Księga Psalmów 49

¹ Kierownikowi chóru. Synów Koracha. Psalm.

² Słuchajcie tego, wszystkiego narody, nakłońcie uszu, wszyscy, co świat zamieszkujecie,

³ wy, niscy pochodzeniem, tak samo jak możni, bogaty na równi z ubogim!

⁴ Moje usta wypowiedzą mądrość, a rozmyślanie mego serca - roztropność.

⁵ Nakłonię mego ucha ku przypowieści, przy dźwięku liry wyjaśnię mą zagadkę.

⁶ Dlaczego miałbym się trwożyć w dniach niedoli, gdy otacza mnie złość podstępnych,

⁷ którzy ufają swoim dostatkom i chełpią się z ogromu swych bogactw?

⁸ Nikt bowiem siebie samego nie może wykupić ani nie uiści Bogu ceny swego wykupu

⁹ - jego życie jest zbyt kosztowne i nie zdarzy się to nigdy -

¹⁰ by móc żyć na wieki i nie doznać zagłady.

¹¹ Każdy bowiem widzi: mędrcy umierają, tak jednakowo ginie głupi i prostak, zostawiając obcym swoje bogactwa.

¹² Groby są ich domami na wieki, ich mieszkaniem na wszystkie pokolenia, choć imionami swymi nazywali ziemie.

¹³ Bo człowiek nie będzie trwał w dostatku, przyrównany jest do bydląt, które giną.

¹⁴ Taka jest droga tych, co ufność pokładają w sobie, i taka przyszłość miłośników własnej mowy.

¹⁵ Do Szeolu są gnani jak owce, pasie ich śmierć, zejdą prosto do grobu, serca prawych zapanują nad nimi, rano zniknie ich postać, Szeol ich mieszkaniem.

¹⁶ Lecz Bóg wyzwoli moją duszę z mocy Szeolu, bo mię zabierze.

¹⁷ Nie obawiaj się, jeśli ktoś się wzbogaci, jeżeli wzrośnie zamożność jego domu:

¹⁸ bo kiedy umrze, nic z sobą nie weźmie, a jego zamożność nie pójdzie za nim.

¹⁹ I chociaż w życiu sobie pochlebia: Będą cię sławić, że dobrześ się urządził,

²⁰ musi iść do pokolenia swych przodków, do tych, co na wieki nie zobaczą światła.

²¹ Człowiek, co w dostatku żyje, ale się nie zastanawia, przyrównany jest do bydląt, które giną.