ΙΩΒ - Giobbe - Job 20

LXX	JERUSALEM
1 υπολαβων δε σωφαρ ο μιναιος λεγει	1 Cophar de Naamat prit la parole et dit:
2 ουχ ουτως υπελαμβανον αντερειν σε ταυτα και ουχι συνιετε μαλλον η και εγω	2 Aussi mes pensées s'agitent pour répondre, de là cette impatience qui me possède.
3 παιδειαν εντροπης μου ακουσομαι και πνευμα εκ της συνεσεως αποκρινεται μοι	3 J'ai subi une leçon qui m'outrage, mais mon esprit me souffle la réponse.
4 μη ταυτα εγνως απο του ετι αφ' ου ετεθη ανθρωπος επι της γης	4 Ne sais-tu pas que, de tout temps, depuis que l'homme fut mis sur terre,
5 ευφροσυνη γαρ ασεβων πτωμα εξαισιον χαρμονη δε παρανομων απωλεια	5 l'allégresse du méchant est brève et la joie de l'impie ne dure qu'un instant.
6 εαν αναβη εις ουρανον αυτου τα δωρα η δε θυσια αυτου νεφων αψηται	6 Même si sa taille s'élevait jusqu'aux cieux, si sa tête touchait la nue,
7 οταν γαρ δοκη ηδη κατεστηριχθαι τοτε εις τελος απολειται οι δε ιδοντες αυτον ερουσιν που εστιν	7 comme un fantôme il disparaît à jamais, et ceux qui le voyaient disent: "Où est-il?"
8 ωσπερ ενυπνιον εκπετασθεν ου μη ευρεθη επτη δε ωσπερ φασμα νυκτερινον	8 Il s'envole comme un songe insaisissable, il s'enfuit comme une vision nocturne.
9 οφθαλμος παρεβλεψεν και ου προσθησει και ουκετι προσνοησει αυτον ο τοπος αυτου	9 L'oeil habitué à sa vue ne l'aperçoit plus, à sa demeure il devient invisible.
10 τους υιους αυτου ολεσαισαν ηττονες αι δε χειρες αυτου πυρσευσαισαν οδυνας	10 Ses fils devront indemniser les pauvres, ses enfants restituer ses richesses.
11 οστα αυτου ενεπλησθησαν νεοτητος αυτου και μετ' αυτου επι χωματος κοιμηθησεται	11 Ses os étaient pleins d'une vigueur juvénile: la voilà étendue avec lui dans la poussière.
12 εαν γλυκανθη εν στοματι αυτου κακια κρυψει αυτην υπο την γλωσσαν αυτου	12 Le mal était doux à sa bouche: il l'abritait sous sa langue,
13 ου φεισεται αυτης και ουκ εγκαταλειψει αυτην και συνεξει αυτην εν μεσω του λαρυγγος αυτου	13 il le gardait soigneusement, le retenait au milieu du palais.
14 και ου μη δυνηθη βοηθησαι εαυτω χολη ασπιδος εν γαστρι αυτου	14 Cet aliment dans ses entrailles se corrompt, devient au-dedans du fiel d'aspic.
15 πλουτος αδικως συναγομενος εξεμεσθησεται εξ οικιας αυτου εξελκυσει αυτον αγγελος	15 Il doit vomir les richesses englouties, et Dieu lui fait rendre gorge.
16 θυμον δε δρακοντων θηλασειεν ανελοι δε αυτον γλωσσα οφεως	16 Il suçait du venin d'aspic: la langue de la vipère le tue.
17 μη ιδοι αμελξιν νομαδων μηδε νομας μελιτος και βουτυρου	17 Il ne connaîtra plus les ruisseaux d'huile, les torrents de miel et de laitage.
18 εις κενα και ματαια εκοπιασεν πλουτον εξ ου ου γευσεται ωσπερ στριφνος αμασητος ακαταποτος	18 Il perdra sa mine réjouie en restituant ses gains, cet air satisfait du temps où les affaires prospéraient.
19 πολλων γαρ αδυνατων οικους εθλασεν διαιταν δε ηρπασεν και ουκ εστησεν	19 Parce qu'il a détruit les cabanes des pauvres, volé des maisons au lieu d'en bâtir,
20 ουκ εστιν αυτου σωτηρια τοις υπαρχουσιν εν επιθυμια αυτου ου σωθησεται	20 parce que son appétit s'est montré insatiable, ses trésors ne le sauveront pas,
21 ουκ εστιν υπολειμμα τοις βρωμασιν αυτου δια τουτο ουκ ανθησει αυτου τα αγαθα	21 parce que nul n'échappait à sa voracité, sa prospérité ne durera pas.
22 οταν δε δοκη ηδη πεπληρωσθαι θλιβησεται πασα δε αναγκη επ' αυτον επελευσεται	22 En pleine abondance, l'angoisse le saisira, la misère, de toute sa force, fondra sur lui,
23 ει πως πληρωσαι γαστερα αυτου επαποστειλαι επ' αυτον θυμον οργης νιψαι επ' αυτον οδυνας	23 Dieu lâche sur lui l'ardeur de sa colère, lance contre sa chair une pluie de traits.
24 και ου μη σωθη εκ χειρος σιδηρου τρωσαι αυτον τοξον χαλκειον	24 S'il fuit devant l'arme de fer, l'arc de bronze le transperce.
25 διεξελθοι δε δια σωματος αυτου βελος αστραπαι δε εν διαιταις αυτου περιπατησαισαν επ' αυτω φοβοι	25 Une flèche sort de son dos, une pointe étincelante de son foie. Les terreurs s'avancent contre lui,
26 παν δε σκοτος αυτω υπομειναι κατεδεται αυτον πυρ ακαυστον κακωσαι δε αυτου επηλυτος τον οικον	26 toutes les ténèbres cachées sont là pour l'enlever. Un feu qu'on n'allume pas le dévore et consume cequi reste sous sa tente.
27 ανακαλυψαι δε αυτου ο ουρανος τας ανομιας γη δε επανασταιη αυτω	27 Les cieux dévoilent son iniquité, et la terre se dresse contre lui.
28 ελκυσαι τον οικον αυτου απωλεια εις τελος ημερα οργης επελθοι αυτω	28 Le revenu de sa maison s'écoule, comme des torrents, au jour de la colère.
29 αυτη η μερις ανθρωπου ασεβους παρα κυριου και κτημα υπαρχοντων αυτω παρα του επισκοπου	29 Tel est le sort que Dieu réserve au méchant, l'héritage qu'il assigne au maudit.