Księga Hioba 30

¹ A teraz śmieją się ze mnie wiekiem ode mnie młodsi. Ich ojców umieścić nie chciałem z psami przy mojej trzodzie:

² bo cóż mi po pracy ich rąk, gdy siły ich opuściły,

³ wynędzniali z biedy i głodu? Zrywają rośliny pustyni, ziemi od dawna jałowej.

⁴ Żywią się malwą i liśćmi krzewów. Chlebem ich - korzeń jałowca.

⁵ Społeczność się ich wyrzeka, krzyczy się na nich jak na złodzieja,

⁶ mieszkają na brzegu rzeki, w jamach podziemnych i skałach.

⁷ Między krzewami zawodzą, stłoczeni, nocują pod cierniem;

⁸ jak synów przestępcy i głupca wypędza się ich z ojczyzny.

⁹ A teraz jestem przedmiotem ich fraszek i tematem wesołych pieśni,

¹⁰ brzydzą się, omijają z dala, nie wstydzą się pluć mi w twarz.

¹¹ Cięciwę mą On zluźnił, zwalił mnie, wytrącił mi wodze z ust moich.

¹² Motłoch mi stanął po prawej stronie, nogom mym odejść rozkazał, na zgubne skierował mnie drogi.

¹³ Zniszczył mą ścieżkę, starał się o moją zagładę, nie było żadnego sprzeciwu.

¹⁴ Wszedł poprzez wyłom szeroki, wpadł jak zawierucha.

¹⁵ Nagły strach mnie ogarnął, jak burza porwał mi szczęście. Uciecha minęła jak chmura.

¹⁶ We łzach rozpływa się dusza, zgnębiły mnie dni niedoli,

¹⁷ nocą kości me jak piec rozpalone, cierpienie moje nie milknie.

¹⁸ Suknia mocno do mnie przywarła, szczelnie przylega tunika,

¹⁹ gwałtownie do błota On mnie wrzucił, podobny jestem do pyłu i piasku.

²⁰ Ciebie błagam o pomoc. Bez echa. Stałem, a nie zważałeś na mnie.

²¹ Stałeś się dla mnie okrutny. Uderzasz potężną prawicą.

²² Porywasz, zezwalasz unosić wichrowi, rozwiewasz moją nadzieję.

²³ Wiem, że mnie prowadzisz do śmierci, wspólnego miejsca żyjących.

²⁴ Czy zniszczonemu nie podaje się ręki? W nieszczęściu nie woła się o pomoc?

²⁵ Czy nie płakałem z innym w dzień smutku? Współczuła z biedakiem ma dusza.

²⁶ Czekałem na szczęście - a przyszło zło, szukałem światła - a nastał mrok.

²⁷ Wnętrze mi kipi, nie milczy, bo spadły na mnie dni klęski.

²⁸ Chodzę sczerniały, spalony od słońca, powstaję w gromadzie, by krzyczeć.

²⁹ Stałem się bratem szakali i sąsiadem młodych strusiów:

³⁰ Ma skóra nad piec rozpalona, a kości me - nad wiatr piekący,

³¹ stąd gra mi harfa żałobnie, a głos piszczałki posmętniał.