Księga Przysłów 31

¹ Słowa Lemuela, króla Massa, których nauczyła go matka.

² Cóż, synu? Cóż, synu mojego łona? Cóż, synu mych ślubów?

³ Nie oddawaj kobietom swojej mocy ni rządów twych tym, które gubią królów.

⁴ Nie dla królów, Lemuelu, nie dla królów picie wina ani dla władców pożądanie sycery,

⁵ by pijąc, praw nie zapomnieli, nie zaniedbali prawa ubogich.

⁶ Daj sycerę skazańcom, a wino zgorzkniałym na duchu:

⁷ niech piją, niech nędzy zapomną, na trud już niepomni.

⁸ Ty usta otwórz dla niemych, na sąd dla godnych litości,

⁹ rządź uczciwie i usta swe otwórz, obroń uciemiężonych i biednych!

¹⁰ Niewiastę dzielną któż znajdzie? Jej wartość przewyższa perły.

¹¹ Serce małżonka jej ufa, na zyskach mu nie zbywa;

¹² nie czyni mu źle, ale dobrze przez wszystkie dni jego życia.

¹³ O len się stara i wełnę, pracuje starannie rękami.

¹⁴ Podobnie jak okręt kupiecki żywność sprowadza z daleka.

¹⁵ Wstaje, gdy jeszcze jest noc, i żywność rozdziela domowi, a obowiązki - swym dziewczętom.

¹⁶ Myśli o roli - kupuje ją: z zarobku swych rąk zasadza winnicę.

¹⁷ Przepasuje mocą swe biodra, umacnia swoje ramiona.

¹⁸ Już widzi pożytek z swej pracy: jej lampa wśród nocy nie gaśnie.

¹⁹ Wyciąga ręce po kądziel, jej palce chwytają wrzeciono.

²⁰ Otwiera dłoń ubogiemu, do nędzarza wyciąga swe ręce.

²¹ Dla domu nie boi się śniegu, bo cały dom odziany na lata,

²² sporządza sobie okrycia, jej szaty z bisioru i z purpury.

²³ W bramie jej mąż szanowany, gdy wśród starszyzny kraju zasiądzie.

²⁴ Płótno wyrabia, sprzedaje, pasy dostarcza kupcowi.

²⁵ Strojem jej siła i godność, do dnia przyszłego się śmieje.

²⁶ Otwiera usta z mądrością, na języku jej miłe nauki.

²⁷ Bada bieg spraw domowych, nie jada chleba lenistwa.

²⁸ Powstają synowie, by szczęście jej uznać, i mąż, ażeby ją sławić:

²⁹ Wiele niewiast pilnie pracuje, lecz ty przewyższasz je wszystkie.

³⁰ Kłamliwy wdzięk i marne jest piękno: chwalić należy niewiastę, co boi się Pana.

³¹ Z owocu jej rąk jej dajcie, niech w bramie chwalą jej czyny.