Scrutatio

Lunedi, 13 maggio 2024 - Beata Vergine Maria di Fatima ( Letture di oggi)

Salmos 39


font
EL LIBRO DEL PUEBLO DE DIOSNOVA VULGATA
1 Del maestro de coro. De Iedutún. Salmo de David.

1 Magistro chori, Idithun. Psalmus. David.
2 Yo pensé: «Voy a vigilar mi proceder

para no excederme con la lengua;

le pondré una mordaza a mi boca,

mientras tenga delante al malvado».

2 Dixi: “ Custodiam vias meas,
ut non delinquam in lingua mea;
ponam ori meo custodiam,
donec consistit peccator adversum me ”.
3 Entonces me encerré en el silencio,

callé, pero no me fue bien:

el dolor se me hacía insoportable;

3 Tacens obmutui et silui absque ullo bono,
et dolor meus renovatus est.
4 el corazón me ardía en el pecho,

y a fuerza de pensar, el fuego se inflamaba,

¡hasta que al fin tuve que hablar!

4 Concaluit cor meum intra me,
et in meditatione mea exarsit ignis.
5 Señor, dame a conocer mi fin

y cuál es la medida de mis días

para que comprenda lo frágil que soy:

5 Locutus sum in lingua mea:
“ Notum fac mihi, Domine, finem meum;
et numerum dierum meorum quis est,
ut sciam quam brevis sit vita mea ”.
6 no me diste más que un palmo de vida,

y mi existencia es como nada ante ti.

Ahí está el hombre: es tan sólo un soplo,

6 Ecce paucorum palmorum fecisti dies meos,
et spatium vitae meae tamquam nihilum ante te.
Etenim universa vanitas omnis homo constitutus est.
7 pasa lo mismo que una sombra;

s e inquieta por cosas fugaces

y atesora sin saber para quién.

7 Etenim ut imago pertransit homo.
Etenim vanitas est et concitatur;
thesaurizat et ignorat quis congregabit ea.
8 Y ahora, Señor, ¿qué esperanza me queda?

Mi esperanza está puesta sólo en ti:

8 Et nunc quae est exspectatio mea, Domine?
Spes mea apud te est.
9 líbrame de todas mis maldades,

y no me expongas a la burla de los necios.

9 Ab omnibus iniquitatibus meis erue me,
opprobrium insipienti ne ponas me.
10 Yo me callo, no me atrevo a abrir la boca,

porque eres tú quien hizo todo esto.

10 Obmutui et non aperiam os meum,
quoniam tu fecisti.
11 Aparta de mí tus golpes:

¡me consumo bajo el peso de tu mano!

11 Amove a me plagas tuas:
ab ictu manus tuae ego defeci.
12 Tú corriges a los hombres,

castigando sus culpas;

carcomes como la polilla sus tesoros:

un soplo, nada más, es todo hombre.

12 In increpationibus, propter iniquitatem, corripuisti hominem,
et tabescere fecisti, sicut tinea, desiderabilia eius.
Etenim vanitas omnis homo.
13 Escucha, Señor, mi oración;

presta oído a mi clamor;

no seas insensible a mi llanto,

porque soy un huésped en tu casa,

un peregrino, lo mismo que mis padres.

13 Exaudi orationem meam, Domine,
et clamorem meum auribus percipe.
Ad lacrimas meas ne obsurdescas,
quoniam advena ego sum apud te,
peregrinus sicut omnes patres mei.
14 No me mires con enojo,

para que pueda alegrarme,

antes que me vaya y ya no exista más.
14 Avertere a me, ut refrigerer,
priusquam abeam et non sim amplius.