ΙΩΒ - Giobbe - Job 6

LXX	JERUSALEM
1 υπολαβων δε ιωβ λεγει	1 Job prit la parole et dit:
2 ει γαρ τις ιστων στησαι μου την οργην τας δε οδυνας μου αραι εν ζυγω ομοθυμαδον	2 Oh! Si l'on pouvait peser mon affliction, mettre sur une balance tous mes maux ensemble!
3 και δη αμμου παραλιας βαρυτερα εσται αλλ' ως εοικεν τα ρηματα μου εστιν φαυλα	3 Mais c'est plus lourd que le sable des mers: aussi mes propos sont-ils irréfléchis.
4 βελη γαρ κυριου εν τω σωματι μου εστιν ων ο θυμος αυτων εκπινει μου το αιμα οταν αρξωμαι λαλειν κεντουσι με	4 Les flèches de Shaddaï en moi sont plantées, mon humeur boit leur venin et les terreurs de Dieu sont enligne contre moi.
5 τι γαρ μη δια κενης κεκραξεται ονος αγριος αλλ' η τα σιτα ζητων ει δε και ρηξει φωνην βους επι φατνης εχων τα βρωματα	5 Voit-on braire l'onagre auprès de l'herbe tendre, le boeuf mugir à portée du fourrage?
6 ει βρωθησεται αρτος ανευ αλος ει δε και εστιν γευμα εν ρημασιν κενοις	6 Un aliment fade se mange-t-il sans sel, le blanc de l'oeuf a-t-il quelque saveur?
7 ου δυναται γαρ παυσασθαι μου η ψυχη βρομον γαρ ορω τα σιτα μου ωσπερ οσμην λεοντος	7 Or ce que mon appétit se refuse à toucher, c'est là ma nourriture de malade.
8 ει γαρ δωη και ελθοι μου η αιτησις και την ελπιδα μου δωη ο κυριος	8 Oh! que se réalise donc ma prière, que Dieu réponde à mon attente!
9 αρξαμενος ο κυριος τρωσατω με εις τελος δε μη με ανελετω	9 Que Lui consente à m'écraser, qu'il dégage sa main et me supprime!
10 ειη δε μου πολις ταφος εφ' ης επι τειχεων ηλλομην επ' αυτης ου μη φεισωμαι ου γαρ εψευσαμην ρηματα αγια θεου μου	10 J'aurai du moins cette consolation, ce sursaut de joie en de cruelles souffrances, de n'avoir pas renié lesdécrets du Saint.
11 τις γαρ μου η ισχυς οτι υπομενω η τις μου ο χρονος οτι ανεχεται μου η ψυχη	11 Ai-je donc assez de force pour attendre? Voué à une telle fin, à quoi bon patienter?
12 μη ισχυς λιθων η ισχυς μου η αι σαρκες μου εισιν χαλκειαι	12 Ma force est-elle celle du roc, ma chair est-elle de bronze?
13 η ουκ επ' αυτω επεποιθειν βοηθεια δε απ' εμου απεστιν	13 Aurai-je pour appui le néant et tout secours n'a-t-il pas fui loin de moi?
14 απειπατο με ελεος επισκοπη δε κυριου υπερειδεν με	14 Refuser la pitié à son prochain, c'est rejeter la crainte de Shaddaï.
15 ου προσειδον με οι εγγυτατοι μου ωσπερ χειμαρρους εκλειπων η ωσπερ κυμα παρηλθον με	15 Mes frères ont été décevants comme un torrent, comme le cours des torrents passagers.
16 οιτινες με διευλαβουντο νυν επιπεπτωκασιν μοι ωσπερ χιων η κρυσταλλος πεπηγως	16 La glace assombrit leurs eaux, au-dessus d'eux fond la neige,
17 καθως τακεισα θερμης γενομενης ουκ επεγνωσθη οπερ ην	17 mais, dès la saison brûlante, ils tarissent, ils s'évanouissent sous l'ardeur du soleil.
18 ουτως καγω κατελειφθην υπο παντων απωλομην δε και εξοικος εγενομην	18 Pour eux, les caravanes quittent les pistes, s'enfoncent dans le désert et s'y perdent.
19 ιδετε οδους θαιμανων ατραπους σαβων οι διορωντες	19 Les caravanes de Téma les fixent des yeux, en eux espèrent les convois de Saba.
20 και αισχυνην οφειλησουσιν οι επι πολεσιν και χρημασιν πεποιθοτες	20 Leur confiance se voit déçue; arrivés près d'eux, ils restent confondus.
21 αταρ δε και υμεις επεβητε μοι ανελεημονως ωστε ιδοντες το εμον τραυμα φοβηθητε	21 Tels vous êtes pour moi à cette heure: à ma vue, saisis d'effroi, vous prenez peur.
22 τι γαρ μη τι υμας ητησα η της παρ' υμων ισχυος επιδεομαι	22 Vous ai-je donc dit: "Faites-moi tel don, offrez tel présent pour moi sur vos biens;
23 ωστε σωσαι με εξ εχθρων η εκ χειρος δυναστων ρυσασθαι με	23 arrachez-moi à l'étreinte d'un oppresseur, délivrez-moi des mains d'un violent?"
24 διδαξατε με εγω δε κωφευσω ει τι πεπλανημαι φρασατε μοι	24 Instruisez-moi, alors je me tairai; montrez-moi en quoi j'ai pu errer.
25 αλλ' ως εοικεν φαυλα αληθινου ρηματα ου γαρ παρ' υμων ισχυν αιτουμαι	25 On supporte sans peine des discours équitables, mais vos critiques, que visent-elles?
26 ουδε ο ελεγχος υμων ρημασιν με παυσει ουδε γαρ υμων φθεγμα ρηματος ανεξομαι	26 Prétendez-vous censurer des paroles, propos de désespoir qu'emporte le vent?
27 πλην οτι επ' ορφανω επιπιπτετε εναλλεσθε δε επι φιλω υμων	27 Vous iriez jusqu'à tirer au sort un orphelin, à faire bon marché de votre ami!
28 νυνι δε εισβλεψας εις προσωπα υμων ου ψευσομαι	28 Allons, je vous en prie, regardez-moi! En face, je ne mentirai point.
29 καθισατε δη και μη ειη αδικον και παλιν τω δικαιω συνερχεσθε	29 Revenez, pas d'injustice; revenez, car je reste dans mon droit.
30 ου γαρ εστιν εν γλωσση μου αδικον η ο λαρυγξ μου ουχι συνεσιν μελετα	30 Y a-t-il du mal sur mes lèvres? Mon palais ne sait-il plus discerner l'infortune?