ΨΑΛΜΟΙ - Salmi - Psalms 49

LXX	BIBLES DES PEUPLES
1 ψαλμος τω ασαφ θεος θεων κυριος ελαλησεν και εκαλεσεν την γην απο ανατολων ηλιου και μεχρι δυσμων	1 Au maître de chant. Psaume des fils de Coré.
2 εκ σιων η ευπρεπεια της ωραιοτητος αυτου ο θεος εμφανως ηξει	2 Écoutez ceci, tous les peuples, tous, prêtez l’oreille, habitants du monde,
3 ο θεος ημων και ου παρασιωπησεται πυρ εναντιον αυτου καυθησεται και κυκλω αυτου καταιγις σφοδρα	3 enfants du peuple ou fils à papa, le riche aussi bien que le pauvre.
4 προσκαλεσεται τον ουρανον ανω και την γην διακριναι τον λαον αυτου	4 Je veux dire des paroles de sagesse, ce qu’en mon cœur je médite donne à réfléchir.
5 συναγαγετε αυτω τους οσιους αυτου τους διατιθεμενους την διαθηκην αυτου επι θυσιαις	5 Je cherche à bien entendre une maxime, puis j’explique mon énigme au son de la cithare.
6 και αναγγελουσιν οι ουρανοι την δικαιοσυνην αυτου οτι ο θεος κριτης εστιν διαψαλμα	6 Pourquoi craindrais-je dans les jours mauvais, quand je vois tout autour les traîtres et leurs méfaits.
7 ακουσον λαος μου και λαλησω σοι ισραηλ και διαμαρτυρομαι σοι ο θεος ο θεος σου ειμι εγω	7 Leur assurance vient de leur fortune, eux qui se font gloire de leur grande richesse.
8 ουκ επι ταις θυσιαις σου ελεγξω σε τα δε ολοκαυτωματα σου ενωπιον μου εστιν δια παντος	8 Mais qui rachètera son frère et donnera à Dieu la rançon?
9 ου δεξομαι εκ του οικου σου μοσχους ουδε εκ των ποιμνιων σου χιμαρους	9 Racheter la vie? C’est bien trop cher, et voilà tout fini à jamais.
10 οτι εμα εστιν παντα τα θηρια του δρυμου κτηνη εν τοις ορεσιν και βοες	10 Pourraient-ils vivre toujours et ne jamais passer par la tombe?
11 εγνωκα παντα τα πετεινα του ουρανου και ωραιοτης αγρου μετ' εμου εστιν	11 On voit que le sage meurt, tout comme le fou et l’imbécile. Ils périront, laissant à d’autres leur fortune.
12 εαν πεινασω ου μη σοι ειπω εμη γαρ εστιν η οικουμενη και το πληρωμα αυτης	12 Leur tombe est leur maison définitive, d’âge en âge ils y seront à demeure: leur nom seulement restera sur leurs terres.
13 μη φαγομαι κρεα ταυρων η αιμα τραγων πιομαι	13 L’homme arrivé ne pense plus à rien, comme le bétail, il va à l’abattoir.
14 θυσον τω θεω θυσιαν αινεσεως και αποδος τω υψιστω τας ευχας σου	14 Voilà où courent ceux qui comptent sur eux-mêmes, c’est là qu’aboutiront ceux qui s’écoutent parler.
15 και επικαλεσαι με εν ημερα θλιψεως και εξελουμαι σε και δοξασεις με διαψαλμα	15 Comme des moutons ils sont parqués au séjour d’en bas, la mort les mène paître et leur impose sa loi. Ils sont le fantasme dissipé au matin, qui rentre chez lui au séjour d’en bas.
16 τω δε αμαρτωλω ειπεν ο θεος ινα τι συ διηγη τα δικαιωματα μου και αναλαμβανεις την διαθηκην μου δια στοματος σου	16 Moi, par contre, Dieu me rachètera, il me réclamera au séjour d’en bas.
17 συ δε εμισησας παιδειαν και εξεβαλες τους λογους μου εις τα οπισω	17 Ne crains donc pas si tu vois l’homme s’enrichir, et sa maison puissante:
18 ει εθεωρεις κλεπτην συνετρεχες αυτω και μετα μοιχων την μεριδα σου ετιθεις	18 il n’emportera rien de cela à sa mort, sa richesse ne le suivra pas.
19 το στομα σου επλεονασεν κακιαν και η γλωσσα σου περιεπλεκεν δολιοτητα	19 Il se félicitait quand il vivait: “On pourra dire que tu t’es fait la vie belle”;
20 καθημενος κατα του αδελφου σου κατελαλεις και κατα του υιου της μητρος σου ετιθεις σκανδαλον	20 mais il lui faut aller rejoindre ses pères et jamais il ne reverra la lumière.
21 ταυτα εποιησας και εσιγησα υπελαβες ανομιαν οτι εσομαι σοι ομοιος ελεγξω σε και παραστησω κατα προσωπον σου	21 L’homme arrivé ne pense plus à rien, comme le bétail, il va à l’abattoir.
22 συνετε δη ταυτα οι επιλανθανομενοι του θεου μηποτε αρπαση και μη η ο ρυομενος
23 θυσια αινεσεως δοξασει με και εκει οδος η δειξω αυτω το σωτηριον του θεου