Jób könyve 17

KÁLDI-NEOVULGÁTA	SMITH VAN DYKE
1 A lelkem megtört, napjaim végüket járják, már csak a sír vár rám!	1 روحي تلفت. ايامي انطفأت. انما القبور لي
2 Nem vétettem, mégis keserűségeken időzik szemem.	2 لولا المخاتلون عندي وعيني تبيت على مشاجراتهم.
3 Szabadíts meg, Uram, és végy magad mellé, akkor bárki keze küzdhet ellenem!	3 كن ضامني عند نفسك. من هو الذي يصفق يدي.
4 Szívüket elzártad a belátástól, ezért nem kerekedhetnek felül!	4 لانك منعت قلبهم عن الفطنة. لاجل ذلك لا ترفعهم.
5 Az ilyen prédát ígér barátainak, mialatt gyermekei szeme eleped.	5 الذي يسلم الاصحاب للسلب تتلف عيون بنيه.
6 Példabeszéddé tett engem a népnél, s elrettentő példa vagyok előttük.	6 اوقفني مثلا للشعوب وصرت للبصق في الوجه.
7 Szemem homályba borult a bánkódástól, és tagjaim olyanok lettek, mint az árnyék.	7 كلت عيني من الحزن واعضائي كلها كالظل.
8 Szörnyülködnek ezen az igazak, s a tiszta felháborodik a képmutató ellen;	8 يتعجب المستقيمون من هذا والبريء ينتهض على الفاجر.
9 az igaz kitart a maga útján, s a tisztakezű erőben gyarapszik.	9 اما الصدّيق فيستمسك بطريقه والطاهر اليدين يزداد قوة
10 De gyertek csak ismét, valahányan vagytok, bár egy bölcsre sem akadok közöttetek!	10 ولكن ارجعوا كلكم وتعالوا فلا اجد فيكم حكيما.
11 Napjaim elmúltak, terveim meghiúsultak, amelyek szívemet gyötörték,	11 ايامي قد عبرت. مقاصدي إرث قلبي قد انتزعت.
12 s az éjjelt nappallá változtatták, úgy, hogy sötétség után újra világosságot várok.	12 يجعلون الليل نهارا نورا قريبا للظلمة.
13 Remélhetek-e valamit? Az alvilág a lakásom, s a sötétségben vetem meg ágyamat;	13 اذا رجوت الهاوية بيتا لي وفي الظلام مهدت فراشي
14 a rothadásnak mondom: Atyám vagy! S a férgeknek, hogy: Anyám! és: Nővérem!	14 وقلت للقبر انت ابي وللدود انت امي واختي
15 Hol van tehát a reménységem? S amit várok, ki látja meg azt?	15 فاين اذا آمالي. آمالي. من يعاينها.
16 Mind, amim van, leszáll az alvilág fenekére; vajon ott legalább lesz-e nyugodalmam?«	16 تهبط الى مغاليق الهاوية اذ ترتاح معا في التراب