Księga Hioba 3

Biblia Tysiąclecia	LXX
1 Wreszcie Hiob otworzył usta i przeklinał swój dzień.	1 μετα τουτο ηνοιξεν ιωβ το στομα αυτου
2 Hiob zabrał głos i tak mówił:	2 και κατηρασατο την ημεραν αυτου λεγων
3 Niech przepadnie dzień mego urodzenia i noc, gdy powiedziano: Poczęty mężczyzna.	3 απολοιτο η ημερα εν η εγεννηθην και η νυξ εν η ειπαν ιδου αρσεν
4 Niech dzień ten zamieni się w ciemność, niech nie dba o niego Bóg w górze. Niechaj nie świeci mu światło,	4 η ημερα εκεινη ειη σκοτος και μη αναζητησαι αυτην ο κυριος ανωθεν μηδε ελθοι εις αυτην φεγγος
5 niechaj pochłoną go mrok i ciemności. Niechaj się chmurą zasępi, niech targnie się nań nawałnica.	5 εκλαβοι δε αυτην σκοτος και σκια θανατου επελθοι επ' αυτην γνοφος
6 Niech noc tę praciemność ogarnie i niech ją z dni roku wymażą, niech do miesięcy nie wchodzi!	6 καταραθειη η ημερα και η νυξ εκεινη απενεγκαιτο αυτην σκοτος μη ειη εις ημερας ενιαυτου μηδε αριθμηθειη εις ημερας μηνων
7 O, niech ta noc bezpłodną się stanie i niechaj nie zazna wesela!	7 αλλα η νυξ εκεινη ειη οδυνη και μη ελθοι επ' αυτην ευφροσυνη μηδε χαρμονη
8 Niech ją przeklną złorzeczący dniowi, którzy są zdolni obudzić Lewiatana.	8 αλλα καταρασαιτο αυτην ο καταρωμενος την ημεραν εκεινην ο μελλων το μεγα κητος χειρωσασθαι
9 Niech zgasną jej gwiazdy wieczorne, by próżno czekała jutrzenki, źrenic nowego dnia nie ujrzała:	9 σκοτωθειη τα αστρα της νυκτος εκεινης υπομειναι και εις φωτισμον μη ελθοι και μη ιδοι εωσφορον ανατελλοντα
10 bo nie zamknęła mi drzwi życia, by zasłonić przede mną mękę.	10 οτι ου συνεκλεισεν πυλας γαστρος μητρος μου απηλλαξεν γαρ αν πονον απο οφθαλμων μου
11 Dlaczego nie umarłem po wyjściu z łona, nie wyszedłem z wnętrzności, by skonać?	11 δια τι γαρ εν κοιλια ουκ ετελευτησα εκ γαστρος δε εξηλθον και ουκ ευθυς απωλομην
12 Po cóż mnie przyjęły kolana a piersi podały mi pokarm?	12 ινα τι δε συνηντησαν μοι γονατα ινα τι δε μαστους εθηλασα
13 Teraz bym spał, wypoczywał, odetchnąłbym w śnie pogrążony	13 νυν αν κοιμηθεις ησυχασα υπνωσας δε ανεπαυσαμην
14 z królami, ziemskimi władcami, co sobie stawiali grobowce,	14 μετα βασιλεων βουλευτων γης οι ηγαυριωντο επι ξιφεσιν
15 wśród wodzów w złoto zasobnych, których domy pełne są srebra.	15 η μετα αρχοντων ων πολυς ο χρυσος οι επλησαν τους οικους αυτων αργυριου
16 Nie żyłbym jak płód poroniony, jak dziecię, co światła nie znało.	16 η ωσπερ εκτρωμα εκπορευομενον εκ μητρας μητρος η ωσπερ νηπιοι οι ουκ ειδον φως
17 Tam niegodziwcy nie krzyczą, spokojni, zużyli już siły.	17 εκει ασεβεις εξεκαυσαν θυμον οργης εκει ανεπαυσαντο κατακοποι τω σωματι
18 Tam wszyscy więźniowie bez lęku, nie słyszą już głosu strażnika;	18 ομοθυμαδον δε οι αιωνιοι ουκ ηκουσαν φωνην φορολογου
19 tam razem i mały, i wielki, tam sługa jest wolny od pana.	19 μικρος και μεγας εκει εστιν και θεραπων ου δεδοικως τον κυριον αυτου
20 Po co się daje życie strapionym, istnienie złamanym na duchu,	20 ινα τι γαρ δεδοται τοις εν πικρια φως ζωη δε ταις εν οδυναις ψυχαις
21 co śmierci czekają na próżno, szukają jej bardziej niż skarbu w roli;	21 οι ομειρονται του θανατου και ου τυγχανουσιν ανορυσσοντες ωσπερ θησαυρους
22 cieszą się, skaczą z radości, weselą się, że doszli do grobu.	22 περιχαρεις δε εγενοντο εαν κατατυχωσιν
23 Człowiek swej drogi jest nieświadomy, Bóg sam ją przed nim zamyka.	23 θανατος ανδρι αναπαυμα συνεκλεισεν γαρ ο θεος κατ' αυτου
24 Płacz stał mi się pożywieniem, jęki moje płyną jak woda,	24 προ γαρ των σιτων μου στεναγμος μοι ηκει δακρυω δε εγω συνεχομενος φοβω
25 bo spotkało mnie, czegom się lękał, bałem się, a jednak to przyszło.	25 φοβος γαρ ον εφροντισα ηλθεν μοι και ον εδεδοικειν συνηντησεν μοι
26 Nie znam spokoju ni ciszy, nim spocznę, już wrzawa przychodzi.	26 ουτε ειρηνευσα ουτε ησυχασα ουτε ανεπαυσαμην ηλθεν δε μοι οργη