ΨΑΛΜΟΙ - Salmi - Psalms 49

LXX	JERUSALEM
1 ψαλμος τω ασαφ θεος θεων κυριος ελαλησεν και εκαλεσεν την γην απο ανατολων ηλιου και μεχρι δυσμων	1 Du maître de chant. Des fils de Coré.Psaume.
2 εκ σιων η ευπρεπεια της ωραιοτητος αυτου ο θεος εμφανως ηξει	2 Ecoutez ceci, tous les peuples, prêtez l'oreille, tous les habitants du monde,
3 ο θεος ημων και ου παρασιωπησεται πυρ εναντιον αυτου καυθησεται και κυκλω αυτου καταιγις σφοδρα	3 gens du commun et gens de condition, riches et pauvres ensemble!
4 προσκαλεσεται τον ουρανον ανω και την γην διακριναι τον λαον αυτου	4 Ma bouche énonce la sagesse, et le murmure de mon coeur, l'intelligence;
5 συναγαγετε αυτω τους οσιους αυτου τους διατιθεμενους την διαθηκην αυτου επι θυσιαις	5 je tends l'oreille à quelque proverbe, je résous sur la lyre mon énigme.
6 και αναγγελουσιν οι ουρανοι την δικαιοσυνην αυτου οτι ο θεος κριτης εστιν διαψαλμα	6 Pourquoi craindre aux jours de malheur? La malice me talonne et me cerne:
7 ακουσον λαος μου και λαλησω σοι ισραηλ και διαμαρτυρομαι σοι ο θεος ο θεος σου ειμι εγω	7 eux se fient à leur fortune, se prévalent du surcroît de leur richesse.
8 ουκ επι ταις θυσιαις σου ελεγξω σε τα δε ολοκαυτωματα σου ενωπιον μου εστιν δια παντος	8 Mais l'homme ne peut acheter son rachat ni payer à Dieu sa rançon:
9 ου δεξομαι εκ του οικου σου μοσχους ουδε εκ των ποιμνιων σου χιμαρους	9 il est coûteux, le rachat de son âme, et il manquera toujours
10 οτι εμα εστιν παντα τα θηρια του δρυμου κτηνη εν τοις ορεσιν και βοες	10 pour que l'homme survive et jamais ne voie la fosse.
11 εγνωκα παντα τα πετεινα του ουρανου και ωραιοτης αγρου μετ' εμου εστιν	11 Or, il verra mourir les sages, périr aussi le fou et l'insensé, qui laissent à d'autres leur fortune.
12 εαν πεινασω ου μη σοι ειπω εμη γαρ εστιν η οικουμενη και το πληρωμα αυτης	12 Leurs tombeaux sont à jamais leurs maisons, et leurs demeures d'âge en âge; et ils avaient mis leurnom sur leurs terres!
13 μη φαγομαι κρεα ταυρων η αιμα τραγων πιομαι	13 L'homme dans son luxe ne comprend pas, il ressemble au bétail muet.
14 θυσον τω θεω θυσιαν αινεσεως και αποδος τω υψιστω τας ευχας σου	14 Ainsi vont-ils, sûrs d'eux-mêmes, et finissent-ils, contents de leur sort.
15 και επικαλεσαι με εν ημερα θλιψεως και εξελουμαι σε και δοξασεις με διαψαλμα	15 Troupeau que l'on parque au shéol, la Mort les mène paître, les hommes droits domineront sureux. Au matin s'évanouit leur image, le shéol, voilà leur résidence!
16 τω δε αμαρτωλω ειπεν ο θεος ινα τι συ διηγη τα δικαιωματα μου και αναλαμβανεις την διαθηκην μου δια στοματος σου	16 Mais Dieu rachètera mon âme des griffes du shéol, et me prendra.
17 συ δε εμισησας παιδειαν και εξεβαλες τους λογους μου εις τα οπισω	17 Ne crains pas quand l'homme s'enrichit, quand s'accroît la gloire de sa maison.
18 ει εθεωρεις κλεπτην συνετρεχες αυτω και μετα μοιχων την μεριδα σου ετιθεις	18 A sa mort, il n'en peut rien emporter, avec lui ne descends pas sa gloire.
19 το στομα σου επλεονασεν κακιαν και η γλωσσα σου περιεπλεκεν δολιοτητα	19 Son âme qu'en sa vie il bénissait -- et l'on te loue d'avoir pris soin de toi --
20 καθημενος κατα του αδελφου σου κατελαλεις και κατα του υιου της μητρος σου ετιθεις σκανδαλον	20 ira rejoindre la lignée de ses pères qui plus jamais ne verront la lumière.
21 ταυτα εποιησας και εσιγησα υπελαβες ανομιαν οτι εσομαι σοι ομοιος ελεγξω σε και παραστησω κατα προσωπον σου	21 L'homme dans son luxe ne comprend pas, il ressemble au bétail muet.
22 συνετε δη ταυτα οι επιλανθανομενοι του θεου μηποτε αρπαση και μη η ο ρυομενος
23 θυσια αινεσεως δοξασει με και εκει οδος η δειξω αυτω το σωτηριον του θεου