ΙΩΒ - Giobbe - Job 6

GREEK BIBLE	NOVA VULGATA
1 Ο δε Ιωβ απεκριθη και ειπεν?	1 Respondens autem Iob dixit:
2 Ειθε να εζυγιζετο τωοντι η λυπη μου, και η συμφορα μου να ετιθετο ολη ομου εν τη πλαστιγγι.	2 “ Utinam appenderetur aegritu do mea, et calamitatem meam assumerent in statera!
3 Επειδη τωρα ηθελεν εισθαι βαρυτερα υπερ την αμμον της θαλασσης? δια τουτο οι λογοι μου καταπινονται.	3 Nunc vero arena maris haec gravior apparet, inde verbis meis haesito.
4 Διοτι τα βελη του Παντοδυναμου ειναι εντος μου, των οποιων το φαρμακιον εκπινει το πνευμα μου? οι τρομοι του Θεου παραταττονται εναντιον μου.	4 Quia sagittae Omnipotentis in me sunt, quarum venenum ebibit spiritus meus; et terrores Dei militant contra me.
5 Ογκαται ο αγριος ονος παρα τη χλοη; η μυκαται ο βους παρα τη φατνη αυτου;	5 Numquid rugiet onager, cum habueritherbam? Aut mugiet bos, cum ante praesepe plenum steterit?
6 Τρωγεται το ανοστον χωρις αλατος; η υπαρχει γευσις εν τω λευκωματι του ωου;	6 Aut poterit comedi insulsum, quod non est sale conditum? Aut poterit gustari herba insulsa?
7 Τα πραγματα, τα οποια η ψυχη μου απεστρεφετο να εγγιση, εγειναν ως το αηδες φαγητον μου.	7 Quae prius nolebat tangere anima mea, nunc prae angustia cibi mei sunt.
8 Ειθε να απελαμβανον την αιτησιν μου, και να μοι εδιδεν ο Θεος την Επιθυμιαν μου.	8 Quis det, ut veniat petitio mea, et, quod exspecto, tribuat mihi Deus?
9 Και να ηθελεν ευδοκησει ο Θεος να με αφανιση? να απολυση την χειρα αυτου και να με κοψη.	9 Utinam Deus me conterat; solvat manum suam et succidat me!
10 Και θελει εισθαι ετι η παρηγορια μου, οτι, και αν καταναλωθω εν τη θλιψει και αυτος δεν με λυπηθη, εγω δεν εκρυψα τους λογους του Αγιου.	10 Et haec mihi sit consolatio, et exsultabo vel in pavore, qui non parcat, nec celabo sermones Sancti.
11 Ποια η δυναμις μου, ωστε να εγκαρτερω; και ποιον το τελος μου, ωστε να υποφερη η ψυχη μου;	11 Quae est enim fortitudo mea, ut sustineam? Aut quis finis meus, ut patienter agam?
12 Μηπως η δυναμις μου ειναι δυναμις λιθων; η η σαρξ μου χαλκος;	12 Num fortitudo lapidum, fortitudo mea? Num caro mea aenea est?
13 Μηπως δεν εξελιπεν εν εμοι η βοηθεια μου και απεμακρυνθη απ' εμου η σωτηρια;	13 An non est auxilium mihi in me, et virtus quoque remota est a me?
14 Εις τον τεθλιμμενον ελεος πρεπει παρα του φιλου αυτου? αλλ' αυτος εγκατελιπε τον φοβον του Παντοδυναμου.	14 Qui tollit ab amico suo misericordiam, timorem Omnipotentis derelinquit.
15 Οι αδελφοι μου εφερθησαν απατηλως ως χειμαρρος, ως ρευμα χειμαρρων παρηλθον?	15 Fratres mei mentiti sunt me sicut alveus torrentium, qui evanescunt
16 οιτινες θολονονται εκ του παγου, εις τους οποιους διαλυεται η χιων?	16 nigrescentes glacie, cum ingruit super eos nix.
17 οταν θερμανθωσιν, εκλειπουσιν? οταν γεινη θερμοτης, εξαλειφονται απο του τοπου αυτων.	17 Tempore, quo diffluunt, arescunt et, ut incaluerit, solvuntur de loco suo.
18 Τα ιχνη της πορειας αυτων συστρεφονται? καταντωσιν εις το μηδεν και χανονται?	18 Deflectunt viatorum turmae de viis suis, ascendentes per desertum pereunt.
19 τα πληθη της Θαιμα εθεωρουν, οι συνοδοιποροι της Σεβα περιεμενον αυτους?	19 Commeatus Thema consideraverunt, viatores Saba speraverunt in eis.
20 Εψευσθησαν της ελπιδος αυτων? ηλθον εκει και ενετραπησαν.	20 Confusi sunt, quia speraverunt; venerunt eo usque, et pudore cooperti sunt.
21 Τωρα και σεις εισθε ως αυτοι? ειδετε την πληγην μου και ετρομαξατε.	21 Ita nunc vos facti estis mihi; videntes plagam meam, timetis.
22 Μηπως εγω ειπα, Φερετε προς εμε; η, Δοτε δωρον εις εμε απο της περιουσιας υμων;	22 Numquid dixi: Afferte mihi et de substantia vestra donate mihi?
23 η, Ελευθερωσατε με εκ της χειρος του εχθρου; η, Λυτρωσατε με εκ της χειρος των ισχυρων;	23 vel: Liberate me de manu hostis et de manu robustorum eruite me?
24 Διδαξατε με, και εγω θελω σιωπησει? και δειξατε μοι κατα τι εσφαλα.	24 Docete me, et ego tacebo, et, si quid forte ignoravi, instruite me.
25 Ποσον ισχυροι ειναι οι ορθοι λογοι? αλλ' ο ελεγχος σας, τι αποδεικνυει;	25 Quare detraxistis sermonibus veritatis, cum e vobis nullus sit, qui possit arguere me?
26 Φανταζεσθε να ελεγξητε λογους, ενω αι ομιλιαι του απηλπισμενου ειναι ως ανεμος;	26 Ad increpandum tantum eloquia concinnatis, sed in ventum verba desperati.
27 Τωοντι, σεις επιπιπτετε επι τον ορφανον, και σκαπτετε λακκον εις τον φιλον σας.	27 Super pupillum irruitis et subvertere nitimini amicum vestrum.
28 Τωρα λοιπον ευαρεστηθητε να εμβλεψητε εις εμε, διοτι εμπροσθεν υμων κειται αν εγω ψευδωμαι.	28 Nunc, quaeso, convertimini ad me, et in faciem vestram non mentiar.
29 Επιστρεψατε, παρακαλω? ας μη γεινη αδικια? ναι, επιστρεψατε παλιν? η δικαιοσυνη μου ειναι εν τουτω.	29 Revertite! Nulla erit improbitas. Revertite! Adhuc praesens adest iustitia mea.
30 Υπαρχει αδικια εν τη γλωσση μου; δεν δυναται ο ουρανισκος μου να διακρινη τα διεφθαρμενα;	30 Estne in lingua mea improbitas? An palatum meum non discernit nequitiam?