ΙΩΒ - Giobbe - Job 6

LXX	BIBLES DES PEUPLES
1 υπολαβων δε ιωβ λεγει	1 Job prit la parole et dit:
2 ει γαρ τις ιστων στησαι μου την οργην τας δε οδυνας μου αραι εν ζυγω ομοθυμαδον	2 Oh! si l’on pouvait peser à son poids ma peine, et mettre ensemble mes malheurs sur la balance,
3 και δη αμμου παραλιας βαρυτερα εσται αλλ' ως εοικεν τα ρηματα μου εστιν φαυλα	3 ils pèseraient plus lourd que les sables des mers! Voilà pourquoi mes paroles s’emballent.
4 βελη γαρ κυριου εν τω σωματι μου εστιν ων ο θυμος αυτων εκπινει μου το αιμα οταν αρξωμαι λαλειν κεντουσι με	4 Je porte en moi les flèches du Puissant, mon esprit en absorbe le poison; que dirai-je à Dieu quand elles me tourmentent?
5 τι γαρ μη δια κενης κεκραξεται ονος αγριος αλλ' η τα σιτα ζητων ει δε και ρηξει φωνην βους επι φατνης εχων τα βρωματα	5 L’âne va-t-il braire lorsqu’il a trouvé l’herbe, ou le bœuf meugler quand il a son fourrage?
6 ει βρωθησεται αρτος ανευ αλος ει δε και εστιν γευμα εν ρημασιν κενοις	6 La nourriture a-t-elle du goût sans sel, et le blanc d’œuf peut-il être apprécié?
7 ου δυναται γαρ παυσασθαι μου η ψυχη βρομον γαρ ορω τα σιτα μου ωσπερ οσμην λεοντος	7 Mais voici que j’ai maintenant pour pain, tout ce à quoi je n’aurais voulu toucher.
8 ει γαρ δωη και ελθοι μου η αιτησις και την ελπιδα μου δωη ο κυριος	8 Qui fera que ma demande parvienne et que Dieu me donne ce que j’espère:
9 αρξαμενος ο κυριος τρωσατω με εις τελος δε μη με ανελετω	9 qu’il se décide enfin à m’écraser, qu’il laisse aller sa main et me supprime.
10 ειη δε μου πολις ταφος εφ' ης επι τειχεων ηλλομην επ' αυτης ου μη φεισωμαι ου γαρ εψευσαμην ρηματα αγια θεου μου	10 Ce serait pour moi une consolation, une dernière joie dans mes tourments, de n’avoir pas renié les paroles du Saint.
11 τις γαρ μου η ισχυς οτι υπομενω η τις μου ο χρονος οτι ανεχεται μου η ψυχη	11 Aurai-je encore la force d’attendre, et quel avenir puis-je encore espérer?
12 μη ισχυς λιθων η ισχυς μου η αι σαρκες μου εισιν χαλκειαι	12 Ai-je la résistance du roc, et ma chair est-elle de bronze?
13 η ουκ επ' αυτω επεποιθειν βοηθεια δε απ' εμου απεστιν	13 Je ne peux plus rien pour m’en tirer, et tout autre secours a fui loin de moi.
14 απειπατο με ελεος επισκοπη δε κυριου υπερειδεν με	14 Quand on refuse à un ami sa compassion, on lui fait perdre la crainte du Tout-Puissant.
15 ου προσειδον με οι εγγυτατοι μου ωσπερ χειμαρρους εκλειπων η ωσπερ κυμα παρηλθον με	15 Mes frères ont été pour moi un ruisseau trompeur, un torrent dont les eaux n’ont qu’un temps:
16 οιτινες με διευλαβουντο νυν επιπεπτωκασιν μοι ωσπερ χιων η κρυσταλλος πεπηγως	16 ce n’était que la fonte des glaces, elles sortaient de dessous les neiges.
17 καθως τακεισα θερμης γενομενης ουκ επεγνωσθη οπερ ην	17 Vienne la saison sèche et elles tarissent, dès qu’il fait chaud leur lit est à sec.
18 ουτως καγω κατελειφθην υπο παντων απωλομην δε και εξοικος εγενομην	18 Les caravanes en perdent leur chemin, elles s’enfoncent dans l’inconnu et s’y perdent.
19 ιδετε οδους θαιμανων ατραπους σαβων οι διορωντες	19 Les caravanes de Teima s’y repéraient, les voyageurs de Chéba s’y dirigeaient,
20 και αισχυνην οφειλησουσιν οι επι πολεσιν και χρημασιν πεποιθοτες	20 mais ils sont déçus dans leur attente; arrivés sur place, ils ne savent que faire.
21 αταρ δε και υμεις επεβητε μοι ανελεημονως ωστε ιδοντες το εμον τραυμα φοβηθητε	21 Voilà bien ce que vous êtes pour moi maintenant: vous avez vu l’horreur et vous avez pris peur.
22 τι γαρ μη τι υμας ητησα η της παρ' υμων ισχυος επιδεομαι	22 Je ne vous ai pas dit: “Donnez-moi, payez ma rançon sur vos biens!”
23 ωστε σωσαι με εξ εχθρων η εκ χειρος δυναστων ρυσασθαι με	23 Ai-je dit: “Délivrez-moi d’un ennemi, arrachez-moi aux mains d’un tyran”?
24 διδαξατε με εγω δε κωφευσω ει τι πεπλανημαι φρασατε μοι	24 Éclairez-moi plutôt, je ne dirai rien, montrez-moi où est mon erreur.”
25 αλλ' ως εοικεν φαυλα αληθινου ρηματα ου γαρ παρ' υμων ισχυν αιτουμαι	25 Des arguments justes, on les recevra bien, mais que reprenez-vous avec vos remontrances?
26 ουδε ο ελεγχος υμων ρημασιν με παυσει ουδε γαρ υμων φθεγμα ρηματος ανεξομαι	26 Cherchez-vous simplement à condamner des mots, rectifier les paroles d’un homme en peine?
27 πλην οτι επ' ορφανω επιπιπτετε εναλλεσθε δε επι φιλω υμων	27 Mais voudriez-vous tirer au sort l’orphelin, iriez-vous jusqu’à vendre votre ami?
28 νυνι δε εισβλεψας εις προσωπα υμων ου ψευσομαι	28 Je vous le demande, regardez-moi, je ne vous mentirai pas en face.
29 καθισατε δη και μη ειη αδικον και παλιν τω δικαιω συνερχεσθε	29 Recommencez, pas de fausse justice! reprenons l’examen de ma cause.
30 ου γαρ εστιν εν γλωσση μου αδικον η ο λαρυγξ μου ουχι συνεσιν μελετα	30 Est-ce que j’ai dit quelque chose de mal, est-ce que j’ai mal compris le sens du malheur?