1 υπολαβων δε σωφαρ ο μιναιος λεγει | 1 Sofar de Naamá respondió, diciendo: |
2 ουχ ουτως υπελαμβανον αντερειν σε ταυτα και ουχι συνιετε μαλλον η και εγω | 2 Mis pensamientos me obligan a replicar, porque no puedo dominar mi excitación. |
3 παιδειαν εντροπης μου ακουσομαι και πνευμα εκ της συνεσεως αποκρινεται μοι | 3 Tengo que oír reproches injuriosos, pero mi inteligencia me inspira una respuesta. |
4 μη ταυτα εγνως απο του ετι αφ' ου ετεθη ανθρωπος επι της γης | 4 ¿No sabes acaso que desde siempre, desde que el hombre fue puesto sobre la tierra, |
5 ευφροσυνη γαρ ασεβων πτωμα εξαισιον χαρμονη δε παρανομων απωλεια | 5 el júbilo de los malvados acaba pronto y la alegría del impío dura sólo un instante? |
6 εαν αναβη εις ουρανον αυτου τα δωρα η δε θυσια αυτου νεφων αψηται | 6 Aunque su altura se eleve hasta el cielo y llegue a tocar las nubes con la cabeza, |
7 οταν γαρ δοκη ηδη κατεστηριχθαι τοτε εις τελος απολειται οι δε ιδοντες αυτον ερουσιν που εστιν | 7 él perece para siempre, como sus excrementos, y sus conocidos preguntan: «¿Dónde está?». |
8 ωσπερ ενυπνιον εκπετασθεν ου μη ευρεθη επτη δε ωσπερ φασμα νυκτερινον | 8 Huye como un sueño, y nadie lo encuentra, desechado como una visión nocturna, |
9 οφθαλμος παρεβλεψεν και ου προσθησει και ουκετι προσνοησει αυτον ο τοπος αυτου | 9 El ojo que lo miraba no lo ve más, el lugar que ocupaba lo pierde de vista. |
10 τους υιους αυτου ολεσαισαν ηττονες αι δε χειρες αυτου πυρσευσαισαν οδυνας | 10 Sus hijos indemnizan a los que él empobreció y sus propias manos restituyen las riquezas |
11 οστα αυτου ενεπλησθησαν νεοτητος αυτου και μετ' αυτου επι χωματος κοιμηθησεται | 11 El vigor juvenil que llenaba sus huesos yace con él en el polvo. |
12 εαν γλυκανθη εν στοματι αυτου κακια κρυψει αυτην υπο την γλωσσαν αυτου | 12 El mal era dulce a su boca y él lo disimulaba bajo su lengua; |
13 ου φεισεται αυτης και ουκ εγκαταλειψει αυτην και συνεξει αυτην εν μεσω του λαρυγγος αυτου | 13 lo saboreaba y no lo soltaba, lo retenía en medio de su paladar; |
14 και ου μη δυνηθη βοηθησαι εαυτω χολη ασπιδος εν γαστρι αυτου | 14 pero su comida se corrompe en las entrañas, es un veneno de víboras dentro de él. |
15 πλουτος αδικως συναγομενος εξεμεσθησεται εξ οικιας αυτου εξελκυσει αυτον αγγελος | 15 Tiene que vomitar las riquezas que tragó, Dios se las arranca de su vientre. |
16 θυμον δε δρακοντων θηλασειεν ανελοι δε αυτον γλωσσα οφεως | 16 ¡El mamaba veneno de serpientes y lo mata la lengua de la víbora! |
17 μη ιδοι αμελξιν νομαδων μηδε νομας μελιτος και βουτυρου | 17 Ya no ve más los arroyos de aceite ni los torrentes de miel y leche cuajada. |
18 εις κενα και ματαια εκοπιασεν πλουτον εξ ου ου γευσεται ωσπερ στριφνος αμασητος ακαταποτος | 18 Devuelve las ganancias sin tragarlas, y no disfruta de lo que lucró con sus negocios, |
19 πολλων γαρ αδυνατων οικους εθλασεν διαιταν δε ηρπασεν και ουκ εστησεν | 19 porque oprimió y dejó sin amparo a los pobres, y usurpó casas que no había edificado. |
20 ουκ εστιν αυτου σωτηρια τοις υπαρχουσιν εν επιθυμια αυτου ου σωθησεται | 20 Su voracidad no conocía descanso y nada escapaba a sus deseos; |
21 ουκ εστιν υπολειμμα τοις βρωμασιν αυτου δια τουτο ουκ ανθησει αυτου τα αγαθα | 21 nadie se libraba de su avidez, por eso no dura su prosperidad. |
22 οταν δε δοκη ηδη πεπληρωσθαι θλιβησεται πασα δε αναγκη επ' αυτον επελευσεται | 22 En el colmo de la abundancia, lo asalta la angustia, le sobrevienen toda clase de desgracias. |
23 ει πως πληρωσαι γαστερα αυτου επαποστειλαι επ' αυτον θυμον οργης νιψαι επ' αυτον οδυνας | 23 Mientras él llena su vientre, Dios descarga el ardor de su ira y hace llover el fuego de su enojo sobre él. |
24 και ου μη σωθη εκ χειρος σιδηρου τρωσαι αυτον τοξον χαλκειον | 24 Si escapa del arma de hierro, lo traspasa el arco de bronce: |
25 διεξελθοι δε δια σωματος αυτου βελος αστραπαι δε εν διαιταις αυτου περιπατησαισαν επ' αυτω φοβοι | 25 la flecha le sale por la espalda, y la punta fulgurante por el hígado. Lo invaden los terrores, |
26 παν δε σκοτος αυτω υπομειναι κατεδεται αυτον πυρ ακαυστον κακωσαι δε αυτου επηλυτος τον οικον | 26 todas las tinieblas están reservadas para él, lo consume un fuego que nadie atiza y que devora lo que aún queda de su carpa. |
27 ανακαλυψαι δε αυτου ο ουρανος τας ανομιας γη δε επανασταιη αυτω | 27 Los cielos revelan su iniquidad y la tierra se levanta contra él. |
28 ελκυσαι τον οικον αυτου απωλεια εις τελος ημερα οργης επελθοι αυτω | 28 Un diluvio se lleva su casa, una correntada, en el día de la ira. |
29 αυτη η μερις ανθρωπου ασεβους παρα κυριου και κτημα υπαρχοντων αυτω παρα του επισκοπου | 29 Esta es la porción que Dios asigna al malvado, la herencia que le tiene destinada. |