απο δε προσωπου μου ουκ εφεισαντο πτυελον
11 Cięciwę mą On zluźnił, zwalił mnie, wytrącił mi wodze z ust moich.	11 ανοιξας γαρ φαρετραν αυτου εκακωσεν με και χαλινον του προσωπου μου εξαπεστειλαν
12 Motłoch mi stanął po prawej stronie, nogom mym odejść rozkazał, na zgubne skierował mnie drogi.	12 επι δεξιων βλαστου επανεστησαν ποδα αυτων εξετειναν και ωδοποιησαν επ' εμε τριβους απωλειας αυτων
13 Zniszczył mą ścieżkę, starał się o moją zagładę, nie było żadnego sprzeciwu.	13 εξετριβησαν τριβοι μου εξεδυσεν γαρ μου την στολην
14 Wszedł poprzez wyłom szeroki, wpadł jak zawierucha.	14 βελεσιν αυτου κατηκοντισεν με κεχρηται μοι ως βουλεται εν οδυναις πεφυρμαι
15 Nagły strach mnie ogarnął, jak burza porwał mi szczęście. Uciecha minęła jak chmura.	15 επιστρεφονται δε μου αι οδυναι ωχετο μου η ελπις ωσπερ πνευμα και ωσπερ νεφος η σωτηρια μου
16 We łzach rozpływa się dusza, zgnębiły mnie dni niedoli,	16 και νυν επ' εμε εκχυθησεται η ψυχη μου εχουσιν δε με ημεραι οδυνων
17 nocą kości me jak piec rozpalone, cierpienie moje nie milknie.	17 νυκτι δε μου τα οστα συγκεκαυται τα δε νευρα μου διαλελυται
18 Suknia mocno do mnie przywarła, szczelnie przylega tunika,	18 εν πολλη ισχυι επελαβετο μου της στολης ωσπερ το περιστομιον του χιτωνος μου περιεσχεν με
19 gwałtownie do błota On mnie wrzucił, podobny jestem do pyłu i piasku.	19 ηγησαι δε με ισα πηλω εν γη και σποδω μου η μερις
20 Ciebie błagam o pomoc. Bez echa. Stałem, a nie zważałeś na mnie.	20 κεκραγα δε προς σε και ουκ εισακουεις μου εστησαν και κατενοησαν με
21 Stałeś się dla mnie okrutny. Uderzasz potężną prawicą.	21 επεβης δε μοι ανελεημονως χειρι κραταια με εμαστιγωσας
22 Porywasz, zezwalasz unosić wichrowi, rozwiewasz moją nadzieję.	22 εταξας δε με εν οδυναις και απερριψας με απο σωτηριας
23 Wiem, że mnie prowadzisz do śmierci, wspólnego miejsca żyjących.	23 οιδα γαρ οτι θανατος με εκτριψει οικια γαρ παντι θνητω γη
24 Czy zniszczonemu nie podaje się ręki? W nieszczęściu nie woła się o pomoc?	24 ει γαρ οφελον δυναιμην εμαυτον χειρωσασθαι η δεηθεις γε ετερου και ποιησει μοι τουτο
25 Czy nie płakałem z innym w dzień smutku? Współczuła z biedakiem ma dusza.	25 εγω δε επι παντι αδυνατω εκλαυσα εστεναξα δε ιδων ανδρα εν αναγκαις
26 Czekałem na szczęście - a przyszło zło, szukałem światła - a nastał mrok.	26 εγω δε επεχων αγαθοις ιδου συνηντησαν μοι μαλλον ημεραι κακων
27 Wnętrze mi kipi, nie milczy, bo spadły na mnie dni klęski.	27 η κοιλια μου εξεζεσεν και ου σιωπησεται προεφθασαν με ημεραι πτωχειας
28 Chodzę sczerniały, spalony od słońca, powstaję w gromadzie, by krzyczeć.	28 στενων πεπορευμαι ανευ φιμου εστηκα δε εν εκκλησια κεκραγως
29 Stałem się bratem szakali i sąsiadem młodych strusiów:	29 αδελφος γεγονα σειρηνων εταιρος δε στρουθων
30 Ma skóra nad piec rozpalona, a kości me - nad wiatr piekący,	30 το δε δερμα μου εσκοτωται μεγαλως τα δε οστα μου απο καυματος
31 stąd gra mi harfa żałobnie, a głos piszczałki posmętniał.	31 απεβη δε εις παθος μου η κιθαρα ο δε ψαλμος μου εις κλαυθμον εμοι